[Ｅ×Ｅ] Ｅｍｐｔｙ×Ｅｍｂｒｙｏ ~ ตอนที่ ๙ เกินเอื้อม (險しく)
>> กลับไปตอนที่ ๘>> อ่านตอน ๙ ในอีกเส้นทาง
>> กลับไปหน้าแนะนำเรื่อง
>> กลับไปหน้าสารบัญ
“ว่าแต่ นี่มันเรื่องอะไรกัน”
นาโอยุกิมองไปยังชายที่นอนกลิ้งอยู่ที่พื้นแล้วพูดขึ้น
“ชั้นเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”
หญิงสาวตอบ
“ไม่ใช่ว่าเธอไปทำอะไรงั้นเหรอ”
“ตัวอย่างทดลองก็มีอยู่แล้ว ทำไมชั้นจะต้องใช้คนของเรามาทดลองด้วยล่ะคะ?”
“ถ้างั้นเพราะอะไรกันล่ะ?”
“นั่นน่ะสิคะ บางทีคนที่จะให้คำตอบได้ดีที่สุดน่าจะอยู่ข้างหลังคุณนะคะ”
ทั้งสองคนหันไปทางโมมิจิกับชิโอริ
“ที่ว่าเกิดอาการคลุ้มคลั่งนี่หมายถึงเป็นยังไงเหรอ?”
โมมิจิถาม
“ดูเหมือนว่าอยู่ดีๆก็จะเกิดอาละวาดแล้วก็วิ่งออกไปกัดใส่เด็กหนุ่มคนที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลน่ะค่ะ ส่วนพวกเอกสารข้อมูลก็เละกระจัดกระจาย ฮาร์ดแวร์ก็มีอันต้องขึ้นสวรรค์ไปอันนึงเลย คิดไปเองหรือเปล่านะว่ามันช่างเหมือนกับเหตุการณ์เมื่อ ๑๐ ปีก่อนจริงๆเลย”
“ดูเหมือนจะยังใช้ไม่ได้จริงๆสินะ แต่ก็ ยังไงผลลัพธ์มันก็ต่างกันออกไปตามบุคคลล่ะ ขนาดการผ่าตัดปลูกถ่ายอวัยวะโดยมนุษย์เองก็ยังอาจจะมีผลข้างเคียงเลยใช่มั้ยล่ะ นี่ก็เหมือนกันล่ะ”
“สรุปว่านี่เป็นผลข้างเคียงจากการปลูกถ่ายวิญญาณงั้นเหรอ?”
นาโอยุกิถามขึ้นอย่างหงุดหงิด
“ใช่แล้วล่ะ”
“แล้วทำไมถึงไม่เคยบอกเลยล่ะ”
“ก็ฉันเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจมันเลยเหมือนกันนี่ มีความเป็นไปได้ แต่ก็ไม่อาจยืนยันได้ว่าจะเกิดขึ้น ก็เลยไม่ได้บอกไปไงล่ะ ไม่ได้เหรอ?”
“งั้นผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้นน่ะมันมีอะไรบ้าง ช่วยบอกมาเท่าที่รู้ที”
นาโอยุกิมีท่าทีเหมือนจะประสาทกิน แต่ก็พยายามระงับไว้แล้วทำใจให้สงบลง
“นั่นสินะ ก็มี... ความผิดปกติของประสาท ความรุนแรงของนิสัย ความผิดปกติของร่างกาย แล้วก็ อืม...”
“อธิบายให้ละเอียดกว่านี้หน่อย ที่ว่าความผิดปกติของประสาทนี่หมายถึงเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นคราวนี้งั้นเหรอ?”
“นั่นสินะ ก็อย่างเช่น กลายเป็นพวกหัวรุนแรง กลายเป็นคนพูดมาก หรือกลายเป็นคนที่ชอบแกล้งคน อะไรประมาณนี้ ส่วนความผิดปกติของร่างกายก็เช่น พลังกายพื้นฐานเพิ่มขึ้น วิ่งได้เร็วมากขึ้น”
“พวกนักวิจัยที่อยู่ที่นี่ ทุกคนเป็นแบบนี้น่ะเหรอ?”
“เรื่องนิสัยกับร่างกายน่ะก็เห็นผลกันอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ แม้จะมีความแตกต่างกันไปตามแต่ละคนก็ตาม”
“เรื่องนั้นไม่เป็นไร ขอแค่มันไม่เป็นอุปสรรคต่อการวิจัยก็พอ ว่าแต่เรื่องความผิดปกติของประสาทล่ะ?”
