เฟิ่งหวงหลิ่ง ปีนเขาไปชมดอกไม้ไป
เขียนเมื่อ 2012/05/17 16:13
แก้ไขล่าสุด 2023/04/02 17:33
#อาทิตย์ 15 เม.ย. 2012
พาไปชมดอกไม้ตามสถานที่ต่างๆในเมืองมาหลายที่แล้ว ครั้งนี้จะลองไปชมกันที่นอกเมืองดูบ้าง
สถานที่แนะนำคราวนี้คือเฟิ่งหวงหลิ่ง (凤凰岭) คำว่าเฟิ่งหวง (凤凰) นั้นเป็นชื่อนกในตำนานของจีน ภาษาอังกฤษมักจะแปลว่าฟินิกซ์ แต่ที่จริงก็ต่างจากฟินิกซ์ในตำนานของยุโรปพอสมควร แค่อาจพอเทียบเท่า คำว่าหลิ่ง (岭) หมายถึงทิวเขา รวมแล้วก็อาจแปลว่า ทิวเขาฟินิกซ์
เราไปมาเมื่อครั้งหลังจากที่กลับจากเที่ยวเมืองโบราณผิงเหยา (平遥古城) https://phyblas.hinaboshi.com/20120421
นั่งรถไฟกลับมาถึงหกโมงเช้าแล้วรีบกลับมาอาบน้ำเก็บข้าวของแล้วไปเที่ยวต่อทันที
เฟิ่งหวงหลิ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวบนแนวทิวเขา ตั้งอยู่สุดปลายขอบตะวันตกของเขตไห่เตี้ยน (海淀区) ซึ่งเป็นเขตหนึ่งในตัวเมืองของปักกิ่ง แต่พื้นที่ทางส่วนตะวันตกของเขตนี้ก็ต้องเรียกว่าเป็นนอกเมือง ต้องเดินทางไกลพอสมควร
การเดินทางไปนั้นต้องนั่งรถเมล์สาย 346 จากพระราชวังฤดูร้อน อี๋เหอหยวน (颐和园) ใช้เวลาราวๆชั่วโมง
ที่นี่ช่วงวันที่ 1-10 เมษายนจะมีเทศการดอกซิ่ง (杏花节) คือมีดอกซิ่งบานให้ชมเต็มสวน ดอกที่เรียกว่าดอกซิ่ง (杏花) นั้น ภาษาอังกฤษเรียกว่า aplicot ส่วนภาษาญี่ปุ่นเรียกว่าอันซึ (杏, アンズ) ชื่อภาษาไทยไม่แน่ใจเรียกว่าอะไร
น่าเสียดายว่าวันที่ไปคือวันที่ 15 ดอกซิ่งได้ร่วงไปหมดแล้ว ตอนแรกที่มาก็ด้วยความหวังว่ามันน่าจะพอมีเหลือ แต่โลกความเป็นจริงโหดร้ายกว่าที่คิด มันไม่เหลือจริงๆ แต่ก็ได้เห็นดอกท้อแทน ช่วงนั้นดอกท้อบานอยู่มากมายสวยงามมาก
วันที่เราไปนั้นแย่อยู่อย่างว่าเพิ่งกลับมาจากเที่ยวผิงเหยาเต็มๆ ๒ วัน ร่างกายเหมือนจะยังล้าอยู่หน่อยๆ ตอนที่นั่งรถไปถึงพบว่าเริ่มมีไข้หน่อยๆ ตอนแรกก็ลังเลว่าจะเข้าดีมั้ย เพราะปีนเขามันก็เหนื่อย แต่ก็คิดว่าไหนๆก็มาแล้วดังนั้นขอลองสู้ดูสักตั้ง
ผลลัพธ์ก็คือแทบแย่เลยทีเดียว แต่หากใครได้เห็นภาพที่ถ่ายแล้วก็คงคิดเหมือนกันว่ามันคุ้มค่าแล้ว กับการฝืนสังขารเพื่อมาเที่ยวครั้งนี้
