สะพานหลูโกว สะพานมาร์โก โปโล
เขียนเมื่อ 2016/12/17 19:51
แก้ไขล่าสุด 2021/09/28 16:42
#ศุกร์ 30 มี.ค. 2012
ก่อนหน้านี้ได้แนะนำสะพานโบราณที่มีชื่อเสียงของปักกิ่งไปแห่งหนึ่งคือสะพานปาหลี่ (八里桥, ปาหลี่เฉียว) ใน https://phyblas.hinaboshi.com/20150505
คราวนี้ขอเขียนถึงสะพานอีกแห่งซึ่งจริงๆแล้วเคยไปเที่ยวเมื่อนานมาแล้วนั่นคือสะพานหลูโกว (卢沟桥, หลูโกวเฉียว) หรือที่มักรู้จักกันในหมู่ชาวต่างชาติว่าสะพานมาร์โก โปโล (Ponte di Marco Polo) ซึ่งมีที่มาจากชื่อของมาร์โก โปโล (1254-1324) นักเดินทางชาวอิตาลีซึ่งมาเยือนปักกิ่งในยุคราชวงศ์หยวนและได้ผ่านสะพานนี้แล้วได้บรรยายชื่นชมถึงจนชาวโลกได้รู้จัก
หลูโกวเฉียวตั้งอยู่ในเขตเฟิงไถ (丰台) ทางตะวันตกของปักกิ่ง เป็นสะพานเก่าแก่ที่ถูกสร้างขึ้นในปี 1189 ซึ่งเป็นยุคราชวงศ์จิน (金朝, ปี 1115-1234) เป็นสะพานข้ามแม่น้ำหย่งติ้ง (永定河)
เคยเขียนแนะนำถึงสะพานนี้ไปแล้วเล็กน้อยในตอนที่เขียนถึงพิพิธภัณฑ์กำแพงเมืองเหลียวจิน (辽金城垣博物馆) https://phyblas.hinaboshi.com/20150501
ที่นี่ยังมีชื่อเสียงอีกเรื่องหนึ่งในฐานะสมรภูมิรบในสงครามระหว่างจีนกับญี่ปุ่น โดยเป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ที่เป็นชนวนเริ่มสงคราม เรียกว่าเหตุการณ์ที่สะพานหลูโกว (卢沟桥事变, หลูโกวเฉียวซื่อเปี้ยน) หรือบางทีก็เรียกว่าเหตุการณ์ 7 กรกฎาคม (七七事变, ชีชีซื่อเปี้ยน) เพราะเกิดขึ้นในวันที่ 7 ก.ค. ปี 1937
ดังนั้นที่นี่จึงมีการสร้างหอที่ระลึกสงครามประชาชนจีนต้านญี่ปุ่น (中国人民抗日战争纪念馆) ซึ่งได้เล่าถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น โดยตั้งอยู่ภายในป้อมหว่านผิงเฉิง (宛平城) ซึ่งเป็นป้อมที่ตั้งอยู่ฝั่งตะวันออกของสะพาน
หว่านผิงเฉิงสร้างขึ้นในปี 1640 ปลายยุคราชวงศ์หมิง (明朝, ปี 1368-1644) เป็นเมืองเล็กๆที่ปิดล้อมด้วยกำแพง ตำแหน่งทางยุทธศาสตร์ดี เอาไว้รับมือศัตรูที่บุกมาจากฝั่งตรงข้ามแม่น้ำทางตะวันตก ในเหตุการณ์ที่หลูโกวเฉียวก็ได้เป็นสมรภูมิในการรบไปด้วย
นอกจากหอที่ระลึกแล้ว ข้างๆหว่านผิงเฉิงยังมีการสร้างสวนรูปแกะสลักที่ระลึกสงครามประชาชนจีนต้านญี่ปุ่น (中国人民抗日战争纪念雕塑园) ซึ่งเปิดตั้งแต่ปี 2000
นี่เป็นบันทึกที่เก่ามากตั้งแต่ปี 2012 ปัจจุบันสถานการณ์ได้เปลี่ยนไปพอสมควรแล้ว เช่นเรื่องการเดินทางไป สมัยนั้นต้องนั่งรถเมล์ไปเท่านั้นแต่ว่าตอนนี้มีการสร้างรถไฟฟ้าไปถึงแล้ว
สถานีที่อยู่ใกล้ที่สุดคือสถานีต้าหว่าเหยา (大瓦窑站) อยู่บนสาย 14 ซึ่งเปิดใช้งานตั้งแต่ปี 2013 เป็นต้นมา เป็นสถานีตัดกับที่สวนจัดแสดงสวน (园博园) ซึ่งได้เคยไปมาแล้ว ได้เล่าถึงไปใน https://phyblas.hinaboshi.com/20130918
