φυβλαςのβλογ
phyblasのブログ

#อังคาร 21 เม.ย. 2015

หลังจากที่เที่ยวสวนสาธารณะกู่ถ่า (古塔公园) เสร็จแล้วนั่งรถไฟฟ้าสาย 7 เพื่อกลับเข้าสู่ใจกลางเมือง https://phyblas.hinaboshi.com/20150507

ก่อนกลับตัดสินใจแวะสถานที่เที่ยวอีกแห่ง คือวัดฝ่าหยวน (法源寺, ฝ่าหยวนซื่อ) เป็นวัดที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานมากแห่งหนึ่ง ถูกสร้างขึ้นครั้งแรกตั้งแต่ปี 645 สมัยราชวงศ์ถัง (唐朝, ปี 618 - 907) แต่ก็พังและสร้างใหม่หรือซ่อมแซมซ้ำหลายครั้ง

ตั้งแต่ปี 1956 ที่นี่กลายเป็นที่ตั้งของวิทยาลัยพุทธศาสนศึกษาจีน (中国佛学院) และในปี 1980 ก็มีการตั้งหอสมบัติทางวัฒนธรรมพุทธศาสนาจีน (中国佛教图书文物馆) ที่นี่ ทำให้ที่นี่เป็นแหล่งวิจัยวัฒนธรรมทางพุทธศาสนา

หลี่เอ๋า (李敖) นักเขียนชาวไต้หวันได้ใช้วัดฝ่าหยวนเป็นฉากแต่งนิยายเรื่องวัดฝ่าหยวนปักกิ่ง (北京法源寺) และได้รับการเสนอชื่อให้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม



รถไฟฟ้าสถานีที่ใกล้วัดนี้มากที่สุดคือสถานีไช่ซื่อโข่ว (菜市口站) ซึ่งเป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างรถไฟฟ้าสาย 4 กับสาย 7



นั่งมาลงแล้วก็ออกประตูตะวันตกเฉียงใต้ จากนั้นเดินไปทางตะวันตกแล้วเลี้ยวเข้าซอยที่สองที่เจอ คือซอยเหลียนฮวาหูท่ง (莲花胡同)




เดินไปสุดซอยแล้วก็เลี้ยวขวาเดินไปอีกหน่อยแล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกทีก็จะมาโผล่ที่ซอยซีจวานหูท่ง (西砖胡同)



เดินลงใต้ต่อมาเรื่อยๆจนเจอทางให้เลี้ยวขวาก็เลี้ยวขวามาก็จะเห็นวัดทันที ตรงนี้คือถนนชื่อฝ่าหยวนซื่อเฉียนเจีย (法源寺前街) แปลว่าถนนหน้าวัดฝ่าหยวน



ขณะที่เราถ่ายภาพหน้าวัดอยู่นั้นจู่ๆลุงแก่ๆคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าวัดก็เข้ามาทักเพราะเห็นเราถ่ายติดเขาไปด้วยจึงขอให้รีบลบรูปออก ตั้งแต่อยู่จีนมาเพิ่งเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าคนแก่คนนี้เขามีลับลมคมในอะไรหรือเปล่าเลยไม่อยากให้ถ่ายรูปติดไป เราก็กังวลอยู่เล็กน้อยแต่ก็ช่างมันเถอะ ถ่ายใหม่ก็ดีจะได้ไม่มีคนบังหน้าวัดน้อยลง เราหันรูปที่ถ่ายให้เขาดูและกดลบให้เขาดูต่อหน้าเพื่อให้เขาสบายใจ

แผ่นป้ายที่บอกว่าที่นี่ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นสมบัติทางวัฒนธรรมที่สำคัญของปักกิ่ง



เดินเข้าไปในวัด ที่ประตูทางเข้ามีคนเก็บเงิน ค่าเข้า ๕ หยวน ถือว่าไม่แพง แต่ก็สมกับขนาดวัดเพราะที่นี่มีขนาดค่อนข้างเล็ก



เช่นเดียวกับวัดทั่วไปในจีน ต้องมีหอกลอง (鼓楼)



และหอระฆัง (钟楼)



