φυβλαςのβλογ
phyblasのブログ

#เสาร์ 11 ก.พ. 2012

หลังจากที่ไปเที่ยวในเหอเฝย์มา ๓ วัน https://phyblas.hinaboshi.com/20120714

เราได้แวะมาเที่ยวเมืองฝู่หยาง (阜阳) ต่อ เมืองนี้ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของมณฑลอานฮุย เป็นทางผ่านของรถไฟที่นั่งจากเหอเฝย์ไปปักกิ่ง เป็นเมืองที่ตั้งอยู่บนชุมทางของสายรถไฟ จึงเดินทางมาโดยรถไฟได้สะดวก

ชื่อเมืองนี้เขียนด้วยอักษรว่า 阜阳 ซึ่งจริงๆแล้วถ้าอ่านตรงตัวตามอักษรควรจะอ่านว่าฟู่หยาง แต่สำหรับชื่อเมืองนี้อ่านแบบพิเศษเป็นข้อยกเว้น ต้องอ่านว่าฝู่หยาง

ส่วนเมืองที่ชื่อว่าฟู่หยางนั้นก็มีอยู่ เป็นอีกเมืองหนึ่ง แต่ชื่อเมืองนั้นเขียนด้วยอักษรต่างกันคือเขียนเป็น 富阳 เป็นเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในจังหวัดหางโจว เคยเขียนถึงไปใน https://phyblas.hinaboshi.com/20120122



เมืองฝู่หยางนี่ต้องเรียกว่าไม่มีอะไรเลยจริงๆ ตอนที่อยู่ที่นั่นทั้งวันก็ไม่ได้เที่ยวอะไรเท่าไหร่ ใช้เวลาเรื่อยเปื่อยอยู่ในร้านเน็ตซะส่วนใหญ่ ช่วงกลางวันมีนั่งรถเมล์ออกไปเที่ยวในเมืองแต่ก็ค่อนข้างน่าเบื่อ

ที่นี่มีทะเลสาบที่ชื่อว่าซีหู (西湖) ซึ่งชื่อเหมือนกันซีหูที่หางโจวเลย ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งซึ่งมีลงอยู่ในหนังสือนำเที่ยวเหมือนกัน แต่ว่าพอไปถึงก็พบว่ามันไม่ได้สวยอะไรเลย

ที่สังเกตได้อย่างหนึ่งคือคนที่นี่ไม่คุ้นกับการเจอคนต่างชาติเลย ตอนที่เช็กอินเข้าโรงแรมก็เจอเรื่องแปลกๆด้วย คือตอนเช็กอินเข้าพักนั้นต้องแสดงพาสปอร์ตให้เขาดู เพื่อเขาจะเขียนชื่อลงในรายชื่อผู้พัก ตอนนั้นพนักงานเขาก็เอาพาสปอร์ตไปดูแล้วก็อ่านแบบงงๆเพราะมีแต่ภาษาอังกฤษ เขาเลยถามว่าชื่อนามสกุลอยู่ตรงไหน เราก็เปิดหน้าแรกแล้วชี้ไปตรงคำว่า name แล้วบอกว่านี่ชื่อ แล้วชี้ไปที่คำว่า surname แล้วบอกว่านี่คือนามสกุล เขาก็ดูแล้วเอาไปเขียน...

เขียนเสร็จ พอเราดูที่เขาเขียนก็พบว่าเขาเขียนนามสกุลของเราว่า "surname" เล่นเอาเราแทบจะอยากล้มหงายหลังไปเลย ไม่คิดว่าเขาจะซื่อบื้อขนาดเขียนคำว่า surname เป็นนามสกุล คือเราชี้คำว่า surname เพื่อให้เขาดูคำที่ตามหลังว่านามสกุลคืออันนี้ ไม่ใช่จะบอกว่าคำว่า surname คือนามสกุลเรา ถ้าเขามีความรู้ภาษาอังกฤษสักหน่อยเขาควรจะดูแล้วรู้ว่าคำว่า surname แปลว่านามสกุล เป็นภาษาอังกฤษง่ายๆที่ไม่ว่าใครก็รู้ นั่นแสดงว่าเขาไม่รู้ภาษาอังกฤษเลยสักนิด