“อืม... เพื่อที่จะตอบเรื่องนั้นก่อนอื่นมีสิ่งที่ฉันจะต้องเตรียมการเอาไว้ก่อนสักหน่อย”
“หมายความว่าไ-...”
“นี่ๆ แมวตัวนั้นน่ะหายไปไหน ตายไปแล้วเหรอ”
ยังไม่ทันที่นาโอยุกิจะพูดจบ เสียงชิโอริก็พูดแทรกขึ้น
“ว่าไงนะคะ!?”
หญิงสาวมีท่าทีตกใจ
“อ้าว ท่าทีตอบแบบนี้ แสดงว่ายังไม่ตายเหรอ หรือว่าจะหนีออกไปตอนช่วงที่กำลังวุ่นวาย?”
“มัวทำอะไรอยู่น่ะ รีบๆตามหาสิ!”
หญิงสาวมีท่าทีร้อนรน ระบายอารมณ์ใส่เอกสารที่กระจายอยู่ตรงหน้า แล้วมองไปยังคนรอบข้างด้วยสีหน้าเคร่งเครียด โมมิจิมองภาพนั้นอยู่อย่างไม่รู้สึกอะไรแล้วพูดขึ้น
“แหม แบบนี้ก็แย่เลยสินะ”
“จะดีเหรอ? ปล่อยไว้แบบนี้ การทดลองจะล้มเหลวเอาน่ะสิ”
ชิโอริถามขึ้นอย่างสงสัย
“แบบนั้นก็คงจะแย่อยู่ แต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปยึดติดกับมันมากก็ได้ ถ้าล้มเหลวเราก็แค่เริ่มทดลองใหม่จากตรงนั้นก็แค่นั้นเอง ชีวิตคนเราน่ะ เหมือนจะสั้นแต่ก็ยาวกว่าที่คิดนะ โดยเฉพาะ... สำหรับฉัน...”
พูดถึงตรงนี้เธอก็มีสีหน้าเศร้าขึ้นมาเล็กน้อย
“หืม... นี่ แล้วต้องการจะทำอะไรเหรอ? ที่ทำแบบนี้เพราะว่าอยากได้อะไรงั้นเหรอ?”
“นั่นสินะ... คงเรียกว่าเป็นการท้าทายต่อพระเจ้าอยู่ล่ะมั้ง”
“ท้าทายต่อพระเจ้า?”
“ใช่ รู้มั้ยล่ะ พระเจ้าน่ะชอบแกล้งคนล่ะ ชอบแกล้งคนมากจริงๆเลย เพราะอย่างนั้น ฉันถึงได้ยังมีชีวิตอยู่ล่ะมั้ง”
โมมิจิพูดแล้วยิ้มขึ้น ชิโอริมองด้วยสายตาประหลาดใจ
“หมายความว่าไงกันน่ะ”
“ความลับจ้ะ”
“ว่าแต่ว่า พระเจ้าน่ะมีอยู่จริงๆน่ะเหรอ? เป็นคนคอยกำหนดโชคชะตาน่ะเหรอ?”
“ไม่รู้สิ ฉันเองก็ยังไม่เคยเจอ ทำไมเหรอ?”
“ก็มันน่าเจอไม่ใช่หรือไง ถ้าหากว่ามีคนแบบนั้นอยู่จริงนะ”
“จะว่าไปแล้ว ทำไมเธอถึงได้มาสนใจช่วยล่ะ”
“มีเรื่องที่อยากทำมากๆอยู่อย่างนึงน่ะสิ เห็นอย่างนี้แต่ผมเองก็มีความปรารถนาอยู่อย่างนึงนะ”
“โห นาสนใจดีนะ ไหนช่วยบอกมาหน่อยได้มั้ย ความปรารถนาของเธอ”
“อืม... เรื่องนั้นเป็นความลับ”
“แหม... ขี้เหนียวจริงๆ ...อุ๊บ”
อยู่ดีๆโมมิจิก็ยกมือขึ้นมาปิดที่ปากตัวเอง
“น..นี่ เป็นอะไรไปน่ะ?”
