[Ｅ×Ｅ] Ｅｍｐｔｙ×Ｅｍｂｒｙｏ ~ ตอนที่ ๑๔ แมว (猫)
>> กลับไปตอนที่ ๑๓>> กลับไปหน้า แนะนำเรื่อง
>> กลับไปหน้าสารบัญ
หลังจากเลิกเรียน วันนี้โคโนะก็ตามมาที่บ้านเพื่อทานหม้อไฟอีกเช่นเคย
“วันนี้เราจะเป็นคนทำเอง ไว้ใจได้เลย”
โคโนะเสนอตัวเป็นคนทำ อาหารให้ในคืนนี้
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ”
“ไม่ต้องห่วง”
“งั้นเหรอ”
ถ้าดูจากการปรุงหม้อไฟของโคโนะเมื่อวานนี้แล้ว ดูเหมือนผมคงจะไม่จำเป็นต้องช่วยอะไรจริงๆล่ะ... ขณะที่ผมกำลังยืนดูโคโนะที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเตรียมอาหารอยู่อย่างเงียบๆก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นและมากินะก็เดินเข้ามา
“กลับมาแล้ว ท่านพี่ ...กลับมาแล้วเหรอ”
มากินะที่เพิ่งกลับมาถึงนั้นมีท่าทีแปลกๆ เหมือนพยายามปิดบังบริเวณหน้าท้องไม่ให้ผมเห็น แต่ว่ามองแค่แว้บเดียวก็เห็นแล้วว่ามันโป่งพองผิดปกติ
“กลับมาแล้วเหรอ เป็นอะไรไปน่ะ?”
“อ๊ะ พี่นัทสึกิ ยินดีต้อนรับ”
มากินะพูดแค่นั้นแล้วทำท่ากำลังจะรีบเดินเข้าห้องตัวเองไป
“นี่ มากินะ”
“อ...อะไรเหรอ ท่านพี่?”
“ที่ท้องนั่น... เป็นอะไรไปน่ะ?”
“เอ๋? เอ่ เอ่อ คือ... แค่ทานมากไปหน่อยน่ะ”
“ไอ้แบบนี้มันไม่ใช่แค่ทานมากไปแล้วล่ะ”
พองขนาดนี้มันอย่างกับคนท้องเลย... เอ๋ หรือว่า ไม่จริงน่ะ!
“ขอแสดงความยินดีด้วย คุณลุง”
โคโนะพูดแทรกขึ้น
“อย่าพูดเหมือนกับว่าตั้งท้องอยู่จริงๆสิ!”
ผมตอบกลับด้วยความตกใจ
“เด็กสมัยนี้น่ะไปไวนะ ก่อนหน้านี้ก็มีละครแบบนี้”
“เดี๋ยวสิ ละครก็ส่วนละครไม่ใช่เหรอ”
“มากินะไม่เคยดูละครแบบนั้นด้วยสิ ยังไงก็เถอะ ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
มากินะพูดจบก็ทำท่าจะวิ่งหนีเข้าห้องตัวเองไปอีกครั้ง
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ!”
............
--------------------
หลังจากนั้นก็วุ่นวายอยู่พักหนึ่งจนซายะซังกลับมาถึง เรื่องจึงได้คลี่คลายลง
“มากินะ แมวนี่มันอะไรกัน?”
“คือว่า... เก็บได้น่ะ”
สุดท้ายก็ได้รู้ว่าสิ่งที่พองอยู่ในท้องของมากินะนั่นก็คือแมวที่ซ่อนเอาไว้ใต้เสื้อนั่นเอง ค่อยยังชั่วหน่อย... พี่น่ะเชื่อในตัวมากินะอยู่แล้วล่ะ...
“ถ้าเชื่อจริงๆคงจะไม่ตื่นตระหนกขนาดนี้หรอก”
เสียงโคโนะดังขึ้นในจังหวะนั้นพอดี
“...! หา อะไรนะ?”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
...ขอร้องล่ะ อย่ามาอ่านใจคนอื่นเล่นแบบนี้จะได้มั้ยน่ะ...?
“ที่ว่าเก็บได้นี่คือที่ไหนหรือจ๊ะ?”
ซายะซังถามมากินะ
“ที่ลานกว้างน่ะ เห็นว่าบาดเจ็บอยู่ ท่าทางทรมาน เพราะฉะนั้นมากินะก็เลย...”
“พี่เข้าใจความรู้สึกอยู่หรอกนะ แต่ว่าที่ห้องเช่านี้เขาห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้ามา”
“แต่ว่ามันออกจะทรมานแบบนี้”
จะว่าไปแมวตัวนี้เต็มไปด้วยแผล ท่าทางจะทรมานพอดู นั่นสินะ จะให้ใจดำถึงขนาดเอาแมวตัวนี้กลับไปไว้ที่ลานกว้างในสภาพแบบนี้ก็ทำคงทำไม่ลงด้วยสิ
“ยังไงก็เถอะ ปล่อยไว้แบบนี้ก็คงไม่ได้ รีบปฐมพยาบาลก่อนดีกว่าจ้ะ”
“เอ๋? จะดีเหรอ ซายะซัง?”
“ที่จริงก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกจ้ะ แต่ช่วยไม่ได้นี้นา แถมยังน่ารักออกแบบนี้”
“ไชโย!”
มากินะตะโกนอย่างดีใจ
“แต่ว่ามากินะจัง ครั้งหน้าห้ามเก็บสัตว์มาเลี้ยงแบบนี้อีกนะคะ”
“อื้อ! เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก พี่ซายะ!”
