φυβλαςのβλογ
phyblasのブログ

 

#จันทร์ 28 พ.ย. 2011

วันก่อนไปเดินเล่นซื้อของในย่านซีตาน (西单) พอซื้อของเสร็จก็ด้วยอารมณ์ที่ประมาณว่าอากาศกำลังดีเลย ก็เลยเดินไปหาที่เที่ยวใกล้ๆต่อ ก็เดินไปเรื่อยๆโดยเดินไปทางจตุรัสเทียนอานเหมิน (天安门广场)

ระหว่างทางเราตัดสินใจเดินแวะสวนสาธารณะจงซาน (中山公园) ซึ่งเป็นทางผ่านก่อนที่จะเดินต่อไปยังเทียนอานเหมิน

สวนสาธารณะจงซานเป็นสถานที่ที่ตั้งชื่อขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่งซุน ยัดเซ็น บิดาของชาติ ซึ่งชื่อที่คนจีนนิยมเรียกเขามากที่สุดก็คือซุนจงซาน (孙中山) ดังนั้นสถานที่ที่เรียกว่าสวนสาธารณะจงซานนั้นมีอยู่มากมายหลายแห่งในจีน ทั้งในจีนแผ่นดินใหญ่ ในไต้หวัน หรือแม้แต่ในต่างแดนที่มีคนจีนโพ้นทะเลไปอยู่

สวนสาธารณะจงซานของปักกิ่งนี้ตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันตกของป้อมประตูเทียนอานเหมิน ทางเหนือจรดพระราชวังต้องห้าม (故宫, กู้กง) จึงสามารถเห็นทิวทัศน์ของพระราชวังต้องห้ามได้จากที่นี่ด้วย

ภายในบริเวณมีพื้นที่แค่ ๐.๒๓ ตารางกิโลเมตร ก็ถือว่าไม่ใหญ่มาก แต่ก็มีเนื้อหาอะไรมากพอควร ไม่ได้มีเพียงสวน

ที่ตรงกลางของสวนสาธารณะเป็นที่ตั้งของ เซ่อจี้ถาน (社稷坛) ซึ่งแปลว่าแท่นบูชาเทพแห่งธรณีและการเก็บเกี่ยว ซึ่งข้างๆเป็นโถงอาคารจงซาน (中山堂, จงซานถาง) และยังมีหอแสดงดนตรี (音乐堂, อินเยวี่ยถาง) อยู่ด้วย

ที่นี่มีประวัติศาสตร์มายาวนานแล้ว เฉพาะส่วนของแท่นบูชาเซ่อจี้ถานนี้ถูกสร้างตั้งแต่ปี 1421 ในสมัยจักรพรรดิหย่งเล่อ (永乐) ถูกเปลี่ยนเป็นสวนสาธารณะในปี 1913 ตอนแรกใช้ชื่อว่าสวนสาธารณะจงยาง (中央公园) แปลว่าสวนสาธารณะศูนย์กลาง แต่ปี 1928 ก็ได้เปลี่ยนชื่อเป็นสวนสาธารณะจงซานเพื่อเป็นเกียรติแก่ซุน ยัดเซ็นซึ่งเพิ่งเสียชีวิตไปในปี 1925



สถานีรถไฟฟ้าที่ใกล้ที่นี่ที่สุดก็คือสถานีตะวันตกเทียนอานเหมิน (地铁天安门西站) แต่เราเดินมาจากซีตันซึ่งอยู่ทางตะวันตก ก็ต้องผ่านสถานีนี้



เมื่อมาลงที่สถานีนี้แล้วก็จะเจอทางเข้าถนนเล็กๆชื่อถนนหนานฉาง (南长街) ซึ่งมีซุ้มประตูประดับทางเข้า



เข้ามาข้างในจะพบว่าบ้านแถวนี้เป็นแบบย่านเมืองเก่า



ทางเข้าสวนสาธารณะจงซานก็อยู่ในถนนนี้เอง เพียงแต่นี่เป็นประตูตะวันตกซึ่งไม่ใช่ประตูหลัก ประตูหลักคือประตูใต้ ซึ่งอยู่ติดกับป้อมประตูเทียนอานเหมินเลย



เก็บตังค่าเข้า ๓ หยวน แต่สำหรับนักเรียนลดครึ่งราคาเหลือ ๑.๕



แผนที่ภายในบริเวณ ทำไว้สวยทีเดียว ตอนนี้เราอยู่บริเวณแถวๆซ้ายบน



ภาพแถวๆประตูตะวันตก เป็นสวนธรรมดาไม่มีอะไรมาก แต่ก็สวยดี





เดินไปทางเหนือเรื่อยๆก็จะมาเจอกับคูน้ำซึ่งล้อมพระราชวังต้องห้าม มองข้ามไปก็จะเห็นส่วนของพระราชวังต้องห้าม ตอนนี้แค่มองจากด้านนอกไปก่อน ไว้มีโอกาสจะต้องเข้าไปชมแน่นอน