“ค็อกๆ แค็ก.. ฮึ่ม... ฮ้า... อืม ไม่เป็นไร”
“ดูแล้วไม่เห็นจะไม่เป็นไรอย่างที่ว่าเลย”
“เป็นอาการที่เกิดขึ้นเป็นประจำนั่นล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
เธอพูดพร้อมกับหยดสีแดงที่ไหลรินไหลผ่านมือตกเปาะแปะลงมา
--------------------
ผมกลับมาบ้านพอทานข้าวเย็นเสร็จก็ขึ้นมายังห้องตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง
“เจ็บจังเลย...”
แผลที่แขนซ้ายที่โดนกัดเมื่อตะกี้นี้ ไม่รู้ทำไมถึงได้เจ็บมากถึงขนาดนี้นะ ผมกลิ้งไปมาบนเตียง พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
ตอนนั้นชายคนนั้นพุ่งเข้ามาชนผมจากนั้นก็กัดที่แขนซ้ายไม่ปล่อยเลยทีเดียว ขนาดผมพยายามต่อยใส่ตั้งไม่รู้กี่ทีจนมือขวาเป็นแผลเต็มไปหมด แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อย สุดท้ายคุณหมอ ๒ คนที่ตามมาจึงต้องยิงปืนยาสลบใส่เพื่อให้ชายคนนั้นหยุดลง
ที่น่าแปลกคือชายคนนั้นอยู่ในชุดกาวน์ แถมที่โรงพยาบาลแห่งนี้ก็ไม่มีแผนกผู้ป่วยโรคจิตด้วยสิ คุณหมอบอกว่าชุดกาวน์นั่นคงถูกขโมยมาใส่ และชายคนนั้นก็เป็นคนไข้ที่เพิ่งถูกส่งเข้ามา กำลังจะย้ายไปยังโรงพยาบาลเฉพาะทางในวันพรุ่งนี้ แต่ก็มาเกิดเรื่องขึ้นซะก่อน
นอกจากนี้ทั้งๆที่ดึกขนาดนี้แล้ว แต่ทำไมจำนวนหมอที่อยู่กลับเยอะจังเลย ตอนเกิดเรื่องขึ้นนั้น เห็นหมอเดินไปมาเต็มไปหมด ถึงคุณหมอจะบอกว่าเพราะวันนี้มีประชุมพิเศษก็เถอะ...
“ยังไงก็เถอะ นอนดีกว่า”
ผมปิดไฟลงแล้วคลุมผ้าห่มหลับไป
--------------------
“โอ๊ย”
วันนี้พอตื่นขึ้นมาจะยืดตัวก็รู้สึกได้ถึงแผลที่แขนซ้ายขึ้นมา เลือดหยุดไหลแล้วแต่ผ้าพันแผลมัน... ดูเหมือนจะต้องเปลี่ยนสักหน่อยสินะ ว่าแต่วันนี้รู้สึกสดชื่นกว่าทุกทีแฮะ
...เอ๊ะ? จะว่าไปแล้ววันนี้ไม่ได้ฝันเลยแฮะ เพราะอย่างนั้นเลยสดชื่นกว่าทุกทีสินะ แปลกจริงๆ เพิ่งเคยรู้สึกอย่างนี้เป็นครั้งแรก
ระหว่างที่คิดไป ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็ออกจากห้อง จากนั้นก็ทานข้าวแล้วไปโรงเรียน
--------------------
ณ ห้องใต้ดินที่ไร้แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา มีเพียงแสงจากหลอดไฟส่องสว่างอยู่นั้น นาโอยุกิได้เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานอยู่อย่างเงียบๆคนเดียว
“เป็นยังไงบ้าง? หาแมวเจอหรือยังล่ะ?”
“ยังเลยค่ะ กำลังแยกย้ายกันออกไปตามหาอยู่”
“ว่าแต่เห็นได้ยินว่ามีคนของเราขอลาออกไป ๒-๓ คนงั้นเหรอ?”
