สนามบินนานาชาติกิ๊กเอี๊ยเตี่ยซัว (เจียหยางเฉาซ่าน)
เขียนเมื่อ 2018/02/19 00:08
แก้ไขล่าสุด 2021/09/28 16:42
#อาทิตย์ 4 ก.พ. 2018
หลังจากที่มาพักอยู่บ้านญาติและเที่ยวเล่นในซัวเถาเป็นเวลา ๕ วัน (๔ วันหากไม่นับวันแรกที่แค่ลงเครื่องบิน)
วันที่ ๖ ก็ได้เวลาเดินทางกลับแล้ว เราเดินทางกลับไปยังสนามบินแห่งเดิมที่ลงมาตอนแรกคือสนามบินนานาชาติกิ๊กเอี๊ยเตี่ยซัว (揭阳潮汕国际机场, เจียหยางเฉาซ่านกั๋วจี้จีฉ่าง)
แต่ว่าขากลับนี้เนื่องจากเป็นตอนกลางวันและมาเร็วก่อนเวลาจึงมีเวลาเดินเล่นชมสนามบินแล้วถ่ายเก็บภาพมา
สนามบินแห่งนี้แม้จะเรียกว่าเป็นสนามบินซัวเถา แต่ที่จริงตั้งอยู่ในเขตพื้นที่จังหวัดกิ๊กเอี๊ย (เหมือนที่สนามบินสุวรรณภูมิจริงๆอยู่ในจังหวัดสมุทรปราการ) เพิ่งถูกเริ่มใช้ตั้งแต่ปี 2011 แทนแห่งเก่าที่อยู่ใจเขตพื้นที่ซัวเถา
ที่นี่เป็นสนามบินใจหลักของเขตแต้จิ๋ว มีเส้นทางบินระหว่างประเทศเฉพาะที่ที่มีชาวจีนโพ้นทะเลที่เป็นชาวแต้จิ๋วไปอยู่เยอะ ที่เหลือเป็นเที่ยวบินในประเทศ
ชื่อสนามบินมีคำว่ากิ๊กเอี๊ย (เจียหยาง) เพราะอยู่ในพื้นที่ของกิ๊กเอี๊ย แต่มีคำว่าเตี่ยซัว (เฉาซ่าน) ซึ่งหมายถึง แต้จิ๋ว+ซัวเถา (เฉาโจว+ซ่านโถว) ซึ่งแสดงถึงว่าเป็นสนามบินสำหรับย่านแต้จิ๋ว
สนามบินนี้ถือเป็นแค่ระดับท้องถิ่นจึงไม่ได้มีขนาดใหญ่นัก มีขนาดเป็นอันดับ ๓ ในมณฑลกวางตุ้ง รองจากสนามบินที่กว่างโจวและเซินเจิ้น
อาคารสนามบิน
ถนนที่เข้ามายังสนามบิน
หน้าอาคาร หน้าทางเข้าไปยังโถงผู้โดยสารขาออก อยู่ด้านบน
ส่วนด้านล่างเป็นโถงผู้โดยสารขาเข้า ซึ่งตอนขามาเราออกมาจากตรงนั้น
ภายในอาคาร
จุดเช็กอินคือตรงนี้ มีคนมารออยู่แล้วมากมาย แต่เขายังไม่ได้ให้เริ่มเช็กอินก็เลยมีเวลาไปเดินเล่นก่อน
ร้านค้าต่างๆมากมาย
ร้านขายยา ถงเหรินถาง (同仁堂)
ตารางเที่ยวบิน ของที่จะไปกรุงเทพฯคือ CZ8355 ออกตอน 11:30 นอกจากนี้ยังเห็นมีที่ไปพนมเปญด้วย
รอสักพักก็ได้เวลาเช็กอิน
ทางเข้าไปขึ้นเครื่องสำหรับผู้โดยสารระหว่างประเทศ
ด้านในห้องรอเครื่อง
มี duty free แต่ไม่รู้ทำไมตอนที่ไปมันกำลังปิดพอดี
ส่วนตรงนี้ขึ้นไปได้ มีร้านอยู่นิดหน่อย
ร้านด้านบน
มองลงมาจากข้างบน
เครื่องบินที่จะนั่งจอดรออยู่ตรงนั้น แต่ว่าเวลาออกถูกเลื่อนช้ากว่ากำหนดไปเกือบชั่วโมงโดยที่ไม่มีการประกาศอะไรเลย
ผู้โดยสารก็รอกันไป ระหว่างรอเห็นมีองค์หญิงกำมะลอฉายด้วย
แต่สุดท้ายเขาก็เรียกขึ้นเครื่องจนได้ ได้ขึ้นเครื่องในที่สุด
นั่งริมหน้าต่าง
พอเครื่องเริ่มออกก็ถ่ายทิวทัศน์มาด้วย มองลงไปยังผืนแผ่นดินแม่ เก็บภาพเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากไป
บันทึกในซัวเถาครั้งนี้จบลงเท่านี้ คราวหน้าก็หวังว่าคงมีโอกาสได้มาอีก ตราบใดที่ยังมีญาติอยู่ที่นี่ให้ติดต่อหากันยังไงก็กลับมาอีกแน่นอน
