หลิวหลีฉ่าง ถนนสายวัฒนธรรมนอกประตูเมืองฝั่งใต้
เขียนเมื่อ 2015/04/01 11:55
แก้ไขล่าสุด 2021/09/28 16:42
#เสาร์ 28 มี.ค. 2015
หลังจากเดินเที่ยวพิพิธภัณฑ์รถไฟจีน (中国铁道博物馆) เสร็จ https://phyblas.hinaboshi.com/20150330
มีอีกสถานที่หนึ่งที่อยากแวะไปสักหน่อยก่อนจะกลับ เป็นสถานที่ที่เคยมาเมื่อ ๓ ปีก่อน แต่ว่าตอนนั้นมันยังซ่อมๆแซมอยู่ไม่เรียบร้อยก็เลยไม่ได้เล่าถึงไป สถานที่นั้นคือถนนวัฒนธรรมหลิวหลีฉ่าง (琉璃厂文化街)
ตอนนั้นมาเดินถนนเฉียนเหมิน (前门大街) จากนั้นก็เดินเลี้ยวเข้าถนนต้าจ้าหลาน (大栅栏) แล้วก็ทะลุไปถึงถนนวัฒนธรรมหลิวหลีฉ่าง
เรื่องต้าจ้าหลานเคยเล่าไปใน https://phyblas.hinaboshi.com/20120410
ครั้งนี้ก็จะเดินไปตามทางเหมือนกับตอนนั้น
หลิวหลีฉ่าง (琉璃厂) แปลว่าโรงงานเครื่องแก้วหลากสีหรืออาจแปลว่าโรงงานกระเบื้องเคลือบ นั่นเพราะว่าเมื่อสมัยก่อนเป็นโรงงานที่ใช้ทำพวกเครื่องแก้วเครื่องกระเบื้องตั้งแต่นานมาแล้ว
ประวัติศาสตร์ของที่นี่ย้อนไปได้ถึงยุคราชวงศ์เหลียว (辽朝, 916 - 1125) สมัยนั้นที่นี่ไม่ได้อยู่ในตัวเมือง แต่เป็นชานเมือง เรียกว่าหมู่บ้านไห่หวาง (海王村) ต่อมาในยุคราชวงศ์หยวน (元朝, 1271 - 1368) ได้มีการสร้างโรงงานกระจกสีกระเบื้องเคลือบที่นี่ พอถึงยุคราชวงศ์หมิง (明朝, 1368 - 1644) ตัวเมืองได้ขยายมาถึงบริเวณนี้ ดังนั้นทำให้บริเวณนี้ไม่เหมาะที่จะใช้เป็นโรงงานอีกต่อไปแล้ว เลยย้ายไปอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองออกไปอีก ไปอยู่ในหมู่บ้านหลิวหลีฉวี (琉璃渠村) ซึ่งอยู่ในบริเวณที่เป็นเขตเหมินโถวโกว (门头沟区) ในปัจจุบัน
หลังจากโรงงานต่างๆถูกย้ายออกไปหมดบริเวณหลิวหลีฉ่างนี้ก็กลายเป็นย่านขายหนังสือแทนและงานศิลปะต่างๆแทน แต่ว่าชื่อหลิวหลีฉ่างก็ยังเหลือทิ้งไว้เรียกมาจนถึงปัจจุบัน เวลาผ่านมาถึงปัจจุบันบริเวณนี้ก็ถูกตั้งให้เป็นถนนสายวัฒนธรรมเพราะมีพวกงานศิลปะและของเก่าๆขายเป็นจำนวนมาก บ้านก็ยังถูกรักษาไว้เป็นแบบโบราณอยู่ จึงกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวไป
ที่นี่เป็นย่านโบราณแห่งหนึ่งในปักกิ่ง ซึ่งหากว่ากันตามจริงแล้วก็อาจไม่ได้เด่นอะไรเป็นพิเศษ แต่หากใครสนใจซื้อพวกงานศิลปะหรือของโบราณก็ลองมาเดินที่นี่ได้ มีเยอะมากมาย
ถนนหลิวหลีฉ่างไม่ใช่ถนนเส้นเดียวยาวตลอด แต่มีถนนซินหัวหนาน (新华南街) ตัดกลางทำให้แบ่งเป็นสองส่วนตะวันตกกับตะวันออก หากเดินทางมาจากทางเฉียนเหมินก็จะผ่านฝั่งตะวันออกก่อนแล้วจึงค่อยข้ามไปฝั่งตะวันตก
