หมู่บ้านเน่ย์วาน ชุมชนบนเขาทางตะวันออกของซินจู๋สุดสายปลายทางรถไฟ
เขียนเมื่อ 2023/02/17 00:58
# พฤหัส 16 ก.พ. 2023
หลังจากที่ตอนที่แล้วนั่งรถไฟเดินทางมาถึงสถานีเน่ย์วานตอนเช้าเวลา 8:38 แล้ว https://phyblas.hinaboshi.com/20230216
ตอนนี้ได้เวลาเดินเที่ยวในหมู่บ้านเน่ย์วาน
หมู่บ้านเน่ย์วาน (內灣村) ตั้งอยู่ในตำบลเหิงซาน (橫山鄉) ทางตะวันออกของจังหวัดซินจู๋ ประชากรที่อาศัยอยู่แถวนี้ส่วนใหญ่เป็นชาวจีนฮากกา พูดภาษาจีนฮากกาเป็นหลัก ชื่อเรียกตามภาษาฮากกาว่า "นุ้ยวัน" (nui vân) สมัยก่อนเคยเป็นแหล่งเหมืองแร่ แต่ตอนหลังเปลี่ยนมากลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยว มีศูนย์กลางอยู่ที่ย่านเมืองเก่าเน่ย์วาน (內灣老街) รอบๆสถานีเน่ย์วาน (內灣站)
ภาพถ่ายหลังออกจากสถานี มองลงไปยังย่านเมืองเก่า
จากนั้นก็มาเดินดูในย่านเมืองเก่า แต่ดูเหมือนว่าจะเช้าเกินไป ร้านค้าแทบจะไม่เปิดเลย เลยดูเงียบเหงาไปหน่อย
ท่ามกลางย่านร้านค้า เจออุโมงค์ตั้งเด่นอยู่ตรงนี้ นี่คือทางเข้าสู่โรงเรียนประถมเน่ย์วาน (內灣國民小學) ตอนแรกก็ลังเลว่าจะเข้าได้หรือเปล่าถ้าเป็นโรงเรียน แต่ดูเหมือนว่านี่ก็ถือเป็นจุดท่องเที่ยวแห่งหนึ่งของย่านนี้ สามารถเข้าชมได้
เมื่อเข้าผ่านอุโมงค์ลอดใต้ทางรถไฟเข้ามาอีกด้านแล้ว ที่ปากทางนั้นเห็นมีภาพวาดเป็นมังงะประดับอยู่สวยดี
ส่วนตรงนี้เป็นสนากีฬาของโรงเรียน
มีฮิปโปโปเตมัสอยู่ริมสนาม
ช้าง
ตรงนี้เป็นป้ายชื่อเต็มของโรงเรียน 新竹縣橫山鄉內灣國小 มีเขียนเสียงอ่านเป็นภาษาจีนฮากกาไว้ด้วย เขียนว่า "sin zhug rhan vang san hiong nui van gued siau" เป็นฮากกาสำเนียงไห่ลู่ (海陸腔) ซึ่งเป็นสำเนียงหลักที่ถูกใช้ในแถบนี้ ต่างจากฮากกาสำเนียงมาตรฐานคือสำเนียงซื่อเซี่ยน (四縣腔) ที่เราคุ้นเคยกันดีอยู่เล็กน้อย โดยอ่านว่า "สินจุ๊กหรั่นวั้งซั่นฮย่องนุยวั่นแกว๊ดเสียว" แต่ถ้าเป็นสำเนียงมาตรฐานจะอ่านว่า "ซินจุกแย้นหวั่งซันฮย็องนุ้ยวันแกวดแซ่ว"
ในบริเวณนี้ยังมีพิพิธภัณฑ์การศึกษามังงะหลิวซิงชิน (劉興欽漫畫教育博物館) ที่แสดงผลงานของหลิวซิงชิน นักวาดมังงะชาวไต้หวัน แต่ตอนที่ไปนั้นยังไม่เปิด เลยไม่ได้เข้าไป
เดินถัดมาทางตะวันออกเจอส่วนสุดปลายทางรางรถไฟ
อ้อมรางรถไฟมาดูทางนี้ได้
แต่เดินไปแล้วก็กลับเจอทางตัน กั้นไม่ให้เข้าไปในบริเวณชานชลาของสถานี
จากตรงนี้เดินต่อออกมาเจอสะพานข้ามลำธารโหยวหลัว (油羅溪)
ที่เห็นอยู่ข้างหน้านี้คือสะพานแขวนเน่ย์วาน (内湾吊橋) เป็นสะพานสำหรับคนเดินข้าม
