เขียนต่อจากหน้า >>Supreme Candy - ก่อนเข้าเนื้อเรื่องแยก
วันหนึ่ง ยูก็นึกถึงความทรงจำครั้งสมัยเด็กขึ้นมา ยูได้เจอกับฮิมาวาริเป็นครั้งแรกตอนเด็กๆในวันที่ฝนตกที่สนามเด็กเล่นในสวนสาธารณะ และก็นึกไปว่าตอนนั้นดูจะสนิทกันดี มาเล่นด้วยกันอยู่บ่อยๆ แต่ตอนนี้กลับห่างเหินไป ซึ่งก็จำไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร
ในขณะที่กำลังคิดพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆอยู่นั้น ฝนก็ได้ตกลงมา ยูในตอนนั้นไม่มีร่มอยู่เลย แต่แล้วก็มาเจอกับฮิมาวาริถือร่มเดินผ่านมาเข้าโดยบังเอิญพอดี ตอนแรกเธอจะเดินหนีไปเหมือนอย่างเคย
แต่แล้วในที่สุดก็เดินกลับมาพายูเข้าร่มด้วย แม้ว่าเธอพูดชวนด้วยเสียงที่รัวและสั่นราวกับกลัวๆอยู่
ระหว่างที่อยู่ภายใต้ร่มเดียวกันนั้น ทั้งสองคนแทบจะพูดอะไรไม่ออกเลย ยูเองก็คิดว่าเธอจะรังเกียจตัวเองจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไร เธอเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน
ระหว่างนั้นก็เจอยุมิเนะเข้ากลางทาง ยุมิเนะถามว่าทั้งสองคนสนิทกันเหรอ ยูก็ตอบว่าแค่เธอเดินผ่านมาแล้วตัวเขาไม่มีร่มอยู่เท่านั้น จากนั้นยุมิเนะก็เดินจากไป สักพักฮิมาวาริก็ถามขึ้นว่ายูดูสนิทกับยุมิเนะดีนะ เห็นเรียกกันด้วยชื่อด้วย แถมยังเห็นยูรีบตอบแก้ตัวเรื่องที่ว่าไม่ได้สนิทกันในทันทีด้วย ทำให้เธอเหมือนว่าจะเข้าใจว่ายูคงชอบยุมิเนะ และอยู่ดีๆก็เดินหนีออกจากร่มไปเลย ทิ้งยูให้งงว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ยูก็คิดว่าจะเอาร่มไปคืนให้เธอยังไงดี เพราะเขาเองก็คงไม่กล้าที่จะไปหาเธอโดยตรง แต่แล้วเขาก็คิดวิธีออก นั่นคือใช้ชูเพรมแคนดีทำให้กลายเป็นเด็กแล้วก็เอาร่มไปคืนเธอในสภาพนั้น
อีกด้านหนึ่งฮิมาวาริกำลังนอนกลุ้มใจอยู่บนเตียง เธอกำลังรู้สึกเสียดายอยู่ว่าอุตส่าห์ได้อยู่ใต้ร่มเดียวกันแล้วทั้งที แต่กลับหนีออกมาซะดื้อ และยังคิดมากเรื่องที่ยูดูสนิทกับยุมิเนะด้วย เธออยากหาโอกาสที่จะกล้าคุยกับยูอีกครั้ง แต่แล้วก็นึกออกว่าลืมร่มเอาไว้ จึงรู้สึกดีใจว่านี่เป็นโอกาส ถ้าเธอไปขอคืนร่มก็จะมีโอกาสได้คุยด้วย
ตอนเช้ายูเตรียมร่มเพื่อที่จะไปคืนให้ฮิมาวาริตอนเย็น แต่เมื่อยูออกจากบ้านมาก็พบกับฮิมาวาริทันที เธอบอกว่ามาขอร่มคืน แต่ในขณะที่ยูกำลังจะหยิบคืนให้ เธอก็พูดอะไรบางอย่างขึ้นมาทำให้ยูซึ่งเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเข้าใจผิดว่าเธอกำลังต่อว่าว่าเขาทำร่มเธอสกปรก ยูจึงรีบวิ่งหนีไปพร้อมกับร่ม และเอาร่มไปล้างให้สะอาดที่โรงเรียน