หลังออกจากพิพิธภัณฑ์รถไฟจีนมาเราก็กลับมายังหน้าถนนเฉียนเหมิน
จากนั้นเดินเลี้ยวขวาเข้าถนนต้าจ้าหลานเหมือนกับเมื่อ ๓ ปีก่อน
เดินตรงไปเรื่อยๆข้ามถนนไปฝั่งตะวันตกแล้วก็เดินต่อไปเรื่อยๆจนคนเริ่มบางตาลง เป็นสัญญาณว่าย่านท่องเที่ยวถนนต้าจ้าหลายสิ้นสุดลงแค่นี้
ที่สุดทางตรงนี้มีพวกคนสูงอายุล้อมวงเล่นหมากรุกจีนกันอยู่
คุณป้าฝรั่งนักท่องเที่ยวที่อยู่มุมขวาล่างในรูปคนนี้ก็มาแอบถ่ายคนพวกนี้เหมือนกับเราเลย
จากตรงนี้เป็นทางแยกเดินต่อมาทางขวา
จากนั้นต้องผ่านทางเลี้ยวอีกมากมายเลย ถนนซับซ้อนมาก ถ้าไม่เปิดแผนที่ดูไปเรื่อยๆจะเดินผิดทางแล้วหลงเอาได้
เดินไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็จะเห็นว่าถนนก็เริ่มดูจะไม่น่าดูขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นย่านรกๆ จนดูไม่เหมือนย่านท่องเที่ยวเท่าไหร่
แต่ก็ยังเห็นรถขนนักท่องเที่ยวสวนผ่านอยู่ประปราย เป็นสิ่งบอกให้รู้ว่าเรามาถูกทางแล้ว
เดินผ่านตลาดของย่านนี้
เดินเลี้ยวไปมาบางส่วนก็เห็นกำลังก่อสร้างอยู่ ดูไม่เรียบร้อย
เส้นทางไม่ได้ไกลมากมาย แต่บรรยากาศไม่ค่อยให้เท่าไหร่ อยากให้ผ่านตรงนี้ไปเร็วๆ
เห็นนักท่องเที่ยวเดินสวนทางมาบ้างประปราย และเริ่มเห็นร้านขายของโบราณ เป็นสัญญาณบอกว่าใกล้ถึงแล้ว
เลี้ยวตรงนี้ไปก็ถึง
ในที่สุดก็มาถึงแล้ว นี่เป็นจุดเริ่มต้นของถนนวัฒนธรรมหลิวหลีฉ่างฝั่งตะวันออก
ร้านขายของเก่ามากมายอย่างที่เขาว่ากันเลย
ตรงนี้ดอกยวี่หลาน (玉兰花) กำลังบานอยู่
รถคันนี้ทาสีเป็นธงสหราชอาณาจักร ท่าทางเจ้าของรถจะชอยอังกฤษนะ หรือว่าเป็นคนอังกฤษกันนะ
เต็มไปด้วยร้านต่างๆมากมายไปเรื่อยๆแบบนี้ตลอดทาง
สุดถนนแล้ว ถนนหลิวหลีฉ่างฝั่งตะวันออกก็จบแค่นี้
ตรงนี้มองย้อนกลับมาเห็นป้ายที่เหมือนเป็นป้ายบอกทางเข้า และมีข้อความแนะนำเกี่ยวกับสถานที่ด้วย
ดอกยวี่หลานตรงนี้ส่วนหนึ่งก็กำลังบานสวย
ปากทางเข้ามีอาคารนี้ชื่อร้านไห่หวางชุนซื่อฉ่าง (海王村市场) ขนาดค่อนข้างใหญ่เมื่อเทียบกับที่อยู่ในซอยระหว่างทางที่ผ่านมา เลยเดินเข้าไปดูสักหน่อย
ข้างในขายพวกของเก่า แพงๆทั้งนั้น เห็นราคาแล้วก็ไม่กล้าแตะ แล้วก็มีร้านหนังสือด้วย
จากปากซอยมองออกไปฝั่งตรงข้ามคือถนนหลิวหลีฉ่างฝั่งตะวันตก ต้องข้ามถนนซินหัวหนานไป
เนื่องจากมีรั้วกั้นอยู่ตลอดแนวถนนทำให้การจะข้ามต้องใช้สะพานลอย
แม้แต่บนสะพานลอยก็มีคนตั้งขายพวกงานเขียนพู่กันอยู่ประปราย