เฟล สุดๆ - -"

นอกจากนี้คือตอนที่จะไปนั่งเล่นที่ร้านเน็ต ก็ต้องใช้บัตรประจำตัวประชาชน แต่เรายื่นพาสปอร์ตให้เขาดู เขาก็มองแล้วงงว่านี่คืออะไร ราวกับไม่เคยเห็นสิ่งที่เรียกว่าพาสปอร์ตมาก่อนเลย แล้วก็บอกว่าไม่มีบัตรประจำตัวประชาชนเล่นไม่ได้ เราเลยลองไปหาอีกร้าน โชคดีอีกร้านเขารู้จักพาสปอร์ต เราเลยได้เล่นร้านนั้น



โรงแรมที่เราพักนั้นอยู่ข้างๆสถานีรถไฟเลย สะดวกมาก ห้องก็ไม่แพงด้วย ดูเหมือนว่าห้องที่นี่จะเต็มตลอดเลยถ้าไม่ได้จองไว้ก็คงไม่ได้พัก



ภายใน ห้องดูน่าอยู่มากเลย อยู่สบาย แต่ราคากลับถูกมาก เพราะเป็นแค่เมืองเล็กๆที่ค่าครองต่ำ






เนื่องจากไม่ค่อยสบายนัก ตอนเช้าก็เลยไม่ได้ไปไหน พักให้เต็มที่ แล้วพอใกล้เที่ยงก็ค่อยออกไป

เราเช็กเอาต์ออกจากโรงแรมจากนั้นก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อยแถวๆหน้าสถานีรถไฟ แถวนี้เป็นย่านที่คนพลุกพล่านและมีร้านค้าต่างๆมากมาย เหมือนจะเป็นที่ที่มีทุกอย่าง








ห้องน้ำสาธารณะ แต่ห่วยและสกปรกมากเลย ไม่อยากพูดถึง ถ้าไม่ติดว่าเช็กเอาต์ออกจากโรงแรมไปแล้วก็คงจะไปเข้าในโรงแรมเท่านั้น ไม่มาเข้าตามที่แบบนี้



คนมารออยู่หน้าสถานีเพื่อขึ้นรถไฟกันมากมาย




แต่เรายังต้องรอถึงเย็นกว่าจะได้เข้า จึงได้เข้าไปเล่นในร้านเน็ตฆ่าเวลา พอเที่ยงก็หาอะไรกินแล้วก็ออกไปเที่ยวตอนช่วงบ่าย



เราได้เดินทางไปที่ซีหูโดยนั่งรถเมล์ไป



แผนที่ท่องเที่ยวในบริเวณซีหู เท่าที่ดูเขียนในนี้แล้วเหมือนมีอะไรน่าเดินมากมาย แต่พอไปเดินจริงๆก็ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจ



บรรยากาศบริเวณซีหู เห็นแล้วรู้สึกว่ามันรกร้างพอดูเลย ไม่มีอะไรน่าเที่ยวจริงๆ






อีกที่หนึ่งที่ไปก็คือสวนสนุกในเมือง พอดีตอนที่ไปเล่นเน็ตที่ร้าน เจ้าของร้านเขาเข้ามาชวนคุยด้วยเราก็เลยถามๆเขาว่าในเมืองนี้มีที่ไหนให้เที่ยวฆ่าเวลาได้บ้าง เขาก็แนะนำที่นี่




เราไม่ได้เข้าไป แค่มองจากด้านนอกประตู เพราะดูแล้วรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้น่าสนใจเท่าไหร่



หลังจากนั้นเราก็กลับ ตอนที่กลับไปถึงก็ราวๆห้าโมงแล้ว เราไปหาอะไรกิน จากนั้นก็เข้าไปนั่นฆ่าเวลาในร้านเน็ตต่อ



แล้วในที่สุดก็ใกล้ถึงเวลาที่รอคอย คือเวลาที่จะได้ขึ้นรถไฟ



ตอนนั้นดีใจมากจะได้กลับปักกิ่งแล้ว รู้สึกว่าอยู่ที่นี่มันทรมาน ไม่อยากอยู่แล้ว อยากกลับปักกิ่งไปพักผ่อนเร็วๆ