ประตูทางเข้าเขตตัวสถานที่ท่องเที่ยว ค่าเข้าไม่แพง แค่ ๒๕ หยวน ก็ถือว่าถูกกว่าหลายๆที่ที่ไปมา
ภาพทิวเขาอันสวนงามถ่ายจากด้านนอก
เราซื้อบัตรแล้วเดินเข้าไป
ทันทีที่เดินเข้ามาก็เจอบริเวณที่มีดอกท้อบานอยู่เต็มไปหมด
ดอกกานพลู (丁香)
ดอกนี้ยังไม่รู้ชื่อสักที ไปที่ไหนก็เจอขึ้นอยู่เต็มไปหมด
ดอกท้อสีชมพูโดยมีทิวเขาเป็นฉากหลัง สวยงาม เสียดายสายไฟเกะกะไปหน่อย
สีเหลืองของดอกเหลี่ยงเคี้ยว (连翘)
ทางเดินไปยังทิวเขาเต็มไปด้วยดอกไม้ตามทางเต็มสวยงาม
ศาลาริมทาง
เดินต่อไปตามทางเลียบทิวเขา
มีดอกท้อบานข้างทางอยู่ประปราย
และก็ดอกกานพลู
จากจุดนี้เริ่มหันหน้ามุ่งไปทางภูเขา
ได้เวลาเริ่มปีนเขา
ถึงจุดนี้เราเริ่มรู้สึกถึงสังขารตัวเองดี ว่าปีนต่อไปคงไม่ไหว เรามองเห็นว่ายอดเขายังอยู่อีกไกล แม้จะมีทางเดินให้อย่างดีเราคงเดินขึ้นไปต่อไม่ไหว แผนที่เองก็บอกว่าถ้าไปต่อก็อีกไกล
ทิวทัศน์จากบริเวณนี้ จะเห็นว่ายังไม่ค่อยสูงเท่าไหร่แต่ก็มาได้แค่นี้จริงๆ
เราไม่ได้ปีนขึ้นต่อแล้ว แค่เดินไปทางแนวเขาตามทางที่จะพาเราย้อนกลับไปยังจุดที่เริ่มต้น
ทางตรงนี้แคบต้องเดินระวังมากเลย
แถวนี้ไม่มีดอกไม้เลย
มีเด็กมาปีนเขาด้วยเหมือนกัน คนที่เขามาเดินกันเป็นครอบครัวอยู่ประปราย
หินประหลาดตั้งอยู่ริมผา ถ้าตอนนั้นไม่มีคนนั่งอยู่เราก็คงขึ้นไปนั่งตรงนั้นดูแล้ว มันคงเห็นวิวดีนะ
พอเริ่มลงห่างจากแนวเขาก็เจอดอกท้ออีกกระจุก
กานพลู
วิวสวยๆ
ดอกท้อสีขาว... มั้ง ที่จริงคิดว่าเป็นดอกซิ่งด้วยซ้ำ แต่ถามคนแถวนั้นเขาบอกว่าดอกซิ่งร่วงหมดแล้ว แถวนี้มีแต่ดอกท้อ ดังนั้นนี่ก็น่าจะเป็นดอกท้อด้วย
ภาพที่ชอบมากที่สุดภาพหนึ่ง ดอกไม้สามสี สีเหลืองของดอกเหลี่ยงเคี้ยว สีชมพูและสีขาวของดอกท้อ
แล้วเราก็กลับมาถึงบริเวณใกล้ทางออก ตรงนี้มีร้านขายน้ำและอาหาร แต่ราคาก็แพงอย่างโหดกว่าปกติ เราซื้อแค่น้ำดื่มก็พอ
จากตรงนี้จะกลับเลยก็ได้ แต่คิดว่ายังพอไหวและเวลาก็ยังพอมีจึงตัดสินใจเดินเที่ยวอีกฝั่งต่อ
ที่เดินเมื่อครู่คือเส้นทางฝั่งเหนือ ส่วนคราวนี้จะเดินเส้นทางฝั่งใต้ ฝั่งนี้เล็กกว่าฝั่งเหนือพอสมควร ฝั่งนี้มีสถานที่ที่เรียกว่าหมู่บ้านดอกซิ่ง (杏花村) อยู่ แม้จะรู้ว่าดอกซิ่งร่วงหมดแล้วแต่ก็อยากมาดูเผื่อมันหลงเหลือ