จากบนสะพานลอยตอนเดินใกล้ถึงฝั่งตะวันตก มองกลับมาดูถนนฝั่งตะวันออกที่เราเดินผ่านมาสักหน่อย
เข้าไปยังซอยนี้ ถนนหลิวหลีฉ่างตะวันตก บรรยากาศดูต่างออกไปจากฝั่งตะวันออกนิดหน่อย ถนนดูกว้างขวางกว่า
ที่ไม่ต่างกันคือยังคงเต็มไปด้วยร้าน แต่ก็น่าเดินกว่าเพราะไม่แออัดเกินไป
บนถนนก็มีพวกร้านขายภาพวาดและงานเขียนพู่กัน
เดินชมบรรยากาศไปเรื่อยๆ ไม่ได้แวะร้านไหนเป็นพิเศษ
ระหว่างเดินอยู่เราก็ตาไวไปเห็นร้านนึงมีขายหนังสือการ์ตูนโคนันปะปนอยู่กับของเก่าด้วย ที่นี่ก็ได้รับความนิยมอยู่ไม่น้อยเหมือนกันเรื่องนี้
และแล้วก็สุดทางของย่านนี้
พอเลยบริเวณไปแล้วถนนก็เริ่มกลับมาไม่น่าดูอีกครั้ง จากตรงนี้ไปเราเดินเลี้ยวอ้อมเพื่อจะกลับไปยังถนนซินหวาหนานโดยออกอีกทางนึง
เส้นทางอ้อมมาไกลพอดูเลย อันที่จริงแล้วไม่ควรจะเดินต่อ ถ้าสุดทางแล้วควรจะเดินกลับมาทางเดิมน่าจะดีกว่า เพราะระหว่างทางไม่มีอะไรเลย
ต้องมาออกทางถนนเซียงหลูอิ๋งโถวเถียว (香炉营头条) ซึ่งเป็นซอยที่อยู่ข้างๆกัน เดินมาจนใกล้ปากถนนเจอร้านขายขนมปังไส้เนื้อลา กำลังหิวอยู่พอดีจึงแวะเข้าไป
เข้าไปสั่งหุนตุ้น (馄饨) ทานก่อนกลับ วันนี้เที่ยวพอแค่นี้
พูดถึงถนนหลิวหลีฉ่างแล้ว ที่นี่เป็นฉากที่ใช้ในการเขียนการ์ตูนเรื่องเล่าในปักกิ่งด้วย ลองไปอ่านกันดูได้ https://phyblas.hinaboshi.com/20120507
หลังจากเดินเที่ยวพิพิธภัณฑ์รถไฟจีน (中国铁道博物馆) เสร็จ https://phyblas.hinaboshi.com/20150330
มีอีกสถานที่หนึ่งที่อยากแวะไปสักหน่อยก่อนจะกลับ เป็นสถานที่ที่เคยมาเมื่อ ๓ ปีก่อน แต่ว่าตอนนั้นมันยังซ่อมๆแซมอยู่ไม่เรียบร้อยก็เลยไม่ได้เล่าถึงไป สถานที่นั้นคือถนนวัฒนธรรมหลิวหลีฉ่าง (琉璃厂文化街)
ตอนนั้นมาเดินถนนเฉียนเหมิน (前门大街) จากนั้นก็เดินเลี้ยวเข้าถนนต้าจ้าหลาน (大栅栏) แล้วก็ทะลุไปถึงถนนวัฒนธรรมหลิวหลีฉ่าง
เรื่องต้าจ้าหลานเคยเล่าไปใน https://phyblas.hinaboshi.com/20120410
ครั้งนี้ก็จะเดินไปตามทางเหมือนกับตอนนั้น
หลิวหลีฉ่าง (琉璃厂) แปลว่าโรงงานเครื่องแก้วหลากสีหรืออาจแปลว่าโรงงานกระเบื้องเคลือบ นั่นเพราะว่าเมื่อสมัยก่อนเป็นโรงงานที่ใช้ทำพวกเครื่องแก้วเครื่องกระเบื้องตั้งแต่นานมาแล้ว
ประวัติศาสตร์ของที่นี่ย้อนไปได้ถึงยุคราชวงศ์เหลียว (辽朝, 916 - 1125) สมัยนั้นที่นี่ไม่ได้อยู่ในตัวเมือง แต่เป็นชานเมือง เรียกว่าหมู่บ้านไห่หวาง (海王村) ต่อมาในยุคราชวงศ์หยวน (元朝, 1271 - 1368) ได้มีการสร้างโรงงานกระจกสีกระเบื้องเคลือบที่นี่ พอถึงยุคราชวงศ์หมิง (明朝, 1368 - 1644) ตัวเมืองได้ขยายมาถึงบริเวณนี้ ดังนั้นทำให้บริเวณนี้ไม่เหมาะที่จะใช้เป็นโรงงานอีกต่อไปแล้ว เลยย้ายไปอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองออกไปอีก ไปอยู่ในหมู่บ้านหลิวหลีฉวี (琉璃渠村) ซึ่งอยู่ในบริเวณที่เป็นเขตเหมินโถวโกว (门头沟区) ในปัจจุบัน