ตอนนั้นเมื่อครั้งที่มาเรานั่งรถไฟฟ้ามาลงสถานีไช่ซื่อโข่ว (菜市口站) ซึ่งยังอยู่ห่างไปไกลอีกมาก จากนั้นจึงนั่งรถเมล์ต่ออีกระยะ แต่ปัจจุบันคงไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนั้นแล้ว
ย่านชุมชนด้านนอกกำแพงป้อมหว่านผิงเฉิง เราได้แวะหาอะไรกินกันแถวนี้ก่อนค่อยเข้าไป
ทางเข้าหว่านผิงเฉิงจากทางฝั่งตะวันออก
ขณะนั้นเป็นต้นฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้เริ่มบาน เหลืองๆนี่คือดอกอิ๋งชุนฮวา (迎春花) ซึ่งมักจะบานเป็นดอกแรกต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ
ทางเข้าสู่เมืองด้านในป้อม
ในนี้เป็นถนนคนเดิน บรรยากาศโบราณ
เดินสักพักก็ถึงหอที่ระลึกสงครามประชาชนจีนต้านญี่ปุ่น
รับบัตรเข้าชมตรงนี้แล้วเดินเข้าไปได้เลย ไม่มีค่าใช้จ่าย
อาคารจัดแสดง
ภายในจัดแสดงอะไรต่างๆมากมาย บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสงครามปี 1937 ครั้งนั้น
ชมในหอที่ระลึกเสร็จแล้วก็เดินต่อมาสักพักก็เจอทางออกฝั่งตะวันตกของป้อม
หันกลับมามองทางเข้าป้อมจากทางตะวันตก
เมื่อออกมาก็จะเจอทางเข้าสู่เขตสะพาน
การเข้าชมต้องซื้อตั๋วเข้าชมถึงจะเข้าไปในบริเวณได้
บริเวณภายใน
ตรงนี้เป็นพิพิธภัณฑ์เล็กๆ
ภายในมีจัดแสดงข้อมูลและของที่เกี่ยวข้อง แต่ก็ไม่ได้ใหญ่เท่าไหร่
เดินเข้ามาเรื่อยๆในที่สุดก็ถึงสะพานหลูโกวซึ่งเป็นเป้าหมายจริงๆ
สามารถเดินเล่นชมความสวยงามของสะพานได้อย่างใกล้ชิด
จุดเด่นของสะพานนี้ที่ไม่อาจมองข้ามได้เลยก็คือรูปปั้นสิงโตที่วางเรียงรายอยู่
แต่ละตัวไม่เหมือนกันเลย ต่างกันออกไปหมด ไม่ได้ถอดแบบกันออกมา
เดินสุดทางสะพานก็เป็นทางที่ออกไปยังอีกฝั่งของสะพาน ฝั่งตะวันตก
ตรงนี้เป็นจุดตรวจตั๋วสำหรับคนที่เข้าจากฝั่งนั้น ถ้าเดินออกจากตรงนี้ไปก็กลับเข้ามาไม่ได้แล้วดังนั้นจึงสุดแค่นี้
เดินกลับ
เที่ยวบริเวณสะพานเสร็จแค่นี้ จากนั้นเดินย้อนกลับมา คราวนี้ไปทางขวาของกำแพงเมืองหว่านผิงเฉิง
ในบริเวณนี้มีแท่งที่เรียกว่าสือกู่ (石鼓) เป็นผลงานออกแบบโดยไช่เสวียซื่อ (蔡学仕) นักเขียนพู่กันชาวจีนแต้จิ๋วซึ่งเกิดที่เถ่งไฮ่ (澄海, เฉิงไห่) เมืองซัวเถา เขาลงทุนซื้อก้อนหินมาด้วยตัวเองแล้วรวบรวมสมัครนักเขียนพู่กันจากทั้งประเทศจีนมาร่วมกันเขียนข้อความในแท่งหินแต่ละก้อน