ตอนพักกลางวัน ขณะที่ยูอยู่ในห้องชมรม เมื่อมองออกไปที่สนามของโรงเรียนข้างๆ เขาก็เห็นฮิมาวาริกำลังมองขึ้นมา เมื่อเธอเห็นยูเธอก็ตะโกนขึ้นมาอย่างดังว่า “ช่วยเอามาคืนให้ด้วย” เล่นเอาโดนคนเข้าใจผิดกันยกใหญ่
หลังเลิกเรียน ยูใช้ชูเพรมแคนดีเพื่อให้กลับเป็นเด็กจากนั้นจึงเข้ามาที่โรงเรียนหญิง แต่ก็พบว่าเธอออกไปแล้ว พอถามยุมิเนะเธอจึงบอกว่าเห็นว่าไปที่ย่านร้านค้า ยูจึงตามไปถึงที่นั่น
พอไปถึง เมื่อยูในร่างเด็กทักเธอขึ้น เธอก็มองแล้วถามว่านั่นยูเหรอ ทำให้ยูตกใจและรีบแก้ตัวว่าไม่ใช่ เพราะตอนนี้เขาอยู่ในร่างเด็กซึ่งเธอไม่รู้จัก เขาบอกเธอว่าโทนามิ ยูฝากเอาร่มมาคืนให้ และยังบอกด้วยว่าล้างมาเรียบร้อย แต่พอยื่นให้ยูก็สังเกตว่ารอยยิ้มของเธอนั้นดูเศร้าแปลกๆ เธอให้ขนมยูเป็นรางวัลตอบแทน และบอกว่าคนที่เธอชอบเองก็ชอบขนมชิ้นนี้เหมือนกัน จากนั้นก็เดินจากไป
จากนั้นยูก็เริ่มสงสัยขึ้นมาว่าเธอมาทำอะไรที่ย่านร้านค้านี้นะ จึงได้แอบตามไปแล้วก็พบเธอกำลังเดินเลือกซื้อขนมอยู่อย่างเพลิดเพลิน ในมือมีถุงขนมที่ซื้อมาแล้วอยู่เต็มไปหมด พอเธอเห็นยูเข้าก็ตกใจและคิดว่าตัวเองคงจะถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ แต่ยูก็บอกว่าไม่เห็นแปลกตรงไหนเลย ใครๆก็มีของที่ชอบอยู่ทั้งนั้น เธอได้ยินก็ดีใจ เธอลูบหัวยูเบาๆและก็จูบเข้าที่หน้าผาก ทำให้ยูรู้สึกอายและตกใจ แล้ววิ่งหนีออกมาทันที
เมื่อหนีออกมาจนถึงระหว่างทาง ยูก็ทานชูเพรมแคนดีเพื่อกลับเป็นร่างเดิม จากนั้นสักพักก็เห็นฮิมาวาริกำลังถือของมากมายเดินผ่านมาพอดี จึงเข้าไปขอช่วยถือ บอกว่าเป็นการตอบแทนเรื่องร่มเมื่อวันก่อน
ระหว่างทาง ฮิมาวาริบอกว่าเธอกำลังสะสมขนมอยู่ เหลืออีก ๑๗ ชนิดที่ต้องเก็บให้ครบให้ทันวันที่ ๒๕ ยูเลยเสนอตัวว่าจะมาขอช่วยตามหาด้วยคน เธอดูมีท่าทีตกใจ ก่อนที่จะตอบว่ายินดีรับความช่วยเหลือด้วยเสียงสั่นๆ
พอกลับมาถึงบ้าน ในคืนนั้นฮิมาวาริแสดงอาการดีใจอย่างเต็มที่ ในที่สุดก็จะได้ไปเดินเล่นในเมืองกับยูแล้ว เหมือนกับเป็นการเดทเลย เพราะเธอรู้สึกชอบยูมานานแล้ว อยากจะคุยด้วยแต่ก็ไม่กล้าสักที
แต่แล้วเธอก็เกิดรู้สึกกังวลขึ้นมาว่าถ้ายุมิเนะมาเห็นเข้าจะเป็นยังไงกันนะ ดูทั้งสองคนสนิทกันดีเหมือนกำลังคบกันอยู่ แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่อาจตัดใจจากยูได้อยู่ดี