เราเดินข้ามสะพานนี้ไป
ระหว่างอยู่บนสะพานรู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อย ถ้าเป็นคนกลัวความสูงคงไม่อาจเดินผ่านไปได้
ทิวทัศน์ที่มองจากบนสะพาน
ด้านขวาเป็นสะพานสำหรับรถข้าม
แล้วในที่สุดก็เดินข้ามมาได้สำเร็จ
แล้วก็มาเดินชมอะไรทางฝั่งนี้อีกหน่อย บริเวณแถวนี้มีพวกโรงแรมและร้านอาหาร
เดินลึกเข้ามาด้านในเจอเหมย์ไจ (槑齋) เป็นตึกที่มีรูปร่างเป็นเอกลักษณ์ เป็นจุดสนใจแห่งหนึ่งของที่นี่ ดูเหมือนจะเปิดให้เข้าชมได้ด้วยแต่ต้องจองล่วงหน้าและมีคนพาเข้าชม ไม่ได้เปิดให้เข้าได้อิสระ
อักษร 槑 นั้นเป็นการเขียนอีกแบบของ 梅 ที่หมายถึง "บ๊วย" ปกติจะไม่ใช้ นอกจากในพวกชื่อเฉพาะ
เนื่องจากเข้าไม่ได้จึงแค่เดินดูรอบๆ มองเห็นได้ชัดสุดแค่นี้ ที่จริงมีส่วนด้านหลังอีก แต่ว่ามองไม่เห็น
จากนั้นก็เดินข้ามสะพานย้อนกลับมายังฝั่งเดิม โดยคราวนี้ข้ามโดยใช้สะพานใหญ่ที่รถวิ่งผ่านได้
จากบนสะพานนี้มองไปเห็นสะพานแขวนที่เดินข้ามมาตอนแรก
เดินกลับมาแล้วจึงเห็นว่าตรงหน้าทางข้ามสะพานนั้นมีป้ายรถเมล์ด้วย ที่จริงย่านกลางหุบเขาอย่างแถวนี้มีรถเมล์วิ่ง แต่ว่ารอบรถไม่มากนัก
จากตรงนี้เดินต่อไปตามถนนไปทางตะวันออกเลียบตามลำธารไป
ทิวทัศน์หลังเดินออกมาสักพัก มองย้อนกลับไปยังสะพานแขวน
ทางข้างหน้า เดินผ่านตรงนี้ไปก็สิ้นสุดบริเวณตำบลเหิงซาน เข้าสู่บริเวณตำบลเจียนสือ (尖石郷) เป็นตำบลที่ตั้งอยู่ทางตะวันออกสุดของจังหวัดซินจู๋
แล้วก็เดินมาจนถึงสะพานใหญ่อี้ซิง (義興大橋)
หน้าสะพานมีแผ่นป้ายขอต้อนรับสู่เจียนสือ ดูสวยเด่นดี
ที่ตรงหน้าสะพานนี้ก็มีป้ายรถเมล์ด้วย
สะพานนี้เป็นสะพานสำหรับรถข้าม ดูแล้วไม่มีทางให้คนเดินโดยเฉพาะ
ดังนั้นพอจะพยายามข้ามก็หาจังหวะที่ไม่มีรถ แล้วรีบๆเดินข้ามไปอย่างรวดเร็ว
เราเดินข้ามมายังฝั่งตรงข้าม
ที่ตรงนี้มีเขียนป้ายทางเข้าสู่เส้นทางเก่าหม่าไท (馬胎古道) เป็นเส้นทางเดินเขา
เราไม่ได้ตั้งใจจะมาเดินป่า จึงมาดูแค่ถึงปากทางเข้า ดูแล้วก็ไม่มีอะไร แค่นี้แล้วก็ย้อนกลับ
แล้วก็เดินย้อนกลับไปยังย่านเมืองเก่าเน่ย์วาน
ตอนที่เดินกลับมาถึงนั้นก็เป็นเวลา 9 โมงครึ่งแล้ว พอจะเห็นร้านเปิดอยู่บ้าง แต่โดยรวมก็ยังเงียบเหงาอยู่
ตอนที่กลับมาถึงที่นี่ก็ใกล้เวลาที่รถไฟขากลับจะออก แต่ก็ยังเหลือเวลาอีกนิดหน่อย เราจึงเดินเล่นในย่านเมืองเก่านี้แบบผ่านด้วยเวลาที่เหลือก่อนที่รถไฟเที่ยวขากลับจะออก