โดยรวม ๔ วันที่เที่ยวในมณฑลอานฮุยนี้ก็เรียกได้ว่าทรหดทีเดียว ตอนเดินทางก็ดันไม่สบาย เจ็บคอ เป็นไข้ ไอ เป็นหวัด แทบแย่เหมือนกัน แต่ก็ผ่านมาได้ เป็นประสบการณ์ที่่ดี

รถไฟที่นอนนี่ก็ไม่ใช่ตู้นอนด้วย เป็นที่นั่งธรรมดา

สำหรับเที่ยวที่นั่งหางโจวไปเหอเฝย์นั้น รถไฟค่อนข้างสบายคนไม่ค่อยแน่นเลยมีที่นั่งสบายๆ แต่สำหรับคืนที่นั่งจากฝู่หยางไปปักกิ่งนั้น เที่ยวนั้นคนเยอะเป็นพิเศษเลยแออัดสุดๆจนทรมานทีเดียว ยิ่งตอนนั้นไม่สบายเลยยิ่งแย่เลยจริงๆ

ต้องอธิบายก่อนว่ารถไฟในจีนเนี่ยมีตั๋วที่นั่งจำกัดอยู่จำนวนหนึ่งตามจำนวนที่นั่ง ถ้าตั๋วที่นั่งถูกขายจนหมดแล้วแต่ยังมีคนอยากจะนั่งรถไฟเที่ยวนั้นอีกก็จะต้องซื้อตั๋วยืน ซึ่งจะไม่มีที่นั่ง ต้องไปยืนเบียดตามทางเดินกับคนที่มีที่นั่ง แต่ไม่มีสิทธิ์นั่ง

เราซื้อตั๋วทันมีที่นั่ง แต่เที่ยวนั้นมีคนที่ซื้อตั๋วยืนเยอะเป็นพิเศษ จึงมีคนยืนอยู่แน่นเต็มทางเดิน บางคนก็นั่งลงกับพื้น บางคนก็มาขอแบ่งเสี้ยวที่นั่งนั่งด้วย ซึ่งส่วนใหญ่คนเขาก็ต้องยอมเพราะน่าสงสารถ้าต้องให้ยืนตลอดทาง

สภาพก็จะเป็นอย่างในภาพที่เห็นนี้



แต่ถ้าในรถไฟไม่มีคนซื้อตั๋วยืนเลยก็จะเป็นแบบนี้ ภาพนี้คือรถไฟที่นั่งจากหางโจวไปเหอเฝย์ ดูโล่งสบายน่านั่งกว่าเยอะ ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดก็คงสบายเลย



แต่ว่าไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ทั้งหมดนี้ก็ผ่านพ้นมาได้แล้ว รู้สึกสบายใจอย่างมาก ก็คิดอยู่ว่าหลังจากนี้ถ้าเดินทางค้างคืนบนรถไฟละก็ ซื้อเป็นตู้นอนจะดีกว่า ราคามันต่างกันประมาณ ๒ เท่า แต่สบายกว่ากันหลายเท่า ทั้งมีที่นอนสบายและไม่ต้องเบียดเสียดผู้คน ตื่นมาก็ถึงที่หมายอย่างสดชื่นพร้อมลุยอะไรๆต่อ ถ้าจะซื้อตั๋วนั่งอีกละก็ ต้องแน่ใจว่าจะได้เจอรถไฟว่างๆแบบในภาพหลัง

-----------------------------------------

囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧

ไม่อนุญาตให้นำเนื้อหาของบทความไปลงที่อื่นโดยไม่ได้ขออนุญาตโดยเด็ดขาด หากต้องการนำบางส่วนไปลงสามารถทำได้โดยต้องไม่ใช่การก๊อปแปะแต่ให้เปลี่ยนคำพูดเป็นของตัวเอง หรือไม่ก็เขียนในลักษณะการยกข้อความอ้างอิง และไม่ว่ากรณีไหนก็ตาม ต้องให้เครดิตพร้อมใส่ลิงก์ของทุกบทความที่มีการใช้เนื้อหาเสมอ