วันต่อมาตอนเย็นทั้งคู่ก็ไปหาซื้อขนมกันที่ย่านร้านค้าตามที่นัด แต่ก็กลับพบแค่เพียงชนิดเดียว วันต่อมาจึงได้กลับมาใหม่ แต่ก็กลับไม่เจอเลยสักอัน ในที่สุดจึงตัดสินใจกันว่าจะไปหาที่ย่านร้านเมืองอื่นดู และในวันนั้นก็เจอเพิ่มอีก ๓ อัน
ในคืนนั้นหลังจากกลับมาฮิมาวาริก็แสดงอาการอย่างดีใจและร้องเสียงดังอยู่บนเตียงอีกเช่นเคย จนคุณแม่เข้ามาถามว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า เธอดีใจมากจนหยุดอาการไว้ไม่อยู่เลยที่ได้มาเดินซื้อของกับยู แต่พร้อมกันนั้นก็กังวลว่ายูก็คงใจดีอย่างนี้เหมือนกันกับทุกคน คงไม่ได้คิดอะไรกับเธอเป็นพิเศษหรอก คิดดังนี้เธอก็กลับมาเงียบอีกครั้ง
วันต่อมาทั้งสองคนก็มาเดินหาซื้อของกันที่ย่านกลางเมือง วันนี้เจอกับยุมิเนะเข้าด้วย เธอเองก็มาบังเอิญมาซื้อของที่นี่เหมือนกัน จึงมาเจอเข้าพอดี หลังจากคุยเล่นกันสักพักโดยยูเป็นฝ่ายโดนยุมิเนะเป็นฝ่ายหยอกเล่นเสียมากกว่า เธอก็เดินจากไป ยูกับฮิมาวาริก็เดินซื้อของกันต่อ
ในที่สุดก็เหลืออีกเพียง ๖ อันเท่านั้นแล้ว ในคืนนั้นเธอกลับมานอนกอดหมอนคิดเรื่องยูต่อแล้วก็รู้สึกกังวล ว่าถ้าหากว่าครบเมื่อไหร่เธอก็คงไม่มีเหตุให้ได้อยู่กับยูอีกแล้ว อาจจะไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันอีก พอคิดแล้วก็กลับรู้สึกเศร้าขึ้นมา และยิ่งเห็นท่าที่ยูตอนคุยกับยุมิเนะดูสนิทสนมกันดีแล้วเธอก็ยิ่งกังวล
วันต่อมาก็ยังคงมาซื้อของกันต่อ วันนี้เดินหากันจนค่ำ ระหว่างขากลับนั่งรถเธอก็เผลอหลับไปโดยพิงอยู่ข้างๆยู เขารู้สึกเกร็งไปสักพัก จนพอรถสั่นขึ้น เธอก็หลุดจากที่พิงเขาไปพิงชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างๆแทน ชายคนนั้นเห็นดังนั้นก็หัวเราะแล้วก็ค่อยๆดันเธอกลับมาพิงยูอีกรอบ
วันนี้สามารถหาได้จนเหลืออีกเพียงแค่อันเดียวเท่านั้นแล้ว แต่ยูกลับรู้สึกกังวลขึ้นมาว่าถ้าหากว่าครบเมื่อไหร่เขาก็คงจะไม่ได้มีโอกาสได้ไปไหนมาไหนแบบนี้กับเธออีก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รับปากกับเธอว่าเหลืออีกหนึ่งชิ้นก็จะช่วยตามหาให้เจอจนได้
ทางด้านฮิมาวาริเองก็รู้สึกกังวลเช่นกัน ระหว่างที่เดินอยู่ด้วยกันมาหลายวันนั้น ทั้งสองคนได้คุยเรื่องความหลังกันมากมาย ค่อยๆรื้อฟื้นความทรงจำสมัยเด็กกันขึ้นมาทีละนิด ในตอนนี้เธอกำลังคิดว่ายูจะนึกเรื่องสำคัญของเธอออกหรือยังนะ