ตรงนี้เป็นโรงละครเน่ย์วาน (內灣戲院)
เข้ามาตรงนี้มีพิพิธภัณฑ์อกหัก (失戀博物館) แต่ว่าก็ยังไม่เปิด
ดูบริเวณรอบๆ มีตัวอะไรแปลกๆ จะว่าน่ารักหรือว่าน่ากลัวดีนะ
ในบริเวณนี้ส่วนใหญ่ก็ยังไม่มีอะไรเปิด ดูเงียบเหงา
ด้านในเป็นพวกร้านเกม
จากนั้นก็ใกล้ได้เวลารถไฟออก เราก็เดินกลับมายังสถานีรถไฟเพื่อขึ้นรถไฟ
รถไฟที่นั่งขากลับนี้เป็นเวลา 9:47
รถไฟเที่ยวนี้แค่วิ่งจากเน่ย์วานไปถึงสถานีจู่จงเท่านั้น ไม่ได้เดินทางต่อไปจนถึงสถานีซินจู๋ เราจึงมาลงแค่ที่สถานีจู๋จง (竹中站) จากนั้นถ้าจะไปต่อก็ต้องเปลี่ยนรถ ครั้งนี้เราจึงมาลงที่นี่เสร็จแล้วค่อยนั่งรถเมล์จากสถานีนี้กลับอีกที
รถไฟมาถึงสถานีจู๋จงตามเวลา 10:27
ภายในชานชลาสถานีนี้มีตัวอะไรตั้งเด่นอยู่ด้วย
เดินออกมาหน้าสถานี ตัวอาคารสถานีนี้ดูใหญ่ไม่น้อยเหมือนกัน
ตรงนี้มีตัวอะไรถือกระถางต้นไม้อยู ลองเข้าไปดูใกล้ๆจึงพบว่ามันไม่มีใบหน้า
มีควายอยูด้วย
จากนั้นเราก็มาที่ป้ายรถเมล์เพื่อขึ้นรถเมล์เดินทางกลับ
การเที่ยวเน่ย์วานในวันนี้ก็สิ้นสุดลงเท่านี้ ที่จริงก็น่าเสียดายที่ไปเช้าไป อะไรต่างๆเลยยังไม่เปิดเลย ไม่ค่อยได้เห็นอะไรมากเท่าไหร่ และรีบกลับไปหน่อย จริงๆแล้วน่าจะยังมีอะไรมากกว่านี้อีก แต่ก็ทำให้ได้เดินในขณะคนโล่งๆ ไม่ต้องเบียดเสียดใคร
หลังจากที่ตอนที่แล้วนั่งรถไฟเดินทางมาถึงสถานีเน่ย์วานตอนเช้าเวลา 8:38 แล้ว https://phyblas.hinaboshi.com/20230216
ตอนนี้ได้เวลาเดินเที่ยวในหมู่บ้านเน่ย์วาน
หมู่บ้านเน่ย์วาน (內灣村) ตั้งอยู่ในตำบลเหิงซาน (橫山鄉) ทางตะวันออกของจังหวัดซินจู๋ ประชากรที่อาศัยอยู่แถวนี้ส่วนใหญ่เป็นชาวจีนฮากกา พูดภาษาจีนฮากกาเป็นหลัก ชื่อเรียกตามภาษาฮากกาว่า "นุ้ยวัน" (nui vân) สมัยก่อนเคยเป็นแหล่งเหมืองแร่ แต่ตอนหลังเปลี่ยนมากลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยว มีศูนย์กลางอยู่ที่ย่านเมืองเก่าเน่ย์วาน (內灣老街) รอบๆสถานีเน่ย์วาน (內灣站)
ภาพถ่ายหลังออกจากสถานี มองลงไปยังย่านเมืองเก่า
จากนั้นก็มาเดินดูในย่านเมืองเก่า แต่ดูเหมือนว่าจะเช้าเกินไป ร้านค้าแทบจะไม่เปิดเลย เลยดูเงียบเหงาไปหน่อย
ท่ามกลางย่านร้านค้า เจออุโมงค์ตั้งเด่นอยู่ตรงนี้ นี่คือทางเข้าสู่โรงเรียนประถมเน่ย์วาน (內灣國民小學) ตอนแรกก็ลังเลว่าจะเข้าได้หรือเปล่าถ้าเป็นโรงเรียน แต่ดูเหมือนว่านี่ก็ถือเป็นจุดท่องเที่ยวแห่งหนึ่งของย่านนี้ สามารถเข้าชมได้
