เขาเซียงซาน นั่งรถกระเช้าขึ้นเขาแล้วเดินลง
เขียนเมื่อ 2015/04/23 20:48
แก้ไขล่าสุด 2021/09/28 16:42
#พุธ 8 เม.ย. 2015
หลังจากเดินขึ้นไปชมวัดปี้หยวิน (碧云寺) เสร็จแล้วกลับลงมาเพื่อจะเดินเล่นในเซียงซาน (香山) ต่อ https://phyblas.hinaboshi.com/20150421
เนื่องจากเดินในวัดปี้หยวินก็รู้สึกว่าแค่นี้ก็เหนื่อยพอสมควรและใช้เวลาไปมากแล้ว คิดว่ายังไงก็คงจะไม่เดินขึ้นเขาแน่ๆ จึงตัดสินใจนั่งรถกระเช้าเพื่อขึ้นไป แล้วตอนขาลงค่อยเดินลง
พูดถึงเซียงซานแล้ว คนส่วนใหญ่มักจะมาตอนฤดูใบไม้ร่วงเพราะจะมีใบไม้เปลี่ยนสีเหลือแดงสวยงาม แต่เรามาช่วยฤดูใบไม้ผลิ ก็ได้เห็นดอกไม้กำลังบาน สวยเหมือนกัน
นอกจากชมธรรมชาติแล้วเซียงซานยังมีสิ่งก่อสร้างโบราณมากมาย ไม่ได้มีแค่วัดปี้หยวินเท่านั้น เช่นวัดเซียงซานหย่งอาน (香山永安寺) หรืออาจเรียกว่าวันเซียงซานเฉยๆมีที่มาตั้งแต่สมัยราชวงศ์จิน (金朝, ปี 1115 - 1234) และในยุคราชวงศ์ชิงก็มีการสร้างอะไรเยอะเหมือนกัน (清朝, ปี 1644 - 1912) แต่สิ่งก่อสร้างส่วนใหญ่ที่เห็นในปัจจุบันเป็นของสร้างใหม่ หรือไม่ก็เหลือแต่ซากบางส่วนให้เห็น
ดังนั้นหากเดินขึ้นไปเรื่อยๆก็จะได้ชมธรรมชาติพร้มอกับสิ่งก่อสร้างระหว่างทางไปด้วย ถึงอย่างนั้นเนื่องจากเส้นทางซับซ้อพอดู การจะเดินหมดทุกส่วนด้วยการเดินขึ้นเขาแค่รอบเดียวคงเป็นไปไม่ได้
หากขึ้นรถกระเช้าเราสามารถเห็นสิ่งก่อสร้างจำนวนนึงระหว่างทางได้ แม้จะไม่ได้เข้าไปชมอย่างใกล้ชิดก็ตาม แต่ก็ได้ภาพที่สวยไปในอีกแบบ
ทางขึ้นรถกระเช้าก็อยู่ใกล้กับทางเข้าวัดนี่เอง ตอนเดินมาที่วัดก็ต้องผ่าน
ทางเดินขึ้นรถกระเช้า ค่ารถกระเช้า ๖๐ หยวน
จุดเริ่มต้นรถกระเช้า ค่อนข้างหวาดเสียวอยู่เหมือนกันรถกระเช้าในลักษณะแบบนี้ เหมือนเป็นแค่เก้าอี้ลอย ไม่ได้เป็นห้องมีกระจกกั้น แต่ก็แบบนี้แหละถึงสามารถถ่ายรูปขณะลอยอยู่ได้ง่ายหน่อย ยังไงก็ตามสำหรับคนที่กลัวความสูงอาจขึ้นแบบนี้ได้ลำบากหน่อย
ออกเดินทางละนะ
ย้อนหันไปมองสถานีที่ออก
ทะเลสาบที่เดินผ่านระหว่างทางมา
มองไปทางขวา (ทิศเหนือ) เห็นวัดปี้หยวินที่เพิ่งไปเดินมาด้วย ตอนนี้เราอยู่ระดับสูงกว่าวัดนี้แล้ว ทำให้รู้สึกว่าที่เดินในวัดมาเมื่อครู่มันดูเล็กน้อยไปเลยถ้าเทียบกับการปีนเขาลูกนี้ ดีแล้วที่ขึ้นกระเช้ามา
ขยายไปที่อาคารวัด
เจดีย์จินกังเป่าซั่วถ่า พอได้มองแบบนี้แล้วเห็นชัดเลย ต้องแบบนี้ถึงจะสวย ทิวทัศน์แบบนี้ถ้าไม่ได้นั่งกระเช้าก็คงจะหาดูได้ยาก ตอนมองจากด้านล่างเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