เลียบคูเดินมาเรื่อยๆก็จะมาถึงประตูตะวันออก ซึ่งถ้าออกไปทางนี้ก็จะไปโผล่ยังทางเข้าพระราชวังต้องห้ามได้เลย



ภาพนี้ยืนริมประตูตะวันออกแล้วถ่าย (ไม่ได้ออกไปข้างนอกเพราะถ้าเข้าใหม่ต้องโดนเก็บเพิ่ม)




เข้ามาเดินต่อ ข้างในก็สวยดีจริงๆ บรรยากาศดีมาก








ที่เห็นเป็นอาคารยอดแหลมไกลๆนั่นไม่ใช่ส่วนของสวนสาธารณะนี้ แต่เป็นป้อมประตูหน้าด่านของพระราชวังต้องห้าม เรียกว่าป้อมประตูตวานเหมิน (端门) เป็นประตูทางเข้าที่อยู่ต่อจากเทียนอานเหมิน



เจอแมวน่ารักด้วย ที่นี่มีแมวเยอะอยู่



เขากำลังกวาดใบไม้อยู่



ทางเดินระเบียงยาวที่เรียกว่าฉางหลาง (长廊)






จากมุมนี้ก็ยังเห็นตวานเหมิน




แล้วเราก็เดินมาถึงประตูใต้ ซึ่งเป็นประตูหลักของสวนสาธารณะแห่งนี้ ที่จริงเราควรจะเริ่มจากตรงนี้แต่ก็พลาดไปแล้ว



ถ้าเข้าจากประตูใต้พอเข้ามาจะเจอกับน้ำพุ (แต่ตอนนี้กลับไม่เปิด)



และจะเจอรูปปั้นซุน ยัดเซ็น



จากนั้นเราก็เดินต่อไปยังส่วนตะวันตกเฉียงใต้ของสวนสาธารณะ




จะเจอกับบ่อน้ำและศาลากลางน้ำ สวยงามมาก










ข้างๆก็มีเนินเล็กๆและมีศาลาอยู่ข้างบน



สุดท้ายก็เข้ามาชมบริเวณตรงกลางซึ่งเป็นบริเวณที่สำคัญที่สุด ภายในสวนส่วนกลางนั้นมีผนังสีแดงล้อมรอบอยู่ และมีสิงโตหินเฝ้า




เมื่อเข้ามาก็จะเจอกับแท่นบูชาเทพแห่งธรณีและผลผลิต เซ่อจี้ถาน (社稷坛) และโถงอาคารจงซาน (中山堂, จงซานถาง)





ข้างในเขาเปิดให้เข้าไปชมได้ แต่ว่ายกเว้นวันจันทร์ และต้องไม่เกิน ๔ โมง แล้วนี่มันวันอะไร... วันจันทร์ แถมเกิน ๔ โมงแล้วด้วย ก็เลยเข้าไม่ได้ น่าเสียดาย

และก็หอแสดงดนตรี (音乐堂, อินเยวี่ยถาง)



ก็จบเพียงเท่านี้ เมื่อเสร็จเราก็เดินออกมาทางประตูใต้




ประตูใต้นี้จะเห็นว่าต้องเดินผ่านทะลุกำแพงแดงใหญ่ นั่นเพราะนี่เป็นกำแพงที่ลากต่อมาจากป้อมประตูเทียนอานเหมิน



เมื่อออกมาแล้วเดินไปทางตะวันออกต่อนิดเดียวก็ถึงเทียนอานเหมิน ดังที่เล่าไปในหน้า https://phyblas.hinaboshi.com/20111128

-----------------------------------------

囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧

ไม่อนุญาตให้นำเนื้อหาของบทความไปลงที่อื่นโดยไม่ได้ขออนุญาตโดยเด็ดขาด หากต้องการนำบางส่วนไปลงสามารถทำได้โดยต้องไม่ใช่การก๊อปแปะแต่ให้เปลี่ยนคำพูดเป็นของตัวเอง หรือไม่ก็เขียนในลักษณะการยกข้อความอ้างอิง และไม่ว่ากรณีไหนก็ตาม ต้องให้เครดิตพร้อมใส่ลิงก์ของทุกบทความที่มีการใช้เนื้อหาเสมอ