เดิมทีสือกู่หมายถึงหินรูปกลองที่สลักข้อความอักษรโบราณ เนื่องจากหน้าตาของหินที่พบข้อความสลักมีลักษณะคล้ายกลองก็เลยถูกเรียกว่า "สือกู่" ซึ่งแปลตรงตัวว่า "กลองหิน" เรียกอักษรที่พบว่าสือกู่เหวิน (石鼓文) เชื่อว่าเขียนขึ้นในช่วงยุคจ้านกั๋ว (战国, 476-221 ปีก่อน ค.ศ.) ก่อนหน้านั้นคนเคยเชื่อว่าสือกู่เหวินเป็นอักษรเก่าแก่ที่สุดที่พบในจีน จนกระทั่งมาเจออักษรที่เก่ากว่า เช่นเ เจี๋ยกู่เหวินซึ่งเก่าถึงยุคราชวงศ์ซาง (17-11 ศตวรรษก่อน ค.ศ.) รายละเอียดอ่านได้ใน https://phyblas.hinaboshi.com/20120915
ส่วนสือกู่ที่ไช่เสวียซื่อสร้างขึ้นนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับสือกู่เหวิน แค่ทำรูปร่างให้เหมือน ส่วนอักษรที่เขียนก็เป็นอักษรจีนปัจจุบันเป็นหลัก นอกจากนี้ยังมีส่วนที่เขียนด้วยอักษรจีนโบราณหลากหลายรูปแบบและที่เขียนด้วยภาษาต่างประเทศด้วย ข้อความเขียนบรรยายถึงเหตุการณ์ที่สะพานหลูโกวครั้งนั้น
ตรงนี้เป็นสวนรูปแกะสลักที่ระลึกสงครามประชาชนจีนต้านญี่ปุ่น
ภายในก็ประกอบไปด้วยสือกู่มากมายเหมือนกัน
แล้วก็มีพวกรูปแกะสลักประดับอยู่อย่างสวยงาม
เห็นพวกเด็กๆที่ใส่ชุดนักเรียนมากันเป็นหมู่คณะ น่าจะมาทัศนศึกษากัน เพราะที่นี่เป็นแหล่งเรียนรู้ทางประวัติศาสตร์แห่งหนึ่ง
สำหรับคนที่ชอบประวัติศาสตร์แล้วที่นี่ก็ถือเป็นสถานที่ที่ไม่น่าพลาด ควรจะมาเที่ยวชมดู แม้จะไกลจากตัวเมืองสักหน่อยแต่สมัยนี้มีรถไฟฟ้ามาถึงได้แล้วยิ่งมาง่าย ใครมาเที่ยวปักกิ่งลองแวะมาได้
ก่อนหน้านี้ได้แนะนำสะพานโบราณที่มีชื่อเสียงของปักกิ่งไปแห่งหนึ่งคือสะพานปาหลี่ (八里桥, ปาหลี่เฉียว) ใน https://phyblas.hinaboshi.com/20150505
คราวนี้ขอเขียนถึงสะพานอีกแห่งซึ่งจริงๆแล้วเคยไปเที่ยวเมื่อนานมาแล้วนั่นคือสะพานหลูโกว (卢沟桥, หลูโกวเฉียว) หรือที่มักรู้จักกันในหมู่ชาวต่างชาติว่าสะพานมาร์โก โปโล (Ponte di Marco Polo) ซึ่งมีที่มาจากชื่อของมาร์โก โปโล (1254-1324) นักเดินทางชาวอิตาลีซึ่งมาเยือนปักกิ่งในยุคราชวงศ์หยวนและได้ผ่านสะพานนี้แล้วได้บรรยายชื่นชมถึงจนชาวโลกได้รู้จัก
หลูโกวเฉียวตั้งอยู่ในเขตเฟิงไถ (丰台) ทางตะวันตกของปักกิ่ง เป็นสะพานเก่าแก่ที่ถูกสร้างขึ้นในปี 1189 ซึ่งเป็นยุคราชวงศ์จิน (金朝, ปี 1115-1234) เป็นสะพานข้ามแม่น้ำหย่งติ้ง (永定河)
เคยเขียนแนะนำถึงสะพานนี้ไปแล้วเล็กน้อยในตอนที่เขียนถึงพิพิธภัณฑ์กำแพงเมืองเหลียวจิน (辽金城垣博物馆) https://phyblas.hinaboshi.com/20150501
ที่นี่ยังมีชื่อเสียงอีกเรื่องหนึ่งในฐานะสมรภูมิรบในสงครามระหว่างจีนกับญี่ปุ่น โดยเป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ที่เป็นชนวนเริ่มสงคราม เรียกว่าเหตุการณ์ที่สะพานหลูโกว (卢沟桥事变, หลูโกวเฉียวซื่อเปี้ยน) หรือบางทีก็เรียกว่าเหตุการณ์ 7 กรกฎาคม (七七事变, ชีชีซื่อเปี้ยน) เพราะเกิดขึ้นในวันที่ 7 ก.ค. ปี 1937