กระเช้าเคลื่อนสูงขึ้นไปเรื่อยๆ เริ่มมองเห็นตัวเมืองที่อยู่ทางโน้น ทิศทางที่มองไปอยู่นี้เป็นทิศตะวันออก ถ้ามองออกไปไกลๆก็น่าจะเห็นใจกลางเมืองปักกิ่ง แต่เนื่องจากหมอกไม่น้อยก็เลยมองไกลไม่ได้ เห็นชัดแค่ชุมชนที่อยู่แถวตีนเขา
ขยายเข้าไป
มองไปทางขวาก็มีชุมชนเล็กๆอีกส่วน
มองไปทางซ้าย (ทิศใต้) กวาดสายตาไปบนอาณาบริเวณของเซียงซาน มีอาคารแทรกหมู่ไม้อยู่ประปราย ที่เห็นในรูปนี้คือวัดเจาเมี่ยว (昭庙)
ข้างๆกันนั้นเป็นหอคอยหลิวหลีถ่า (琉璃塔)
เมื่อมองไปด้านล่างก็เห็นคนที่กำลังเดินขึ้นเขา สำหรับคนที่เลือกเดินขึ้นก็มีหลายเส้นทาง เส้นทางที่อยู่ใต้รถกระเช้าก็เป็นเส้นทางหนึ่ง แต่ดูแล้วเป็นไม่น่าเดินเท่าไหร่เพราะถ้าเส้นทางเดียวกันแบบนั้นเดินอยู่ด้านล่างไม่มีทางเห็นทิวทัศน์สวยเหมือนอย่างลอยอยู่ด้านบน ข้อดีของการเดินขึ้นมีแค่ประหยัดเงินและได้ออกกำลังกายเท่านั้นเอง
มองไปด้านหน้าก็เห็นรถกระเช้าของคนด้านหน้าและที่สวนทางมา
ด้านหน้าเป็นจุดพักกระเช้ากลางทาง
พอเลยตรงนี้ออกมาแล้วยังเห็นเส้นทางต่อไปอีกไกล มันไกลกว่าที่คิดมาก ตอนแรกคิดว่าแป๊บเดียวก็ถึงแล้วเสียอีก
แอบถ่ายกระเช้าคนอื่นที่สวนมาเล่นๆ
เส้นทางเดินของคนที่เดินอยู่ใต้รถกระเช้าก็ไม่ได้อยู่ข้างล่างตลอด มีลัดเลี้ยวออกไปบ้าง
มองลงไปตรงนี้เห็นอาคารอีกจำนวนหนึ่งอยู่ประมาณครึ่งทางเขา
ในที่สุดก็มาถึงยอด
เดินออกมาจากสถานีรถกระเช้า ที่นี่คือยอดเขาแล้ว
เพื่อจะชมทิวทัศน์ให้ชัด ตรงนี้สามารถขึ้นไปได้
บนนี้คนเยอะ
มีร้านอาหาร สามารถมานั่งพักทานอะไรได้
ทิวทัศน์บนนี้สวยดี
มีคนมาต่อคิวถ่ายรูปกับหินก้อนนี้กันตลอดไม่ขาดสาย
ทิวทัศน์ย่านชุมชนด้านล่างที่มองจากตรงนี้
ได้เวลาเดินลง เราเลือกเส้นทางที่ห่างไกลออกไปทางตะวันตกหน่อย เผื่อจะได้เห็นทิวทัศน์อะไรที่ต่างจากที่เห็นจากรถกระเช้าเมื่อครู่
เดินลงไปเรื่อยๆก็มีจุดพักบ้าง มีทางแยะอยู่เยอะ เราตัดสินใจไม่เดินห่างออกไปไกลมากนัก เพราะเห็นเขาเขียนว่าทางฝั่งใต้เป็นแถบที่ชมใบไม้เปลี่ยนสีตอนฤดูใบไม้ร่วง แต่ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิคงไม่ได้เห็นอะไรเป็นพิเศษ ถ้าจะชมอะไรสวยๆดอกไม้บานที่เห็นตอนนี้ก็ใช้ได้อยู่แล้ว
ค่อยๆเดินลงไปเรื่อยๆตามเส้นทาง
ระหว่างทางเจอก้อนหินที่เขียนอักษรว่า 梅 อ่านว่าเหมย์ แปลว่าบ๊วย สลักไว้เมื่อปี 1922 โดยเหมย์หลานฟาง (梅兰芳) นักแสดงงิ้วที่มีชื่อเสียง
