นั่งรถไฟขบวนพิเศษยุเกมุริไปยังอิวาเดยามะ ชมพิพิธภัณฑ์ประสาทสัมผัส

เขียนเมื่อ 2024/02/03 23:32

แก้ไขล่าสุด 2024/02/04 19:07

# เสาร์ 3 ก.พ. 2023

วันนี้ได้ไปเที่ยวที่เมืองโอซากิ (大崎市おおさきし) ทางตอนเหนือของจังหวัดมิยางิ

แผนที่แสดงตำแหน่งเมืองโอซากิในจังหวัดมิยางิ แสดงเป็นสีชมพูเข้มพาดตัวเป็นแนวยาว

เมืองโอซากินี้เป็นเมืองใหม่ที่เกิดขึ้นจากการควบรวมหลายเมืองเข้าด้วยกันในปี 2006 โดยก่อนการควบรวมระหว่าง ๗ เมือง โดยมีใจกลางอยู่ที่เมืองฟุรุกาวะ (古河市ふるかわし) ซึ่งเป็นเมืองหลักใหญ่ที่สุด มีสถานีชิงกันเซงอยู่ด้วย

นอกจากนี้แล้วอีก ๖ เมืองเป็นเมืองเล็กๆ ได้แก่เมืองทาจิริ (田尻町たじりちょう) เมืองซัมบงงิ (三本木町さんぼんぎちょう), เมืองมัตสึยามะ (松山町まつやままち), เมืองคาชิมาได (鹿島台町かしまだいまち), เมืองอิวาเดยามะ (岩出山町いわでやままち) และ เมืองนารุโกะ (鳴子町なるこちょう)

โดยส่วนที่เดิมเป็นเมืองนารุโกะนั้นเป็นสถานที่ชมใบไม้เปลี่ยนสีขึ้นชื่อ เราได้เคยไปเที่ยวมาแล้ว เล่าไว้ใน https://phyblas.hinaboshi.com/20221030

ส่วนครั้งนี้ที่เราไปเที่ยวก็คือในส่วนที่เดิมเป็นเมืองอิวาเดยามะ ซึ่งเป็นเมืองที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ที่สุดในจำนวนนี้ เพราะเป็นที่ตั้งของปราสาทอิวาเดยามะ (岩出山城いわでやまじょう) ซึ่งเคยเป็นศูนย์กลางการปกครองพื้นที่แถบนี้โดยตระกูลดาเตะมาในช่วงยุคเซงโงกุ ก่อนที่จะย้ายไปอยู่ปราสาทเซนได

ดังนั้นอิวาเดยามะจึงเป็นอีกสถานที่เที่ยวที่น่าสนใจ และนอกจากจะมีปราสาทโบราณอยู่แล้วก็ยังมีสถานที่เที่ยวสมัยใหม่ด้วย นั่นคือพิพิธภัณฑ์ประสาทสัมผัส (感覚かんかくミュージアム) เปิดขึั้นในปี 2000 เป็นพิพิธภัณฑ์ที่จัดแสดงเกี่ยวกับเรื่องของประสาทสัมผัส ค่าเข้าชม ๖๐๐ เยน

ในการเที่ยวครั้งนี้เรานั่งรถไฟไปลงที่สถานีอิวาเดยามะ (岩出山駅いわでやまえき) ซึ่งเป็นสถานีหลักของเมืองอิวาเดยามะเดิม แล้วก็เดินไปชมพิพิธภัณฑ์ประสาทสัมผัส แล้วจึงไปยังปราสาทอิวาเดยามะ

รถไฟจากเซนไดไปยังอิวาเดยามะนั้นโดยปกติแล้วจะต้องไปต่อรถไฟที่สถานีโคโงตะ (小牛田駅こごたえき) แต่ว่าก็มีขบวนที่ตรงจากเซนไดแล้วพอถึงสถานีโคโงตะก็เลี้ยวแล้ววิ่งต่อไปทางตะวันตกต่อเลย โดยไม่ต้องเปลี่ยนรถ โดยมีขบวนแบบนั้นแค่ขบวนเดียวในวันนึง และมีเฉพาะในวันเสาร์อาทิตย์หรือวันหยุดเท่านั้น เรียกว่าขบวนยุเกมุริ (湯ゆけむり) เป็นขบวนแบบด่วนซึ่งข้ามสถานีระหว่างทางไปมาก การจะขึ้นต้องจ่ายค่ารถด่วนเพิ่มด้วย

รถไฟสายนี้วิ่งจากเซนไดไปยังเมืองชินโจว (新庄市しんじょうし) จังหวัดยามางาตะ โดยออกเวลา 9:37 ไปถึงตอน 12:37 ระหว่างทางผ่านอิวาเดยามะ ถึงตอนเวลา 10:58

ค่าเดินทางปกติจากเซนไดไปอิวาเดยามะคือ ๑๓๔๐ เยน และบวกค่ารถด่วนอีก ๕๓๐ ก็เป็นทั้งหมด ๑๘๗๐ เยน