ดังนั้นที่นี่จึงมีการสร้างหอที่ระลึกสงครามประชาชนจีนต้านญี่ปุ่น (中国人民抗日战争纪念馆) ซึ่งได้เล่าถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น โดยตั้งอยู่ภายในป้อมหว่านผิงเฉิง (宛平城) ซึ่งเป็นป้อมที่ตั้งอยู่ฝั่งตะวันออกของสะพาน
หว่านผิงเฉิงสร้างขึ้นในปี 1640 ปลายยุคราชวงศ์หมิง (明朝, ปี 1368-1644) เป็นเมืองเล็กๆที่ปิดล้อมด้วยกำแพง ตำแหน่งทางยุทธศาสตร์ดี เอาไว้รับมือศัตรูที่บุกมาจากฝั่งตรงข้ามแม่น้ำทางตะวันตก ในเหตุการณ์ที่หลูโกวเฉียวก็ได้เป็นสมรภูมิในการรบไปด้วย
นอกจากหอที่ระลึกแล้ว ข้างๆหว่านผิงเฉิงยังมีการสร้างสวนรูปแกะสลักที่ระลึกสงครามประชาชนจีนต้านญี่ปุ่น (中国人民抗日战争纪念雕塑园) ซึ่งเปิดตั้งแต่ปี 2000
นี่เป็นบันทึกที่เก่ามากตั้งแต่ปี 2012 ปัจจุบันสถานการณ์ได้เปลี่ยนไปพอสมควรแล้ว เช่นเรื่องการเดินทางไป สมัยนั้นต้องนั่งรถเมล์ไปเท่านั้นแต่ว่าตอนนี้มีการสร้างรถไฟฟ้าไปถึงแล้ว
สถานีที่อยู่ใกล้ที่สุดคือสถานีต้าหว่าเหยา (大瓦窑站) อยู่บนสาย 14 ซึ่งเปิดใช้งานตั้งแต่ปี 2013 เป็นต้นมา เป็นสถานีตัดกับที่สวนจัดแสดงสวน (园博园) ซึ่งได้เคยไปมาแล้ว ได้เล่าถึงไปใน https://phyblas.hinaboshi.com/20130918
ตอนนั้นเมื่อครั้งที่มาเรานั่งรถไฟฟ้ามาลงสถานีไช่ซื่อโข่ว (菜市口站) ซึ่งยังอยู่ห่างไปไกลอีกมาก จากนั้นจึงนั่งรถเมล์ต่ออีกระยะ แต่ปัจจุบันคงไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนั้นแล้ว
ย่านชุมชนด้านนอกกำแพงป้อมหว่านผิงเฉิง เราได้แวะหาอะไรกินกันแถวนี้ก่อนค่อยเข้าไป
ทางเข้าหว่านผิงเฉิงจากทางฝั่งตะวันออก
ขณะนั้นเป็นต้นฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้เริ่มบาน เหลืองๆนี่คือดอกอิ๋งชุนฮวา (迎春花) ซึ่งมักจะบานเป็นดอกแรกต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ
ทางเข้าสู่เมืองด้านในป้อม
ในนี้เป็นถนนคนเดิน บรรยากาศโบราณ
เดินสักพักก็ถึงหอที่ระลึกสงครามประชาชนจีนต้านญี่ปุ่น
รับบัตรเข้าชมตรงนี้แล้วเดินเข้าไปได้เลย ไม่มีค่าใช้จ่าย
อาคารจัดแสดง
ภายในจัดแสดงอะไรต่างๆมากมาย บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสงครามปี 1937 ครั้งนั้น
ชมในหอที่ระลึกเสร็จแล้วก็เดินต่อมาสักพักก็เจอทางออกฝั่งตะวันตกของป้อม
หันกลับมามองทางเข้าป้อมจากทางตะวันตก
เมื่อออกมาก็จะเจอทางเข้าสู่เขตสะพาน
การเข้าชมต้องซื้อตั๋วเข้าชมถึงจะเข้าไปในบริเวณได้
บริเวณภายใน
ตรงนี้เป็นพิพิธภัณฑ์เล็กๆ