วันที่ ๒๓ ตุลาคม ทั้งสองคนออกมาเดินหาซื้อของกันต่อ แต่สุดท้ายแล้วก็ยังไม่เจอชิ้นสุดท้ายที่ตามหาสักที ทำให้วันนี้เธอต้องกลับบ้านไปอย่างเศร้าๆ
วันที่ ๒๔ ตุลาคม ทั้งสองคนก็เดินออกมากันอีกครั้ง และในที่สุดก็เจอชิ้นสุดท้ายที่ตามหาจนได้ ฮิมาวาริดีใจมากในตอนนั้น แต่ว่าในขณะที่กำลังนั่งรถกลับมานั้น ทั้งสองคนกลับเงียบกันไปเลย ทั้งๆที่ตามปกติควรจะดีใจแท้ๆ
เมื่อกลับมาถึง ยูถามฮิมาวาริว่าวันที่ ๒๕ ตุลาคมมีอะไรเหรอ แต่เธอก็ทำหน้าเศร้าแล้วไม่ยอมตอบ เพียงแต่พูดขอบคุณที่ทำให้เธอสามารถอยู่ต้อนรับวันที่ ๒๕ ได้ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินจากกันไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
วันต่อมาซึ่งก็คือวันที่ ๒๕ ตุลาคม ยูออกมาเดินตามหาฮิมาวาริที่ย่านร้านค้าแต่ก็กลับไม่พบเลย เขาพบเด็กชายหญิงคู่หนึ่งมาเดินซื้อของกัน เด็กหญิงขอเด็กชายให้ซื้อเครื่องประดับให้ แต่เด็กชายก็ไม่ปฏิเสธและตอบกวนๆไป ยูมองภาพนั้นแล้วก็หัวเราะไป
ระหว่างนั้นยุมิเนะก็มาพบเข้าพอดี เธอถามว่าวันนี้ไม่ได้อยู่กับฮิมาวาริเหรอ ทั้งที่เห็นทุกทีไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เธอเข้าใจว่าทั้งคู่คบกันอยู่ ยูจึงบอกไปว่าไม่ได้คบกันอยู่สักหน่อย แค่เธอขอให้มาช่วยหาซื้อขนมเป็นเพื่อนเท่านั้น เธอจึงทำท่าแปลกใจและบอกตามตรงว่าเท่าที่มองจากมุมมองของคนรอบข้าง ดูยังไงก็เหมือนคู่รักที่สนิทกันมากเลย
ยูถามยุมิเนะว่าวันนี้เป็นวันอะไร เธอจึงตอบว่าเป็นวันเกิดของฮิมาวาริ และแปลกใจที่ยูไม่รู้ นอกจากนี้ยังบอกว่าเห็นฮิมาวาริไปที่สวนสาธารณะโดยถือขนมไปเต็มไปหมด เห็นบอกว่าเป็นวันที่ระลึกอะไรสักอย่าง เข้าใจว่าน่าจะตั้งใจฉลองวันเกิดนั่นเอง แต่เธอกลับดูทำหน้าเศร้าชอบกล
ยูดูเหมือนจะนึกอะไรออกจึงขอร้องยุมินะให้มาร่วมงานวันเกิดของเธอเย็นนี้ด้วย เธอตอบรับและบอกว่าจะชวนฮาเนอิไปด้วย
จากนั้นยูก็กลับมาบ้านแล้วก็เจอโทกิมิมาเล่นที่บ้าน เขาจึงตัดสินใจชวนโทกิมิไปงานเลี้ยงด้วย
ที่สวนสาธารณะตอนเย็น ฮิมาวารินั่งอยู่คนเดียวพลางนึกถึงเรื่องเมื่อสมัยก่อนอยู่ เธอกำลังตั้งความหวังว่ายูจะสามารถจำได้และมาหา
ในที่สุดยูก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับโทกิมิ และยุมิเนะกับฮาเนอิก็มาด้วยเช่นกัน และแล้วทุกคนก็เริ่มงานเลี้ยงฉลองกันอย่างสนุกสนาน