ที่จริงแล้วครั้งนี้เราขึ้นโดยไม่ได้รู้ว่านี่เป็นรถด่วนที่ต้องจ่ายค่าเพิ่ม ก็เลยซื้อตั๋วธรรมดา แต่พอขึ้นไปนั่งแล้วเจ้าหน้าที่เรียกตรวจตั๋วจึงต้องจ่ายเพิ่ม ซึ่งก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ถ้ารู้ล่วงหน้าก็คงซื้อให้พร้อมตั้งแต่ที่เครื่องขายตั๋วดีกว่า

เริ่มจากตอนเช้าที่สถานีเซนได

ขบวนที่จะขึ้นอยู่ชานชลาหมายเลข ๔

เมื่อมาถึงรถไฟก็มาจอดอยู่แล้ว พอเห็นแล้วจึงได้รู้ว่าเป็นโบกี้แบบพิเศษ ออกแบบต่างจากขบวนรถทั่วไป ถูกทาสีเป็นแบบเก่า แบบนี้เรียกว่า เรโทแรปปิง (レトロラッピング)

ตัวขบวนมีแค่ ๒ โบกี้เท่านั้น เราลองเดินมาถ่ายที่ส่วนต้นขบวน มีเรื่องเล่าว่าระหว่างนั้นเจอคุณลุงคนนึงที่มากับหลานเล็กๆกำลังถ่ายอยู่แล้วไปเผลอบังเขา ทำให้โดนโกรธใส่จึงรีบขอโทษแล้วถอยห่างออกมาทันที เพิ่งเคยเจอแบบนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่อยู่ญี่ปุ่น เพราะปกติคนญี่ปุ่นค่อนข้างใจดี แต่ครั้งนี้เจอคนอารมณ์ฉุนเฉียว ซึ่งก็น่าจะเป็นส่วนน้อยแต่ไม่ว่าที่ไหนก็ย่อมมี ถ้าโชคไม่ดีก็เจอได้เหมือนกัน

จากนั้นรถไฟก็ออกตามเวลา เราก็เข้าไปนั่ง แล้วสักพักก็มีพนักงานเข้ามาตรวจตั๋ว จึงยื่นตั๋วธรรมดาราคา ๑๓๔๐ ให้ดู เขาก็บอกว่านี่เป็นรถด่วน ต้องจ่ายเพิ่มอีก จึงจ่าย ๕๓๐ เยนแล้วก็ได้ตั๋วสำหรับรถด่วนมาด้วย

ระหว่างทางรถก็ข้ามหลายสถานีแล้วก็มาจอดที่สถานีมัตสึชิมะ (松島駅まつしまえき) ในเมืองมัตสึชิมะ (松島町まつしままち) เป็นสถานที่เที่ยวชื่อดังของจังหวัดมิยางิที่เป็นที่รู้จักที่สุด แต่เรายังไม่เคยมีโอกาสได้แวะมาเที่ยวเลยสักที

จากนั้นก็มาจอดที่สถานีโคโงตะ เมืองมิซาโตะ (美里町みさとまち) ซึ่งส่วนใหญ่แล้วจะต้องมาเปลี่ยนขบวนรถไฟที่นี่ แต่คราวนี้ไม่ต้อง นั่งบนรถไฟขบวนเดิมต่อไป

แล้วก็มาถึงสถานีฟุรุกาวะ (古川駅ふるかわえき) ซึ่งเป็นสถานีหลักของเมืองโอซากิ อยู่ใจกลางเมืองฟุรุกาวะเก่า ที่นี่มีชิงกันเซงจอดด้วย เราเคยนั่งผ่านมาแล้วหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่เคยได้ลงที่สถานีนี้เลย ครั้งนี้ก็ไม่มีโอกาสได้แวะสถานีนี้ ได้แค่ผ่านไปเฉยๆ

หลังจากนั้นรถไฟก็มาหยุดนิ่งที่สถานีนิชิฟุรุกาวะ (西古川駅にしふるかわえき) ซึ่งจริงๆไม่ใช่สถานีที่จอดให้ลง แต่ว่ารถไฟมาจอดเพื่อรอสับรางกับรถไฟขบวนอื่นที่สวนมา

ภาพป้ายสถานีพร้อมกับสภาพด้านในขบวน

แล้วก็มาถึงสถานีอิวาเดยามะซึ่งเป็นเป้าหมาย ถ่ายภาพป้ายสถานี เห็นมีหิมะที่ยังตกค้างเหลืออยู่จากที่ตกไปวันก่อนด้วยเล็กน้อย