แผ่นหินจารึก



ตัวอาคารทางผ่านเข้าส่วนในของวัด และสิงโตหน้าทางเข้า



อาคารในบริเวณนี้ส่วนใหญ่ไม่ได้เปิดให้เข้าเลย ไม่มีอาคารที่จัดแสดงอะไรอยู่ เท่าที่สังเกตดูแล้วเหมือนวัดนี้จะไม่ได้ทำเป็นลักษณะสถานที่ท่องเที่ยวเต็มรูปแบบ เหมือนเข้ามาก็เพื่อดูบรรยากาศในวัดเป็นหลัก



อาคารต้าสยงเป่าเตี้ยน (大雄宝殿) อาคารหลักของตัววัด



นี่คือส่วนที่โดดเด่นส่วนหนึ่งของวัด ความจริงแล้ววัดนี้มีชื่อเสียงเรื่องดอกกานพลู (丁香) ถ้าหากมันบานเต็มที่จะสวยงามมาก แต่เรามาช้าไปหน่อย เลยฤดูที่กานพลูบานเต็มที่มาแล้วก็เลยเหลือให้เห็นไม่มาก เหลือเพียงใบเขียวๆซะมาก




แต่ก็พอจะมีเหลือให้เห็นเป็นหย่อมๆ แม้จะไม่เพียงพอที่จะทำให้ประทับใจแต่ก็ดีกว่าไม่ได้เห็นเลย



ในนี้มีอาคารอยู่หลายห้อง ส่วนใหญ่เป็นอาคารสำหรับไหว้ หรือไม่ก็เป็นอาคารที่ปิดอยู่ไม่ให้คนทั่วไปเข้า เราจึงเดินอยู่ด้านนอกเป็นหลัก





เดินไปเดินมาก็มาโผล่บริเวณที่เหมือนเป็นบ้านคนอยู่อาศัยและมีสนามกีฬา แต่นี่ยังเป็นภายในบริเวณวัดอยู่ ไม่มีทางออกไปสู่ด้านนอก



แล้วก็เดินเข้ามาถึงด้านในสุดของวัด ตรงนี้บรรยากาศเงียบสงบดี เห็นหลายคนนั่งพักนั่งเล่นกันอยู่ เราต้องพยายามเดินเบาๆไม่ให้เสียงดังรบกวนใคร




เดินด้านในเสร็จก็ออกมา ด้านหน้าวัดก็มีพวกคนแก่กำลังนั่งเล่นอะไรๆกันอยู่หลายคน



เดินออกมาที่ถนนเพื่อไปยังป้ายรถเมล์




ที่จริงแล้ววัดนี้ถ้าขึ้นรถเมล์มาลงป้ายด้านหน้าวัดจะไม่ต้องเดินไกลมาก แต่เราไม่ได้เตรียมแผนมาก่อนจึงไม่รู้ว่ามีป้ายรถเมล์ตรงนี้

ตอนแรกเราตั้งใจว่าเที่ยววัดฝ่าหยวนเสร็จก็จะกลับเลย แต่พอเห็นว่าเวลายังพอเหลือก็เลยคิดว่าน่าจะพอไปเที่ยวไหนต่อได้อีกสักที่ และเมื่อมองดูชื่อป้ายต่างๆที่อยู่ตรงป้ายแล้วก็พบช่องทางที่จะไปเที่ยวยังสถานที่อีกแห่งต่อได้

ตอนต่อไปจะไปเที่ยวสถานที่ซึ่งเป็นโบราณสถานอีกแห่ง คือหอคอยวัดฉือโซ่ว (慈寿寺塔) https://phyblas.hinaboshi.com/20150511

-----------------------------------------

囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧囧

ไม่อนุญาตให้นำเนื้อหาของบทความไปลงที่อื่นโดยไม่ได้ขออนุญาตโดยเด็ดขาด หากต้องการนำบางส่วนไปลงสามารถทำได้โดยต้องไม่ใช่การก๊อปแปะแต่ให้เปลี่ยนคำพูดเป็นของตัวเอง หรือไม่ก็เขียนในลักษณะการยกข้อความอ้างอิง และไม่ว่ากรณีไหนก็ตาม ต้องให้เครดิตพร้อมใส่ลิงก์ของทุกบทความที่มีการใช้เนื้อหาเสมอ