หลังจากโรงงานต่างๆถูกย้ายออกไปหมดบริเวณหลิวหลีฉ่างนี้ก็กลายเป็นย่านขายหนังสือแทนและงานศิลปะต่างๆแทน แต่ว่าชื่อหลิวหลีฉ่างก็ยังเหลือทิ้งไว้เรียกมาจนถึงปัจจุบัน เวลาผ่านมาถึงปัจจุบันบริเวณนี้ก็ถูกตั้งให้เป็นถนนสายวัฒนธรรมเพราะมีพวกงานศิลปะและของเก่าๆขายเป็นจำนวนมาก บ้านก็ยังถูกรักษาไว้เป็นแบบโบราณอยู่ จึงกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวไป
ที่นี่เป็นย่านโบราณแห่งหนึ่งในปักกิ่ง ซึ่งหากว่ากันตามจริงแล้วก็อาจไม่ได้เด่นอะไรเป็นพิเศษ แต่หากใครสนใจซื้อพวกงานศิลปะหรือของโบราณก็ลองมาเดินที่นี่ได้ มีเยอะมากมาย
ถนนหลิวหลีฉ่างไม่ใช่ถนนเส้นเดียวยาวตลอด แต่มีถนนซินหัวหนาน (新华南街) ตัดกลางทำให้แบ่งเป็นสองส่วนตะวันตกกับตะวันออก หากเดินทางมาจากทางเฉียนเหมินก็จะผ่านฝั่งตะวันออกก่อนแล้วจึงค่อยข้ามไปฝั่งตะวันตก
หลังออกจากพิพิธภัณฑ์รถไฟจีนมาเราก็กลับมายังหน้าถนนเฉียนเหมิน
จากนั้นเดินเลี้ยวขวาเข้าถนนต้าจ้าหลานเหมือนกับเมื่อ ๓ ปีก่อน
เดินตรงไปเรื่อยๆข้ามถนนไปฝั่งตะวันตกแล้วก็เดินต่อไปเรื่อยๆจนคนเริ่มบางตาลง เป็นสัญญาณว่าย่านท่องเที่ยวถนนต้าจ้าหลายสิ้นสุดลงแค่นี้
ที่สุดทางตรงนี้มีพวกคนสูงอายุล้อมวงเล่นหมากรุกจีนกันอยู่
คุณป้าฝรั่งนักท่องเที่ยวที่อยู่มุมขวาล่างในรูปคนนี้ก็มาแอบถ่ายคนพวกนี้เหมือนกับเราเลย
จากตรงนี้เป็นทางแยกเดินต่อมาทางขวา
จากนั้นต้องผ่านทางเลี้ยวอีกมากมายเลย ถนนซับซ้อนมาก ถ้าไม่เปิดแผนที่ดูไปเรื่อยๆจะเดินผิดทางแล้วหลงเอาได้
เดินไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็จะเห็นว่าถนนก็เริ่มดูจะไม่น่าดูขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นย่านรกๆ จนดูไม่เหมือนย่านท่องเที่ยวเท่าไหร่
แต่ก็ยังเห็นรถขนนักท่องเที่ยวสวนผ่านอยู่ประปราย เป็นสิ่งบอกให้รู้ว่าเรามาถูกทางแล้ว
เดินผ่านตลาดของย่านนี้
เดินเลี้ยวไปมาบางส่วนก็เห็นกำลังก่อสร้างอยู่ ดูไม่เรียบร้อย
เส้นทางไม่ได้ไกลมากมาย แต่บรรยากาศไม่ค่อยให้เท่าไหร่ อยากให้ผ่านตรงนี้ไปเร็วๆ
เห็นนักท่องเที่ยวเดินสวนทางมาบ้างประปราย และเริ่มเห็นร้านขายของโบราณ เป็นสัญญาณบอกว่าใกล้ถึงแล้ว