“ค่ะ ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น”
“ถ้าเกิดว่าคนที่ออกไปนั้นเกิดอาการคลุ้มคลั่งขึ้นมาตอนอยู่ข้างนอกก็คงจะแย่น่ะสิ”
“ก็มีความเป็นไปได้อยู่นะคะ”
“ยังไงก็รีบตามหาตัวพวกเขาดีกว่านะ แล้วก็จะถือโอกาสตามหาแมวไปด้วยก็ได้”
“รับทราบค่ะ”
--------------------
พักกลางวัน ผมคุยเล่นอยู่กับฮิซาชิและมาโดกะไปเรื่อยๆระหว่างรอคาบเรียนช่วงบ่าย
“ฟุชิมิคุง วันนี้ก็ต้องไปทำงานอีกสินะ”
มาโดกะถามขึ้น
“เราเองก็ทำงานพิเศษบ้างดีมั้ยนะ ตอนที่ไม่ต้องช่วยงานที่บ้านนี่ก็มีเวลาอยู่เหลือเฟือเลยอยู่ด้วยสิ”
ฮิซาชิแทรกขึ้นมา
“ช่วยงานที่บ้าน? ที่บ้านคาโมะคุงนี่ทำงานอะไรเหรอ?”
“กิจการต้องห้ามที่ไม่สามารถเปิดเผยได้”
“...ล้อเล่นสินะ”
“เรื่องโกหกอยู่แล้วน่ะ”
“ถ้างั้นจริงๆทำอะไรเหรอ?”
“เรื่องนั้นเป็นความลับ เพราะว่าความลับน่ะเป็นสมบัติล้ำค่าของลูกผู้ชายเลย”
“แล้วฟุชิมิคุงล่ะ รู้หรือเปล่า?”
มาโดกะหันมาถามผม
“ไม่ล่ะ เราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อืม... งั้นเหรอ”
“ยอมรับกันง่ายจัง ช่วยทำท่าอยากรู้อยากเห็นมากกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงกันนะ”
ฮิซาชิพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนผิดหวัง
“แต่ถึงยังไงนายก็ไม่ยอมบอกอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ”
“อื้อ ไม่บอกหรอก”
“เมื่อก่อนพยายามถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบเลยด้วยสิ”
“ก็บอกแล้ว ว่าความลับน่ะเป็นสมบัติล้ำค่าของลูกผู้ชาย”
ฮิซาชิย้ำคำเดิม
“ถ้าอย่างนั้น ไม่ลองเข้าชมรมดูบ้างเหรอ?”
มาโดกะแทรกขึ้น
“เปลี่ยนเรื่องได้เร็วจังเลยนะ”
ฮิซาชิตอบด้วยเสียงเศร้าๆ แต่มาโดกะก็ยังคงพูดต่อไป
“หืม? อะไรนะ?”
“เปล่า ไม่มีอะไรจ้า”
“เหรอ? อ้อ ว่าแต่เรื่องชมรมน่ะคิดว่าไงล่ะ?”
“เราขอผ่านล่ะ แล้วมาโดกะจังล่ะ ไม่ได้เข้าเหรอ?”
“เราเองก็... ไม่มีชมรมที่อยากเข้าด้วยสิ”
“เหรอ แล้วโทวยะล่ะ?”
ฮิซาชิหันมาถามผม
“เราต้องทำงานพิเศษอยู่แล้วไง”
“ถ้าไม่ได้จริงจังอะไรมากก็ทำทั้งสองอย่างไปด้วยกันได้ไม่ใช่หรือไง?”
“เห็นเมื่อก่อนอยู่ชมรมยิงธนูนี่ ไม่เข้าแล้วเหรอ?”
มาโดกะแทรกขึ้น
“เอ๋? นี่นายเคยอยู่ชมรมยิงธนูด้วยเหรอ? ผิดคาดจริงๆเลยแฮะ”
“เมื่อก่อนก็เคยเข้าอยู่น่ะ”
ตอนนั้นเห็นว่าชมรมยิงธนูมันดูเป็นของแปลกใหม่ดีก็เลยลองเข้าดู จากนั้นก็เลยได้เข้าไปฝึกซ้อมตลอดจนจบการศึกษาเลย เราเองก็ไม่ได้รังเกียจบรรยากาศที่ดูเป็นพิธีรีตองอะไรของที่นั่นด้วยสิ
“แต่ที่โรงเรียนนี้มันไม่มีนี่สิ”
“งั้นเหรอ น่าเสียดายจัง เราเองก็ชอบด้วยสิ ภาพฟุชิมิคุงตอนกำลังยิงธนู”
“โห มีฝีมือถึงขนาดที่ทำให้มาโดกะจังหลงใหลได้เลยหรือนี่”
“อืม จะว่าไงดีล่ะ ท่าตอนยิงน่ะเท่มากเลยล่ะ”
“โห ฟังดูน่าสนใจดีนะ แล้วไม่ได้ฝึกแล้วเหรอ?”