ภายในมีจัดแสดงข้อมูลและของที่เกี่ยวข้อง แต่ก็ไม่ได้ใหญ่เท่าไหร่
เดินเข้ามาเรื่อยๆในที่สุดก็ถึงสะพานหลูโกวซึ่งเป็นเป้าหมายจริงๆ
สามารถเดินเล่นชมความสวยงามของสะพานได้อย่างใกล้ชิด
จุดเด่นของสะพานนี้ที่ไม่อาจมองข้ามได้เลยก็คือรูปปั้นสิงโตที่วางเรียงรายอยู่
แต่ละตัวไม่เหมือนกันเลย ต่างกันออกไปหมด ไม่ได้ถอดแบบกันออกมา
เดินสุดทางสะพานก็เป็นทางที่ออกไปยังอีกฝั่งของสะพาน ฝั่งตะวันตก
ตรงนี้เป็นจุดตรวจตั๋วสำหรับคนที่เข้าจากฝั่งนั้น ถ้าเดินออกจากตรงนี้ไปก็กลับเข้ามาไม่ได้แล้วดังนั้นจึงสุดแค่นี้
เดินกลับ
เที่ยวบริเวณสะพานเสร็จแค่นี้ จากนั้นเดินย้อนกลับมา คราวนี้ไปทางขวาของกำแพงเมืองหว่านผิงเฉิง
ในบริเวณนี้มีแท่งที่เรียกว่าสือกู่ (石鼓) เป็นผลงานออกแบบโดยไช่เสวียซื่อ (蔡学仕) นักเขียนพู่กันชาวจีนแต้จิ๋วซึ่งเกิดที่เถ่งไฮ่ (澄海, เฉิงไห่) เมืองซัวเถา เขาลงทุนซื้อก้อนหินมาด้วยตัวเองแล้วรวบรวมสมัครนักเขียนพู่กันจากทั้งประเทศจีนมาร่วมกันเขียนข้อความในแท่งหินแต่ละก้อน
เดิมทีสือกู่หมายถึงหินรูปกลองที่สลักข้อความอักษรโบราณ เนื่องจากหน้าตาของหินที่พบข้อความสลักมีลักษณะคล้ายกลองก็เลยถูกเรียกว่า "สือกู่" ซึ่งแปลตรงตัวว่า "กลองหิน" เรียกอักษรที่พบว่าสือกู่เหวิน (石鼓文) เชื่อว่าเขียนขึ้นในช่วงยุคจ้านกั๋ว (战国, 476-221 ปีก่อน ค.ศ.) ก่อนหน้านั้นคนเคยเชื่อว่าสือกู่เหวินเป็นอักษรเก่าแก่ที่สุดที่พบในจีน จนกระทั่งมาเจออักษรที่เก่ากว่า เช่นเ เจี๋ยกู่เหวินซึ่งเก่าถึงยุคราชวงศ์ซาง (17-11 ศตวรรษก่อน ค.ศ.) รายละเอียดอ่านได้ใน https://phyblas.hinaboshi.com/20120915
ส่วนสือกู่ที่ไช่เสวียซื่อสร้างขึ้นนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับสือกู่เหวิน แค่ทำรูปร่างให้เหมือน ส่วนอักษรที่เขียนก็เป็นอักษรจีนปัจจุบันเป็นหลัก นอกจากนี้ยังมีส่วนที่เขียนด้วยอักษรจีนโบราณหลากหลายรูปแบบและที่เขียนด้วยภาษาต่างประเทศด้วย ข้อความเขียนบรรยายถึงเหตุการณ์ที่สะพานหลูโกวครั้งนั้น
ตรงนี้เป็นสวนรูปแกะสลักที่ระลึกสงครามประชาชนจีนต้านญี่ปุ่น
ภายในก็ประกอบไปด้วยสือกู่มากมายเหมือนกัน
แล้วก็มีพวกรูปแกะสลักประดับอยู่อย่างสวยงาม
เห็นพวกเด็กๆที่ใส่ชุดนักเรียนมากันเป็นหมู่คณะ น่าจะมาทัศนศึกษากัน เพราะที่นี่เป็นแหล่งเรียนรู้ทางประวัติศาสตร์แห่งหนึ่ง
สำหรับคนที่ชอบประวัติศาสตร์แล้วที่นี่ก็ถือเป็นสถานที่ที่ไม่น่าพลาด ควรจะมาเที่ยวชมดู แม้จะไกลจากตัวเมืองสักหน่อยแต่สมัยนี้มีรถไฟฟ้ามาถึงได้แล้วยิ่งมาง่าย ใครมาเที่ยวปักกิ่งลองแวะมาได้