ทิวทัศน์ระหว่างทางก็สวยจนทำให้ต้องถ่ายไม่หยุด (ไม่ใช่เพราะท้องเสียนะ)
แต่เรื่องที่น่าผิดหวังในการมาเที่ยวนี้ก็คือพวกอาคารส่วนใหญ่ที่อยู่ระหว่างทางบนเขากำลังปิดซ่อมอยู่ไม่สามารถเข้าชมได้ จึงไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากเดินชมธรรมชาติไปเรื่อยๆเท่านั้น
ทางเดินมีทางแยกเยอะ แม้จะมีป้ายบอกทุกแยกแต่ก็ยังชวนงงอยู่
ตรงนี้ก็ปิดซ่อม
นี่ก็ปิดซ่อม
ข้างล่างนี่ก็ด้วย
นับว่าจังหวะไม่ดีเลย ช่วงนี้พวกอาคารระหว่างทางแต่ละแห่งกำลังปิดปรับปรุงกันอยู่ ถ้าเสร็จออกมาก็คงจะสวยให้เข้าชมได้
มีแค่อาคารส่วนหนึ่งเล็กๆเท่านั้นที่ที่เปิดให้เข้าได้
หลังจากเดินลงเขามาเรื่อยๆไม่ได้หยุดชมอะไรเป็นพิเศษ สุดท้ายก็กลับลงมายังตีนเขา แล้วก็กลับมาถึงฉินเจิ้งเตี้ยน (勤政殿) ซึ่งเป็นอาคารแรกที่เจอตอนเข้ามา
จากนั้นเดินกลับไปยังท่ารถเพื่อขึ้น 563 กลับ
ที่นี่เป็นท่ารถสำหรับสาย 563 โดยเฉพาะ มีแผนที่เส้นทางแสดงโดยละเอียดดี
รอไม่นานรถก็มา มีคนมารออยู่เยอะแต่ยังไม่ถึงกับเต็มแน่นคัน
นั่งรถเมล์เพื่อไปลงที่รถไฟฟ้สถานีเป่ย์กงเหมิน จากนั้นก็เดินทางนั่งรถไฟฟ้ากลับ
เที่ยวนี้แม้จะผิดหวังที่พบว่าอะไรหลายอย่างกำลังก่อสร้างอยู่ แต่การได้นั่งรถกระเช้าชมทิวทัศน์แค่นี้ก็รู้สึกว่าคุ้มแล้ว โดยรวมแล้วก็ถือว่าไม่ผิดหวังที่มา
หลังจากเดินขึ้นไปชมวัดปี้หยวิน (碧云寺) เสร็จแล้วกลับลงมาเพื่อจะเดินเล่นในเซียงซาน (香山) ต่อ https://phyblas.hinaboshi.com/20150421
เนื่องจากเดินในวัดปี้หยวินก็รู้สึกว่าแค่นี้ก็เหนื่อยพอสมควรและใช้เวลาไปมากแล้ว คิดว่ายังไงก็คงจะไม่เดินขึ้นเขาแน่ๆ จึงตัดสินใจนั่งรถกระเช้าเพื่อขึ้นไป แล้วตอนขาลงค่อยเดินลง
พูดถึงเซียงซานแล้ว คนส่วนใหญ่มักจะมาตอนฤดูใบไม้ร่วงเพราะจะมีใบไม้เปลี่ยนสีเหลือแดงสวยงาม แต่เรามาช่วยฤดูใบไม้ผลิ ก็ได้เห็นดอกไม้กำลังบาน สวยเหมือนกัน
นอกจากชมธรรมชาติแล้วเซียงซานยังมีสิ่งก่อสร้างโบราณมากมาย ไม่ได้มีแค่วัดปี้หยวินเท่านั้น เช่นวัดเซียงซานหย่งอาน (香山永安寺) หรืออาจเรียกว่าวันเซียงซานเฉยๆมีที่มาตั้งแต่สมัยราชวงศ์จิน (金朝, ปี 1115 - 1234) และในยุคราชวงศ์ชิงก็มีการสร้างอะไรเยอะเหมือนกัน (清朝, ปี 1644 - 1912) แต่สิ่งก่อสร้างส่วนใหญ่ที่เห็นในปัจจุบันเป็นของสร้างใหม่ หรือไม่ก็เหลือแต่ซากบางส่วนให้เห็น
ดังนั้นหากเดินขึ้นไปเรื่อยๆก็จะได้ชมธรรมชาติพร้มอกับสิ่งก่อสร้างระหว่างทางไปด้วย ถึงอย่างนั้นเนื่องจากเส้นทางซับซ้อพอดู การจะเดินหมดทุกส่วนด้วยการเดินขึ้นเขาแค่รอบเดียวคงเป็นไปไม่ได้