หลังงานเลี้ยงเลิก ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ โดยยุมิเนะจะช่วยแบกโทกิมิที่หลับไปช่วยไปส่งที่บ้านให้แทนยู ส่วนฮาเนอิก็กลับไป จากนั้นจึงเหลือเพียงแค่ยูกับฮิมาวาริ
ฮิมาวาริขอบคุณที่ยูมาและตัดสินใจสารภาพรักกับยู สารภาพว่าชอบมาตลอดตั้งแต่เด็กแล้ว ดังนั้นตอนนั้นที่ยูซื้อเครื่องประดับติดผมอันนั้นให้ เธอจึงไม่อาจทิ้งมันลงไปได้ แม้ว่ามันจะแตกลงก็ตาม
ยูนึกอยู่สักพักว่าเธอพูดถึงอะไรอยู่ แต่แล้วก็นึกออก ว่าวันหนึ่งเขาเคยซื้อเครื่องประดับติดผมรูปหอยทากให้เธอ และสถานที่แห่งนี้ก็เป็นที่ที่ทั้งสองมาจัดงานฉลองวันเกิดด้วยขนมจำนวนมากมายอยู่ทุกปี
ฮิมาวาริเล่าว่าวันหนึ่งในวันที่ฝนตก เธอนั่งเล่นอยู่กับหอยทากอยู่คนเดียว เพราะเพื่อนคนอื่นไม่มีใครที่ชอบหอยทากเลย เธอเลยถูกมองว่าแปลก แต่ในวันนั้นยูกลับเข้ามาคุยกับเธออย่างไม่รังเกียจอะไร เธอดีใจมาก และหลังจากวันนั้นจึงมาอยู่เล่นด้วยกันหลังเลิกเรียนตลอด จนในวันเกิดของเธอยูก็ซื้อเครื่องประดับติดผมรูปหอยทากคู่สองอันและให้เธออันนึง
แต่แล้ววันหนึ่ง ในวันครบรอบปีที่ ๔ วันนั้นยูกลับโยนเครื่องประดับรูปหอยทากอันนั้นลงพื้นจนแตก เธอจึงเข้าใจว่ายูคงจะเริ่มรังเกียจเธอแล้ว และหลังจากนั้นเธอจึงกลัวที่จะเจอยูมาโดยตลอด ถึงอย่างนั้นก็ยังคงเก็บเครื่องประดับรูปหอยทากที่แตกนั้นไว้อย่างดี หลังจากนั้นแม้ว่าจะเจอกันเธอก็หนียูมาโดยตลอด เพราะกลัวว่ายูจะพูดว่าเกลียดเธอ แต่ทุกครั้งที่ถึงวันเกิด เธอก็จะนึกถึงวันเวลาที่อยู่กับยูขึ้นมาตลอด
หลังจากฟังเรื่องราว ยูก็จำทุกอย่างได้ และได้บอกฮิมาวาริว่าเธอเข้าใจผิดแล้ว ในตอนนั้นเขาถูกเพื่อนในห้องล้อเพราะมีเครื่องประดับรูปหอยทากนั่นอยู่ เพราะว่าเป็นผู้ชายแต่กลับถือของแบบนี้ไว้ จึงถูกมองว่าน่ารังเกียจ ในวันนั้นเขาเศร้ามากและคิดว่าเธอเองก็อาจจะรังเกียจเขาเช่นกัน จึงปามันทิ้ง เพราะรู้สึกไม่ดีที่ของที่เขาชอบมากนั้นกลับต้องมาถูกคนอื่นมองว่าดูตลก แต่นั่นกลับทำให้เธอเข้าใจผิดมาโดยตลอดจนถึงตอนนี้
ต่างฝ่ายต่างก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะมองตัวเองว่าน่ารังเกียจ จึงทำให้ไม่ได้เปิดใจคุยกันอีกเลย จนใจวันนี้ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้ปรับความเข้าใจกันจนได้ และยูก็ตัดสินใจสารภาพรักกับเธอเช่นกัน