“ก็บอกแล้วไงว่าที่นี่ไม่มี”
“แล้วทำไมตั้งแต่แรกไม่ย้ายไปโรงเรียนที่มันมีล่ะ?”
“ก็ที่อื่นมันไกลน่ะสิ แล้วก็ไม่ได้มีฝีมือมากถึงขนาดว่าจะทำให้อยากเล่นต่อด้วยสิ”
“งั้นเหรอ ทั้งๆที่ดูท่ายิงสวยออกขนาดนั้นแท้ๆ”
“ถ้าคนที่เก่งก็จะยิ่งสวยกว่านั่นล่ะ”
“นั่นสินะ อ้อ จะว่าไปแล้วมีเด็กเก่งๆคนนึงอยู่ปีเดียวกันด้วยสินะ คนที่ไปแข่งระดับประเทศด้วยนั่นไง”
“โห มีคนยอดเยี่ยมขนาดนั้นอยู่ด้วยเหรอ?”
ฮิซาชิถามขึ้นอย่างสนใจ
“อื้อ เป็นเด็กผู้หญิงด้วยนะ แถมยังน่ารักมากเลยด้วย เป็นไอดอลของทุกคนเลยล่ะ”
“งั้นเหรอ ชักอยากพบแล้วสิ มาโดกะจังยังมีติดต่อกับเธออยู่หรือเปล่าเหรอ?”
“เราน่ะไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่หรอก แต่ว่าฟุชิมิคุงน่ะสนิทกับเขามากไม่ใช่เหรอ?”
“จริงเหรอ!? ช่วยแนะนำให้ทีสิ!”
จู่ๆก็คิดอยากจะเจอขึ้นมาเลยหรือหมอนี่
“เอ่อ... ไม่ไหวหรอก พอเรียนจบไปก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย”
“งั้นก็ลองติดต่อไปสักหน่อยดูสิ”
“ไม่รู้วิธีติดต่อหรอก ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นด้วยสิ”
“โธ่ น่าเบื่อจัง”
ฮิซาชิทำท่าเสียดาย
“งั้นเหรอ? แต่มองดูแล้วเหมือนสนิทกันดีออกนะ”
“ก็อยู่ชมรมเดียวกันนี่นา แต่ก็แค่นั้นล่ะ”
“งั้นเหรอ ก็คงจะอย่างนั้นล่ะนะ”
“ว่าแต่ชมรมยิงธนูเหรอ ไม่เคยเห็นเลยเหมือนกัน อยากจะลองเห็นดูบ้างจัง”
“เราเองก็อยากดูเหมือนกันนะ ท่าฟุชิมิคุงตอนกำลังยิงธนู”
“ไว้ถ้ามีโอกาสละกันนะ”
ที่จริงก็ไม่ได้มีฝีมือขนาดจะโชว์อะไรได้ แถมยังห่างมานานแล้วด้วยสิ อาจจะได้โดนเห็นภาพที่น่าอับอายก็ได้ ยังไงก็กลบเกลื่อนไปก่อนดีกว่า
จากนั้นเราก็คุยกันต่อจนเสียงออดดังขึ้นก็แยกย้ายกันกลับที่เพื่อเรียนคาบบ่ายต่อ
====================
====================
====================
ตอนหลังเลิกเรียน ผมรีบเดินออกจากโรงเรียนเพื่อจะไปทำงานที่โรงพยาบาลยาซากะ วันนี้มาทำงานสายมากทีเดียว ตอนที่มาถึงที่โรงพยาบาลฟ้าก็เริ่มมืดเสียแล้ว ถ้าไม่รีบละก็ได้ถูกลงบันทึกว่ามาสายแน่
“สวัสดี”
“หืม?”
เบื้องหน้าผมมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ เธอทักขึ้น
“เอ่... เธอคือ”
ดูเหมือนจะเคยพบกันมาก่อนที่นี่ ที่ถามเกี่ยวกับเรื่องอุบัติเหตุไฟไหม้นั่น
“วันนี้ทำไมเหรอ?”
พอผมถาม เธอก็จ้องผมแล้วยิ้มขึ้นโดยไม่ตอบอะไร
“น่า ไม่ต้องถามอะไรมากหรอก มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยน่ะ”
“ให้ช่วยอะไรเหรอ?”