หากขึ้นรถกระเช้าเราสามารถเห็นสิ่งก่อสร้างจำนวนนึงระหว่างทางได้ แม้จะไม่ได้เข้าไปชมอย่างใกล้ชิดก็ตาม แต่ก็ได้ภาพที่สวยไปในอีกแบบ
ทางขึ้นรถกระเช้าก็อยู่ใกล้กับทางเข้าวัดนี่เอง ตอนเดินมาที่วัดก็ต้องผ่าน
ทางเดินขึ้นรถกระเช้า ค่ารถกระเช้า ๖๐ หยวน
จุดเริ่มต้นรถกระเช้า ค่อนข้างหวาดเสียวอยู่เหมือนกันรถกระเช้าในลักษณะแบบนี้ เหมือนเป็นแค่เก้าอี้ลอย ไม่ได้เป็นห้องมีกระจกกั้น แต่ก็แบบนี้แหละถึงสามารถถ่ายรูปขณะลอยอยู่ได้ง่ายหน่อย ยังไงก็ตามสำหรับคนที่กลัวความสูงอาจขึ้นแบบนี้ได้ลำบากหน่อย
ออกเดินทางละนะ
ย้อนหันไปมองสถานีที่ออก
ทะเลสาบที่เดินผ่านระหว่างทางมา
มองไปทางขวา (ทิศเหนือ) เห็นวัดปี้หยวินที่เพิ่งไปเดินมาด้วย ตอนนี้เราอยู่ระดับสูงกว่าวัดนี้แล้ว ทำให้รู้สึกว่าที่เดินในวัดมาเมื่อครู่มันดูเล็กน้อยไปเลยถ้าเทียบกับการปีนเขาลูกนี้ ดีแล้วที่ขึ้นกระเช้ามา
ขยายไปที่อาคารวัด
เจดีย์จินกังเป่าซั่วถ่า พอได้มองแบบนี้แล้วเห็นชัดเลย ต้องแบบนี้ถึงจะสวย ทิวทัศน์แบบนี้ถ้าไม่ได้นั่งกระเช้าก็คงจะหาดูได้ยาก ตอนมองจากด้านล่างเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
กระเช้าเคลื่อนสูงขึ้นไปเรื่อยๆ เริ่มมองเห็นตัวเมืองที่อยู่ทางโน้น ทิศทางที่มองไปอยู่นี้เป็นทิศตะวันออก ถ้ามองออกไปไกลๆก็น่าจะเห็นใจกลางเมืองปักกิ่ง แต่เนื่องจากหมอกไม่น้อยก็เลยมองไกลไม่ได้ เห็นชัดแค่ชุมชนที่อยู่แถวตีนเขา
ขยายเข้าไป
มองไปทางขวาก็มีชุมชนเล็กๆอีกส่วน
มองไปทางซ้าย (ทิศใต้) กวาดสายตาไปบนอาณาบริเวณของเซียงซาน มีอาคารแทรกหมู่ไม้อยู่ประปราย ที่เห็นในรูปนี้คือวัดเจาเมี่ยว (昭庙)
ข้างๆกันนั้นเป็นหอคอยหลิวหลีถ่า (琉璃塔)
เมื่อมองไปด้านล่างก็เห็นคนที่กำลังเดินขึ้นเขา สำหรับคนที่เลือกเดินขึ้นก็มีหลายเส้นทาง เส้นทางที่อยู่ใต้รถกระเช้าก็เป็นเส้นทางหนึ่ง แต่ดูแล้วเป็นไม่น่าเดินเท่าไหร่เพราะถ้าเส้นทางเดียวกันแบบนั้นเดินอยู่ด้านล่างไม่มีทางเห็นทิวทัศน์สวยเหมือนอย่างลอยอยู่ด้านบน ข้อดีของการเดินขึ้นมีแค่ประหยัดเงินและได้ออกกำลังกายเท่านั้นเอง
มองไปด้านหน้าก็เห็นรถกระเช้าของคนด้านหน้าและที่สวนทางมา
ด้านหน้าเป็นจุดพักกระเช้ากลางทาง
พอเลยตรงนี้ออกมาแล้วยังเห็นเส้นทางต่อไปอีกไกล มันไกลกว่าที่คิดมาก ตอนแรกคิดว่าแป๊บเดียวก็ถึงแล้วเสียอีก
แอบถ่ายกระเช้าคนอื่นที่สวนมาเล่นๆ
เส้นทางเดินของคนที่เดินอยู่ใต้รถกระเช้าก็ไม่ได้อยู่ข้างล่างตลอด มีลัดเลี้ยวออกไปบ้าง