เลี้ยวตรงนี้ไปก็ถึง
ในที่สุดก็มาถึงแล้ว นี่เป็นจุดเริ่มต้นของถนนวัฒนธรรมหลิวหลีฉ่างฝั่งตะวันออก
ร้านขายของเก่ามากมายอย่างที่เขาว่ากันเลย
ตรงนี้ดอกยวี่หลาน (玉兰花) กำลังบานอยู่
รถคันนี้ทาสีเป็นธงสหราชอาณาจักร ท่าทางเจ้าของรถจะชอยอังกฤษนะ หรือว่าเป็นคนอังกฤษกันนะ
เต็มไปด้วยร้านต่างๆมากมายไปเรื่อยๆแบบนี้ตลอดทาง
สุดถนนแล้ว ถนนหลิวหลีฉ่างฝั่งตะวันออกก็จบแค่นี้
ตรงนี้มองย้อนกลับมาเห็นป้ายที่เหมือนเป็นป้ายบอกทางเข้า และมีข้อความแนะนำเกี่ยวกับสถานที่ด้วย
ดอกยวี่หลานตรงนี้ส่วนหนึ่งก็กำลังบานสวย
ปากทางเข้ามีอาคารนี้ชื่อร้านไห่หวางชุนซื่อฉ่าง (海王村市场) ขนาดค่อนข้างใหญ่เมื่อเทียบกับที่อยู่ในซอยระหว่างทางที่ผ่านมา เลยเดินเข้าไปดูสักหน่อย
ข้างในขายพวกของเก่า แพงๆทั้งนั้น เห็นราคาแล้วก็ไม่กล้าแตะ แล้วก็มีร้านหนังสือด้วย
จากปากซอยมองออกไปฝั่งตรงข้ามคือถนนหลิวหลีฉ่างฝั่งตะวันตก ต้องข้ามถนนซินหัวหนานไป
เนื่องจากมีรั้วกั้นอยู่ตลอดแนวถนนทำให้การจะข้ามต้องใช้สะพานลอย
แม้แต่บนสะพานลอยก็มีคนตั้งขายพวกงานเขียนพู่กันอยู่ประปราย
จากบนสะพานลอยตอนเดินใกล้ถึงฝั่งตะวันตก มองกลับมาดูถนนฝั่งตะวันออกที่เราเดินผ่านมาสักหน่อย
เข้าไปยังซอยนี้ ถนนหลิวหลีฉ่างตะวันตก บรรยากาศดูต่างออกไปจากฝั่งตะวันออกนิดหน่อย ถนนดูกว้างขวางกว่า
ที่ไม่ต่างกันคือยังคงเต็มไปด้วยร้าน แต่ก็น่าเดินกว่าเพราะไม่แออัดเกินไป
บนถนนก็มีพวกร้านขายภาพวาดและงานเขียนพู่กัน
เดินชมบรรยากาศไปเรื่อยๆ ไม่ได้แวะร้านไหนเป็นพิเศษ
ระหว่างเดินอยู่เราก็ตาไวไปเห็นร้านนึงมีขายหนังสือการ์ตูนโคนันปะปนอยู่กับของเก่าด้วย ที่นี่ก็ได้รับความนิยมอยู่ไม่น้อยเหมือนกันเรื่องนี้
และแล้วก็สุดทางของย่านนี้
พอเลยบริเวณไปแล้วถนนก็เริ่มกลับมาไม่น่าดูอีกครั้ง จากตรงนี้ไปเราเดินเลี้ยวอ้อมเพื่อจะกลับไปยังถนนซินหวาหนานโดยออกอีกทางนึง
เส้นทางอ้อมมาไกลพอดูเลย อันที่จริงแล้วไม่ควรจะเดินต่อ ถ้าสุดทางแล้วควรจะเดินกลับมาทางเดิมน่าจะดีกว่า เพราะระหว่างทางไม่มีอะไรเลย
ต้องมาออกทางถนนเซียงหลูอิ๋งโถวเถียว (香炉营头条) ซึ่งเป็นซอยที่อยู่ข้างๆกัน เดินมาจนใกล้ปากถนนเจอร้านขายขนมปังไส้เนื้อลา กำลังหิวอยู่พอดีจึงแวะเข้าไป
เข้าไปสั่งหุนตุ้น (馄饨) ทานก่อนกลับ วันนี้เที่ยวพอแค่นี้
พูดถึงถนนหลิวหลีฉ่างแล้ว ที่นี่เป็นฉากที่ใช้ในการเขียนการ์ตูนเรื่องเล่าในปักกิ่งด้วย ลองไปอ่านกันดูได้ https://phyblas.hinaboshi.com/20120507