แล้วเราก็เดินมาจนถึง จากการสอบถามเขาก็บอกว่าสวนดอกซิ่งทั้งหมดอยู่ภายในรั้วซึ่งไม่ให้คนเข้า ปกติก็จะให้ดูจากด้านนอก เรามองเข้าไปในรั้วก็แทบไม่เห็นอะไรบานอยู่ มีแต่ซากอย่างที่เห็น
เห็นมีดอกบานอยู่ในรั้วบ้าง แต่ไม่ใช่ดอกซิ่ง
มันคือดอกเชอรี หรือในภาษาจีนเรียกว่าอิงเถา (樱桃) ซึ่งแปลตรงๆว่าท้อซากุระ แต่เชอรีนั้นไม่ใช่ทั้งท้อและซากุระ แค่เป็นพื้นในสกุลเดียวกันที่มีความใกล้เคียงกันมากเท่านั้น
ข้างรั้วเต็มไปด้วยดอกท้อ
ทิวทัศน์สวยๆตามทาง
ตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ที่นั่น เขาว่าถ้าเดินต่อไปก็จะเจอสวนที่มีดอกไม้บานเต็ม ซึ่งดอกนั่นก็คือเชอรีนั่นเอง บานสวยเต็มสวน
ดูสวนเชอรีเสร็จแล้วก็ได้เวลาเดินจากสถานที่แห่งนี้ไปแต่เพียงเท่านี้ ภาพสุดท้ายก่อนจาก
ขากลับไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เราต้องต่อแถวคิวเพื่อขึ้นรถเมล์ คนมหาศาลเนื่องจากเป็นวันหยุด รถเมล์นั้นมาราวๆ ๑๐ นาทีต่อคันเท่านั้น เราต้องรอรถถึงคันที่ ๕ ถึงจะได้ขึ้น
แล้วก็จบการเดินทางที่เหนื่อยที่สุด ที่จริงแล้วการเดินปีนเขาที่นี่ดูแล้วไม่น่าจะเป็นเรื่องยากลำบากอะไรเลย เพราะทางเดินทำไว้อย่างดีมาก แต่ติดอยู่ตรงที่ว่าดันเป็นไข้เลยฝึนมากไม่ไหว และอีกอย่างคืออากาศเริ่มร้อนแล้ว จากที่ก่อนหน้านั้นอากาศเย็นจนต้องใส่เสื้อหนาว นั่นทำให้เรารู้สึกได้ว่าฤดูท่องเที่ยวของเราใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว
ผลลัพธ์จากเที่ยวในวันนั้นคือก่อนกลับเป็นไข้หนักขึ้นกว่าเดิม และเริ่มปวดหัว ตอนที่รถเมล์สาย 346 ไปลงที่พระราชวังฤดูร้อนเราต้องแวะซื้อยาพารามาทานแล้วก็กินข้าวก่อนที่จะต่อรถเมล์เพื่อกลับไปยังหอพัก แต่ตอนนั่งรถนั้นพบว่าเวียนหัวคลื่นไส้ ต้องทนอยู่นานจนถึง แถมท้องเสียอีกต่างหาก กลับมาถึงอย่างหมดสภาพสุดๆ
อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามันจะสาหัสมากเราก็รู้สึกว่าไม่ผิดหวังกับเที่ยวนี้ หวังว่าคนที่ได้เห็นภาพที่ถ่ายมาตั้งแต่ต้นจนจบก็คงคิดเช่นเดียวกัน