แผนที่แสดงสถานที่เที่ยวในเมืองนี้

ขบวนรถไฟนี้จอดแวะที่สถานีนี้อยู่สักพักจึงมีเวลาถ่ายภาพขบวนรถคู่กับตัวสถานี

ภาพป้ายสถานีพร้อมกับขบวนรถ

ตรงนี้มีเรื่องเล่าต่ออีกหน่วยว่าบังเอิญว่าลุงที่พาหลานมาคนเมื่อกี้ที่เจอที่สถานีเซนไดก็ลงมาแล้วถ่ายป้ายนี้อยู่ด้วยพอดีแล้วก็เกิดการบังกันขึ้นอีก คราวนี้เขาโกรธมากกว่าเดิมอีกแล้วก็ด่าใส่ด้วย ไม่คิดว่าจะโชคไม่ดีเจอคนเดิม ๒ ครั้ง ที่จริงเวลาเที่ยวแล้วเผลอบังกันตอนถ่ายรูปเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดได้บ่อยมาก น่าเป็นห่วงว่าถ้าต้องมาคอยหัวเสียทุกครั้งแบบนี้เขาจะเที่ยวได้อย่างสนุกหรือ

เรารีบหลีกทางแล้วก็ขอโทษแล้วรอดูอยู่สักพักนึงปรากฏว่าเขากลับขึ้นรถไฟไป ที่จริงแค่ลงมาเพื่อถ่ายภาพในสถานีนี้เท่านั้น ไม่ได้ลงสถานีนี้จริงๆ แบบนั้นก็คงไม่แปลกที่จะดูรีบเร่งฉุนเฉียว ยิ่งพาหลานเล็กๆมาด้วยสิ แต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเองอยู่แหละนะ แต่ถึงยังไงอยู่ดีๆโดนตวาดใส่แบบนั้นทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจก็ทำเอาเสียอารมณ์ไปเหมือนกัน กว่าจะดึงอารมณ์กลับมาได้ก็อีกสักพักใหญ่

หลังจากนั้นเราก็เดินขึ้นมาตรงทางข้ามรางรถไฟเพื่อข้ามไปยังทางออกจากชานชลา ระหว่างนั้นรถไฟก็ยังคงจอดอยู่ จึงสามารถถ่ายภาพขบวนรถไฟพร้อมกับชานชลาสถานี

ตอนที่ลงบันไดมาที่อีกฝั่ง รถไฟก็กำลังออกไปพอดี เลยได้ถ่ายภาพขบวนรถไฟเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากไป

จากนั้นก็ออกมาจากอาคารสถานี ภาพถ่ายด้านหน้าสถานี

ตรงนี้ก็มีแผนที่นำเที่ยวที่นี่

จากนั้นก็เดินไปภายในเมืองมุ่งสู่พิพิธภัณฑ์ที่เป็นเป้าหมายแรก

ระหว่างทางเจอแมวด้วย เลยเข้าไปใกล้แล้วถ่ายภาพมาได้ ก่อนที่มันจะวิ่งหนีไป ที่จริงในเซนไดแทบหาแมวไม่ได้เลยล่ะ แต่พอมาที่เมืองนี้กลับพบแมวได้ง่ายกว่า

ที่จริงแล้วเมื่อก่อนตอนที่มาเที่ยวนารุโกะก็เจอแมวเหมือนกัน ถ่ายรูปเก็บไว้ได้ https://phyblas.hinaboshi.com/20221101

เดินมาไม่นานก็เจอป้ายที่ชี้บอกทางไปยังพิพิธภัณฑ์ประสาทสัมผัส

เดินไปตามทางเรื่อยๆ ระหว่างทางผ่านย่านเมืองแถวนี้ ดูเงียบเหงามาก

แล้วก็มาถึงที่หมาย อาคารที่เห็นตรงหน้านี้เป็นสถานที่เลี้ยงเด็ก ส่วนตัวพิพิธภัณฑ์อยู่ด้านหลังนี้

ทางเข้า

ตัวอาคารนั้นทำเป็นรูปส่วนของครึ่งวงรี ทางเข้าด้านในอยู่ตรงนี้

ด้านหน้ามีเครื่องเล่นของเด็ก

เข้าไปด้านใน แล้วก็ซื้อตั๋วเข้าชม ๖๐๐ เยน

ภายในห้องโถงเดียวกับห้องขายตั๋วนั้นจัดแสดงพวกเครื่องดนตรีแปลกๆ

แล้วก็พื้นที่สำหรับนั่งเล่น

จากนั้นก็เข้าสู่บริเวณส่วนหลัก ซึ่งไม่สามารถถ่ายรูปได้ ก็เลยไม่สามารถเก็บภาพมาเล่าเรื่องได้ แต่ว่าด้านในก็ไม่ได้น่าสนใจอย่างที่คิด ไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาต้องการสื่อถึงอะไร

หลังจากเดินภายในส่วนจัดแสดงหลักจนจบก็ออกมาด้านนอก โผล่ตรงส่วนทางเดินที่เปิดเห็นด้านนอก โดยมีพื้นน้ำกั้นอยู่