หลังจากที่มาพักอยู่บ้านญาติและเที่ยวเล่นในซัวเถาเป็นเวลา ๕ วัน (๔ วันหากไม่นับวันแรกที่แค่ลงเครื่องบิน)
วันที่ ๖ ก็ได้เวลาเดินทางกลับแล้ว เราเดินทางกลับไปยังสนามบินแห่งเดิมที่ลงมาตอนแรกคือสนามบินนานาชาติกิ๊กเอี๊ยเตี่ยซัว (揭阳潮汕国际机场, เจียหยางเฉาซ่านกั๋วจี้จีฉ่าง)
แต่ว่าขากลับนี้เนื่องจากเป็นตอนกลางวันและมาเร็วก่อนเวลาจึงมีเวลาเดินเล่นชมสนามบินแล้วถ่ายเก็บภาพมา
สนามบินแห่งนี้แม้จะเรียกว่าเป็นสนามบินซัวเถา แต่ที่จริงตั้งอยู่ในเขตพื้นที่จังหวัดกิ๊กเอี๊ย (เหมือนที่สนามบินสุวรรณภูมิจริงๆอยู่ในจังหวัดสมุทรปราการ) เพิ่งถูกเริ่มใช้ตั้งแต่ปี 2011 แทนแห่งเก่าที่อยู่ใจเขตพื้นที่ซัวเถา
ที่นี่เป็นสนามบินใจหลักของเขตแต้จิ๋ว มีเส้นทางบินระหว่างประเทศเฉพาะที่ที่มีชาวจีนโพ้นทะเลที่เป็นชาวแต้จิ๋วไปอยู่เยอะ ที่เหลือเป็นเที่ยวบินในประเทศ
ชื่อสนามบินมีคำว่ากิ๊กเอี๊ย (เจียหยาง) เพราะอยู่ในพื้นที่ของกิ๊กเอี๊ย แต่มีคำว่าเตี่ยซัว (เฉาซ่าน) ซึ่งหมายถึง แต้จิ๋ว+ซัวเถา (เฉาโจว+ซ่านโถว) ซึ่งแสดงถึงว่าเป็นสนามบินสำหรับย่านแต้จิ๋ว
สนามบินนี้ถือเป็นแค่ระดับท้องถิ่นจึงไม่ได้มีขนาดใหญ่นัก มีขนาดเป็นอันดับ ๓ ในมณฑลกวางตุ้ง รองจากสนามบินที่กว่างโจวและเซินเจิ้น
อาคารสนามบิน
ถนนที่เข้ามายังสนามบิน
หน้าอาคาร หน้าทางเข้าไปยังโถงผู้โดยสารขาออก อยู่ด้านบน
ส่วนด้านล่างเป็นโถงผู้โดยสารขาเข้า ซึ่งตอนขามาเราออกมาจากตรงนั้น
ภายในอาคาร
จุดเช็กอินคือตรงนี้ มีคนมารออยู่แล้วมากมาย แต่เขายังไม่ได้ให้เริ่มเช็กอินก็เลยมีเวลาไปเดินเล่นก่อน
ร้านค้าต่างๆมากมาย
ร้านขายยา ถงเหรินถาง (同仁堂)
ตารางเที่ยวบิน ของที่จะไปกรุงเทพฯคือ CZ8355 ออกตอน 11:30 นอกจากนี้ยังเห็นมีที่ไปพนมเปญด้วย
รอสักพักก็ได้เวลาเช็กอิน
ทางเข้าไปขึ้นเครื่องสำหรับผู้โดยสารระหว่างประเทศ
ด้านในห้องรอเครื่อง
มี duty free แต่ไม่รู้ทำไมตอนที่ไปมันกำลังปิดพอดี
ส่วนตรงนี้ขึ้นไปได้ มีร้านอยู่นิดหน่อย
ร้านด้านบน
มองลงมาจากข้างบน
เครื่องบินที่จะนั่งจอดรออยู่ตรงนั้น แต่ว่าเวลาออกถูกเลื่อนช้ากว่ากำหนดไปเกือบชั่วโมงโดยที่ไม่มีการประกาศอะไรเลย
ผู้โดยสารก็รอกันไป ระหว่างรอเห็นมีองค์หญิงกำมะลอฉายด้วย
แต่สุดท้ายเขาก็เรียกขึ้นเครื่องจนได้ ได้ขึ้นเครื่องในที่สุด
นั่งริมหน้าต่าง
พอเครื่องเริ่มออกก็ถ่ายทิวทัศน์มาด้วย มองลงไปยังผืนแผ่นดินแม่ เก็บภาพเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากไป
บันทึกในซัวเถาครั้งนี้จบลงเท่านี้ คราวหน้าก็หวังว่าคงมีโอกาสได้มาอีก ตราบใดที่ยังมีญาติอยู่ที่นี่ให้ติดต่อหากันยังไงก็กลับมาอีกแน่นอน