เมื่อเข้าผ่านอุโมงค์ลอดใต้ทางรถไฟเข้ามาอีกด้านแล้ว ที่ปากทางนั้นเห็นมีภาพวาดเป็นมังงะประดับอยู่สวยดี
ส่วนตรงนี้เป็นสนากีฬาของโรงเรียน
มีฮิปโปโปเตมัสอยู่ริมสนาม
ช้าง
ตรงนี้เป็นป้ายชื่อเต็มของโรงเรียน 新竹縣橫山鄉內灣國小 มีเขียนเสียงอ่านเป็นภาษาจีนฮากกาไว้ด้วย เขียนว่า "sin zhug rhan vang san hiong nui van gued siau" เป็นฮากกาสำเนียงไห่ลู่ (海陸腔) ซึ่งเป็นสำเนียงหลักที่ถูกใช้ในแถบนี้ ต่างจากฮากกาสำเนียงมาตรฐานคือสำเนียงซื่อเซี่ยน (四縣腔) ที่เราคุ้นเคยกันดีอยู่เล็กน้อย โดยอ่านว่า "สินจุ๊กหรั่นวั้งซั่นฮย่องนุยวั่นแกว๊ดเสียว" แต่ถ้าเป็นสำเนียงมาตรฐานจะอ่านว่า "ซินจุกแย้นหวั่งซันฮย็องนุ้ยวันแกวดแซ่ว"
ในบริเวณนี้ยังมีพิพิธภัณฑ์การศึกษามังงะหลิวซิงชิน (劉興欽漫畫教育博物館) ที่แสดงผลงานของหลิวซิงชิน นักวาดมังงะชาวไต้หวัน แต่ตอนที่ไปนั้นยังไม่เปิด เลยไม่ได้เข้าไป
เดินถัดมาทางตะวันออกเจอส่วนสุดปลายทางรางรถไฟ
อ้อมรางรถไฟมาดูทางนี้ได้
แต่เดินไปแล้วก็กลับเจอทางตัน กั้นไม่ให้เข้าไปในบริเวณชานชลาของสถานี
จากตรงนี้เดินต่อออกมาเจอสะพานข้ามลำธารโหยวหลัว (油羅溪)
ที่เห็นอยู่ข้างหน้านี้คือสะพานแขวนเน่ย์วาน (内湾吊橋) เป็นสะพานสำหรับคนเดินข้าม
เราเดินข้ามสะพานนี้ไป
ระหว่างอยู่บนสะพานรู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อย ถ้าเป็นคนกลัวความสูงคงไม่อาจเดินผ่านไปได้
ทิวทัศน์ที่มองจากบนสะพาน
ด้านขวาเป็นสะพานสำหรับรถข้าม
แล้วในที่สุดก็เดินข้ามมาได้สำเร็จ
แล้วก็มาเดินชมอะไรทางฝั่งนี้อีกหน่อย บริเวณแถวนี้มีพวกโรงแรมและร้านอาหาร
เดินลึกเข้ามาด้านในเจอเหมย์ไจ (槑齋) เป็นตึกที่มีรูปร่างเป็นเอกลักษณ์ เป็นจุดสนใจแห่งหนึ่งของที่นี่ ดูเหมือนจะเปิดให้เข้าชมได้ด้วยแต่ต้องจองล่วงหน้าและมีคนพาเข้าชม ไม่ได้เปิดให้เข้าได้อิสระ
อักษร 槑 นั้นเป็นการเขียนอีกแบบของ 梅 ที่หมายถึง "บ๊วย" ปกติจะไม่ใช้ นอกจากในพวกชื่อเฉพาะ
เนื่องจากเข้าไม่ได้จึงแค่เดินดูรอบๆ มองเห็นได้ชัดสุดแค่นี้ ที่จริงมีส่วนด้านหลังอีก แต่ว่ามองไม่เห็น
จากนั้นก็เดินข้ามสะพานย้อนกลับมายังฝั่งเดิม โดยคราวนี้ข้ามโดยใช้สะพานใหญ่ที่รถวิ่งผ่านได้
จากบนสะพานนี้มองไปเห็นสะพานแขวนที่เดินข้ามมาตอนแรก
เดินกลับมาแล้วจึงเห็นว่าตรงหน้าทางข้ามสะพานนั้นมีป้ายรถเมล์ด้วย ที่จริงย่านกลางหุบเขาอย่างแถวนี้มีรถเมล์วิ่ง แต่ว่ารอบรถไม่มากนัก
จากตรงนี้เดินต่อไปตามถนนไปทางตะวันออกเลียบตามลำธารไป