“ความลับน่ะ แค่ช่วยหลับอยู่ตรงนี้จะได้มั้ยล่ะ”
สิ้นคำพูด แววตาของเธอนั้นก็ได้ค่อยๆฝังลึกเข้ามาในหัวผม ผมเริ่มมีความรู้สึกราวกับว่าร่างกายไม่ใช่ของตัวเอง รู้สึกราวกับมีบางอย่างแทรกเข้ามา ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ไม่ใช่จากภายนอก แต่เหมือนเป็นเสียงที่แทรกเข้ามาในสามัญสำนึก
“ไม่ต้องห่วง จะหลับก็หลับได้นะ”
สติผมเริ่มเลืองรางลง ภายในร่างกายนั้นรู้สึกราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังพังลง
“หลับตาลง ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ค่อยๆง่วง ค่อยๆหลับไป หลับไป”
รู้สึกราวกับโดนต้องมนตร์ ผมได้แต่ปล่อยตัวตามสบายไปทั้งอย่างนั้นแล้วหลับตาลง
“บ๊ายบาย”
จากนั้นสติผมก็ขาดห้วงไป ที่เหลือก็จำอะไรไม่ได้แล้ว
====================
====================
====================
รวมศัพท์ท้ายตอน
凶暴 きょうぼう ความรุนแรง,ความหยาบช้าร้ายกาจ
彷彿 ほうふつ ความคล้ายคลึงกันมาก,นึกขึ้นมาได้,ลางๆ
散らばる ちらばる ตกอยู่เกลื่อนกลาด
厳か おごそか อย่างเป็นพิธีรีตอง,อย่างเคร่งขรึม,ขึงขัง
--------------------
จบลงไปแล้ว กับฉากจบแบบแรกของ Ｅ×Ｅ หรือถ้าจะเรียกให้ง่ายๆก็คือ bad end !
เป็นฉากที่อาจต้องประสบ เมื่อเลือกเส้นทางผิดพลาดสะสมมาเรื่อยๆ จนไม่สามารถเข้าเนื้อเรื่องหลักของใครได้เลย
อย่างไรก็ตาม เนื้อเรื่องที่เขียนมาตั้งแต่ต้นนั้น เป็นเส้นทางที่ถูกมาตลอด ดังนั้นการตัดจบแบบนี้อาจดูขัดแย้งสักหน่อย
ถึงจะบอกว่าเป็นฉากจบ แต่น่าจะเรียกว่าฉากที่ถูกตัดจบแบบดื้อๆเสียมากกว่า เพราะที่จริงแล้วเนื้อเรื่องยังเพิ่งมาได้เพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น ปริศนายังคงผุดขึ้นมาไม่หยุดหย่อน
สรุปปริศนาที่ทิ้งไว้ของเรื่องอย่างย่อๆ
- เหตุการณ์เมื่อ ๑๐ ปีก่อน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
- อดีตของยูเป็นยังไง ทำไมถึงเข้าโรงพยาบาลตอนนั้น และรอยสักที่เหมือนบาร์โค้ดนั่นคืออะไร
- นัทสึกิ ดูลึกลับเกินไปแล้ว
- นักดาบสาวผมแดง กับชายวัยกลางคนที่เธอตามหาอยู่
- โมมิจิเป็นใคร มีเป้าหมายอะไรถึงทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดขึ้น
- เป้าหมายของชิโอริที่ยังเป็นความลับ
- ทำไมมากินะถึงกลายเป็นเด็กผู้ทำหน้าที่ฝังวิญญาณ
- งานที่บ้านของฮิซาชิที่เจ้าตัวไม่ยอมบอกใคร
- เรื่องชมรมยิงธนูที่โทวยะเคยอยู่
- โมมิจิทำอะไรกับโทวยะตอนท้ายของ bad end และเพื่ออะไร
- ความลับเรื่องของวิญญาณ ไสยเวท ฯลฯ
ทั้งหมดนี้ติดตามต่อได้ใน... Ｅ×Ｅ เนื้อเรื่องหลัก !
* หมายเหตุ ： เนื้อเรื่องส่วนที่เป็นสีแดงคือช่วงที่ตัดเข้าฉากจบแล้ว ส่วนก่อนหน้านั้นยังอยู่ในเส้นทางหลัก