ยูบอกว่าอยากขอย้อนกลับไปแก้ไขช่วงเวลานั้นใหม่ เขาหยิบชูเพรมแคนดีขึ้นมา เธอมองแล้วก็งงว่ายูหมายความว่ายังไง จากนั้นยูก็หยิบมันขึ้นมาทานต่อหน้าเธอ เมื่อเธอเห็นยูกลายเป็นเด็กต่อหน้าก็รู้สึกตกใจ และก็นึกขึ้นมาได้ว่าเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน ยูจึงบอกไปว่าเมื่อก่อนหน้านี้ที่เอาร่มมาคืนให้ และก็ขอโทษที่อยู่ดีๆวันนั้นก็หนีไป เธอก็ทำท่าอายขึ้นมา เพราะนึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นมีจูบยูในร่างนั้นไปทีนึง
หลังจากอธิบายสรรพคุณของชูเพรมแคนดีให้ฮิมาวาริฟังแล้ว เธอก็บอกว่าจะขอกลับไปเตรียมตัวอะไรนิดหน่อย จะไปเตรียมตัวอะไรนิดๆหน่อยๆแล้วจะรีบกลับมา ให้ยูรออยู่ตรงนี้ไปก่อน
หลังจากรอสักพักเธอก็กลับมาในร่างเด็กพร้อมกับใส่ชุดที่น่ารัก เธอบอกว่านี่เป็นชุดที่แม่ซื้อให้ในวันที่ครบรอบ ๔ ปีครั้งนั้น ซึ่งเป็นครั้งที่จากกัน ซึ่งเธอกะว่าจะใส่มันให้ยูเห็นอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีโอกาส แต่เธอก็เก็บไว้อย่างดี จนวันนี้พอมีโอกาสได้กลับมาเป็นเด็กอีกครั้งจึงได้ใส่มัน รู้สึกเหมือนฝันไปเลย
แล้วทั้งคู่ก็ได้มาฉลองวันเกิดกันอีกครั้งเพียงลำพังสองคนอย่างมีความสุข ตั้งแต่วันนั้นมาทั้งคู่ก็เดินไปโรงเรียนด้วยกันตลอด หลังจากนี้ก็จะมีความสุขด้วยกันตลอดไป
--------------------
เขียนจบไปแล้ว กับเนื้อเรื่องบทของฮิมาวาริ
ตามความจริงแล้ววางแผนว่าจะเอาบทของฮาเนอิมาลงก่อน แต่ก็ต้องเปลี่ยนแผนเนื่องจากว่าช่วงนี้ใกล้วันเกิดของฮิมาวาริมากที่สุด
น่าเสียดายว่าแปลบทฮาเนอิเสร็จแล้วค่อยนึกขึ้นได้ว่าบทของฮิมาวาริน่าจะนำมาลงให้ตรงกับวันที่ ๒๕ ตุลาคมพอดี สุดท้ายเลยไม่สามารถแปลให้เสร็จและลงตรงวันพอดีได้ แต่ก็คิดว่าไม่ช้าเกินไป
สำหรับบทของฮิมาวารินี้ถ้าเทียบกับบทของฮาเนอิแล้ว ถือว่าสั้นกว่ามากทีเดียว
บทของฮาเนอิที่จะเขียนต่อไปนี้จะยาวมาก เนื่องจากมีเรื่องเกี่ยวข้องกับเวทมนตร์และปริศนาต่างๆในเกมนี้ด้วย ซึ่งจะเห็นว่าบทของฮิมาวาริไม่ได้มาเข้าถึงตรงส่วนนี้เลย
ครั้งต่อไปน่าจะทยอยเอาบทของฮาเนอิที่แปลไว้มาลง โดยคงแยกเป็นสองตอน เนื่องจากยาวมาก
--------------------
รวมศัพท์ท้ายตอน
カタツムリ หอยทาก
妬く やく หึง,อิจฉา
目玉 めだま ลูกตา
百聞は一見にしかず ひゃくぶんはいっけんにしかず สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น
仰天 ぎょうてん การประหลาดใจอย่างมาก
前菜 ぜんさい อาหารว่าง,ของว่าง