ทิวทัศน์หลังเดินออกมาสักพัก มองย้อนกลับไปยังสะพานแขวน
ทางข้างหน้า เดินผ่านตรงนี้ไปก็สิ้นสุดบริเวณตำบลเหิงซาน เข้าสู่บริเวณตำบลเจียนสือ (尖石郷) เป็นตำบลที่ตั้งอยู่ทางตะวันออกสุดของจังหวัดซินจู๋
แล้วก็เดินมาจนถึงสะพานใหญ่อี้ซิง (義興大橋)
หน้าสะพานมีแผ่นป้ายขอต้อนรับสู่เจียนสือ ดูสวยเด่นดี
ที่ตรงหน้าสะพานนี้ก็มีป้ายรถเมล์ด้วย
สะพานนี้เป็นสะพานสำหรับรถข้าม ดูแล้วไม่มีทางให้คนเดินโดยเฉพาะ
ดังนั้นพอจะพยายามข้ามก็หาจังหวะที่ไม่มีรถ แล้วรีบๆเดินข้ามไปอย่างรวดเร็ว
เราเดินข้ามมายังฝั่งตรงข้าม
ที่ตรงนี้มีเขียนป้ายทางเข้าสู่เส้นทางเก่าหม่าไท (馬胎古道) เป็นเส้นทางเดินเขา
เราไม่ได้ตั้งใจจะมาเดินป่า จึงมาดูแค่ถึงปากทางเข้า ดูแล้วก็ไม่มีอะไร แค่นี้แล้วก็ย้อนกลับ
แล้วก็เดินย้อนกลับไปยังย่านเมืองเก่าเน่ย์วาน
ตอนที่เดินกลับมาถึงนั้นก็เป็นเวลา 9 โมงครึ่งแล้ว พอจะเห็นร้านเปิดอยู่บ้าง แต่โดยรวมก็ยังเงียบเหงาอยู่
ตอนที่กลับมาถึงที่นี่ก็ใกล้เวลาที่รถไฟขากลับจะออก แต่ก็ยังเหลือเวลาอีกนิดหน่อย เราจึงเดินเล่นในย่านเมืองเก่านี้แบบผ่านด้วยเวลาที่เหลือก่อนที่รถไฟเที่ยวขากลับจะออก
ตรงนี้เป็นโรงละครเน่ย์วาน (內灣戲院)
เข้ามาตรงนี้มีพิพิธภัณฑ์อกหัก (失戀博物館) แต่ว่าก็ยังไม่เปิด
ดูบริเวณรอบๆ มีตัวอะไรแปลกๆ จะว่าน่ารักหรือว่าน่ากลัวดีนะ
ในบริเวณนี้ส่วนใหญ่ก็ยังไม่มีอะไรเปิด ดูเงียบเหงา
ด้านในเป็นพวกร้านเกม
จากนั้นก็ใกล้ได้เวลารถไฟออก เราก็เดินกลับมายังสถานีรถไฟเพื่อขึ้นรถไฟ
รถไฟที่นั่งขากลับนี้เป็นเวลา 9:47
รถไฟเที่ยวนี้แค่วิ่งจากเน่ย์วานไปถึงสถานีจู่จงเท่านั้น ไม่ได้เดินทางต่อไปจนถึงสถานีซินจู๋ เราจึงมาลงแค่ที่สถานีจู๋จง (竹中站) จากนั้นถ้าจะไปต่อก็ต้องเปลี่ยนรถ ครั้งนี้เราจึงมาลงที่นี่เสร็จแล้วค่อยนั่งรถเมล์จากสถานีนี้กลับอีกที
รถไฟมาถึงสถานีจู๋จงตามเวลา 10:27
ภายในชานชลาสถานีนี้มีตัวอะไรตั้งเด่นอยู่ด้วย
เดินออกมาหน้าสถานี ตัวอาคารสถานีนี้ดูใหญ่ไม่น้อยเหมือนกัน
ตรงนี้มีตัวอะไรถือกระถางต้นไม้อยู ลองเข้าไปดูใกล้ๆจึงพบว่ามันไม่มีใบหน้า
มีควายอยูด้วย
จากนั้นเราก็มาที่ป้ายรถเมล์เพื่อขึ้นรถเมล์เดินทางกลับ
การเที่ยวเน่ย์วานในวันนี้ก็สิ้นสุดลงเท่านี้ ที่จริงก็น่าเสียดายที่ไปเช้าไป อะไรต่างๆเลยยังไม่เปิดเลย ไม่ค่อยได้เห็นอะไรมากเท่าไหร่ และรีบกลับไปหน่อย จริงๆแล้วน่าจะยังมีอะไรมากกว่านี้อีก แต่ก็ทำให้ได้เดินในขณะคนโล่งๆ ไม่ต้องเบียดเสียดใคร