มองลงไปตรงนี้เห็นอาคารอีกจำนวนหนึ่งอยู่ประมาณครึ่งทางเขา
ในที่สุดก็มาถึงยอด
เดินออกมาจากสถานีรถกระเช้า ที่นี่คือยอดเขาแล้ว
เพื่อจะชมทิวทัศน์ให้ชัด ตรงนี้สามารถขึ้นไปได้
บนนี้คนเยอะ
มีร้านอาหาร สามารถมานั่งพักทานอะไรได้
ทิวทัศน์บนนี้สวยดี
มีคนมาต่อคิวถ่ายรูปกับหินก้อนนี้กันตลอดไม่ขาดสาย
ทิวทัศน์ย่านชุมชนด้านล่างที่มองจากตรงนี้
ได้เวลาเดินลง เราเลือกเส้นทางที่ห่างไกลออกไปทางตะวันตกหน่อย เผื่อจะได้เห็นทิวทัศน์อะไรที่ต่างจากที่เห็นจากรถกระเช้าเมื่อครู่
เดินลงไปเรื่อยๆก็มีจุดพักบ้าง มีทางแยะอยู่เยอะ เราตัดสินใจไม่เดินห่างออกไปไกลมากนัก เพราะเห็นเขาเขียนว่าทางฝั่งใต้เป็นแถบที่ชมใบไม้เปลี่ยนสีตอนฤดูใบไม้ร่วง แต่ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิคงไม่ได้เห็นอะไรเป็นพิเศษ ถ้าจะชมอะไรสวยๆดอกไม้บานที่เห็นตอนนี้ก็ใช้ได้อยู่แล้ว
ค่อยๆเดินลงไปเรื่อยๆตามเส้นทาง
ระหว่างทางเจอก้อนหินที่เขียนอักษรว่า 梅 อ่านว่าเหมย์ แปลว่าบ๊วย สลักไว้เมื่อปี 1922 โดยเหมย์หลานฟาง (梅兰芳) นักแสดงงิ้วที่มีชื่อเสียง
ทิวทัศน์ระหว่างทางก็สวยจนทำให้ต้องถ่ายไม่หยุด (ไม่ใช่เพราะท้องเสียนะ)
แต่เรื่องที่น่าผิดหวังในการมาเที่ยวนี้ก็คือพวกอาคารส่วนใหญ่ที่อยู่ระหว่างทางบนเขากำลังปิดซ่อมอยู่ไม่สามารถเข้าชมได้ จึงไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากเดินชมธรรมชาติไปเรื่อยๆเท่านั้น
ทางเดินมีทางแยกเยอะ แม้จะมีป้ายบอกทุกแยกแต่ก็ยังชวนงงอยู่
ตรงนี้ก็ปิดซ่อม
นี่ก็ปิดซ่อม
ข้างล่างนี่ก็ด้วย
นับว่าจังหวะไม่ดีเลย ช่วงนี้พวกอาคารระหว่างทางแต่ละแห่งกำลังปิดปรับปรุงกันอยู่ ถ้าเสร็จออกมาก็คงจะสวยให้เข้าชมได้
มีแค่อาคารส่วนหนึ่งเล็กๆเท่านั้นที่ที่เปิดให้เข้าได้
หลังจากเดินลงเขามาเรื่อยๆไม่ได้หยุดชมอะไรเป็นพิเศษ สุดท้ายก็กลับลงมายังตีนเขา แล้วก็กลับมาถึงฉินเจิ้งเตี้ยน (勤政殿) ซึ่งเป็นอาคารแรกที่เจอตอนเข้ามา
จากนั้นเดินกลับไปยังท่ารถเพื่อขึ้น 563 กลับ
ที่นี่เป็นท่ารถสำหรับสาย 563 โดยเฉพาะ มีแผนที่เส้นทางแสดงโดยละเอียดดี
รอไม่นานรถก็มา มีคนมารออยู่เยอะแต่ยังไม่ถึงกับเต็มแน่นคัน
นั่งรถเมล์เพื่อไปลงที่รถไฟฟ้สถานีเป่ย์กงเหมิน จากนั้นก็เดินทางนั่งรถไฟฟ้ากลับ
เที่ยวนี้แม้จะผิดหวังที่พบว่าอะไรหลายอย่างกำลังก่อสร้างอยู่ แต่การได้นั่งรถกระเช้าชมทิวทัศน์แค่นี้ก็รู้สึกว่าคุ้มแล้ว โดยรวมแล้วก็ถือว่าไม่ผิดหวังที่มา