แล้วมากินะก็ยกแมวขึ้นมากอดอย่างมีความสุข
“จะดีแน่หรือครับ? ถ้าถูกจับได้แล้วโดนไล่ออกขึ้นมาละก็”
“ถ้าโดนจับได้ก็คงจะแย่อยู่ แต่ถ้าไม่ถูกจับซะอย่างก็ไม่เป็นอะไรหรอกจ้ะ”
ซายะซังตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
“เอาล่ะ ต้องรีบไปปฐมพยาบาลให้แมว อ้อ โทวยะซัง มื้อเย็นช่วยจัดการให้ได้สินะคะ?”
“อื้อ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง... ที่จริงผมไม่ได้จะเป็นคนทำหรอก...”
“ฉันจะเป็นคนทำเอง เป็นการตอบแทนเมื่อวาน”
โคโนะตอบ
“งั้นหรือคะ จะตั้งหน้าตั้งตารอนะ”
“ไว้ใจได้เลย”
จากนั้นโคโนะก็กลับไปยังห้องครัว ส่วนซายะซังก็ช่วยพยาบาลให้แมว... พูดถึงแมว... ตอนนั้นที่ลานกว้างเราก็เจอแมวนี่นา มีความรู้สึกเหมือนว่าจะคล้ายแมวตัวนี้ด้วย หรือว่า...
--------------------
หลังจากนั้นทุกคนก็ได้ทานอาหารฝีมือโคโนะกันอย่างเอร็ดอร่อย ตอนที่ทานเสร็จซายะซังก็ได้สังเกตเห็นเลือดแมวติดอยู่ที่เสื้อของโคโนะก็เลยขอเอาไปซักและให้เปลี่ยนชุดเอาชุดจีนของมากินะมาใส่แทน จนซักและรีดเสร็จเวลาก็ผ่านไปจนดึกพอควร ทุกคนออกมาส่งโคโนะถึงหน้าอาคารห้องเช่า
“ว่าแต่น่ารักจังเลยนะคะ นัทสึกิจังเมื่อตะกี้”
“อื้อ น่ารักมากเลย ท่านพี่ก็คิดเหมือนกันสินะ”
“อืม นั่นสินะ”
ทั้งซายะซังและมากินะพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ส่วนโคโนะตอนนี้ก็ดูจะเขินจนหน้าแดง
“อ้อ จริงสิ นัทสึกิจังพรุ่งนี้ตอนบ่ายไม่มีเรียนสินะคะ?”
“อื้อ ตามนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นละก็...”
ซายะซังเข้าไปใกล้โคโนะแล้วทำท่าเหมือนแอบซุบซิบคุยอะไรกันเป็นความลับ ...นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?
“...อย่างนี้เป็นไงล่ะคะ”
“ไม่เป็นไร เกรงใจ”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ ยังไงก็ตาม ช่วยมาด้วยนะ”
“พูดเรื่องอะไรน่ะครับ”
ผมพูดแทรกขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะโทวยะซัง ฮึๆๆ”
รอยยิ้มมีเลศนัยแบบนี้ ไม่ใช่ว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆเหรอ?
“กลับล่ะ บ๊ายบาย”
“จ้ะ ลาก่อนนะคะ”
“แล้วเจอกันใหม่นะ พี่นัทสึกิ”
แล้วโคโนะก็เดินจากไปคนเดียวโดยไม่รอใคร
“เดี๋ยวสิ บอกแล้วไงว่าจะไปส่ง”
ผมรีบไล่ตามโคโนะไปอย่างรวดเร็ว
--------------------
“ไม่ต้องห่วง กลับคนเดียวก็ได้นี่นา”
“ไม่เป็นไร ดึกป่านนี้แล้ว ให้เด็กผู้หญิงเดินคนเดียวมันอันตรายออก”
“แต่ว่าขากลับเธอเองก็ไม่ปลอดภัยเหมือนกัน”
“เราเป็นผู้ชายนี่”
“แต่ก็อันตรายอยู่ดี เราจะไปส่งเอง”
“ถ้าแบบนั้นที่เดินมาส่งนี่ก็ไม่มีความหมายน่ะสิ”
ระหว่างที่คุยกันไปเรื่อยๆก็ใกล้จะถึงบ้านของโคโนะแล้ว
“มาส่งถึงแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ เห็นบ้านอยู่ตรงนั้นแล้ว วันนี้ขอบใจมาก”
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่โคโนะตอนใส่ชุดนั้นนี่น่ารักดีนะ”
“...คำนั้นได้ยินจนเบื่อแล้ว”
พอพูดออกไปโคโนะก็หน้าแดงขึ้น
“ไม่เห็นจะต้องทำท่าเขินแบบนั้นเลย อาจมีคนที่พอถูกจ้องแบบนั้นแล้วเกิดอยากสารภาพรักกับโคโนะขึ้นมาก็ได้นะ”
“อย่างเราน่ะคงไม่หรอก”
“เราคิดว่าโคโนะน่ะออกจะน่ารักนะ”
“...น่ารัก?”
“อื้อ น่ารัก ว่าแต่ที่โคโนะไว้ผมยาวแบบนี้นี่มีเหตุผลหรือความหมายอะไรหรือเปล่าเหรอ?”
“ก็เปล่านี่”
“ถ้าอย่างนั้นลองตัดออกดูก็ดีเหมือนกันนะ”
“............”
ในจังหวะนั้นเอง จู่ๆโคโนะก็มีท่าทีสงบนิ่งขึ้นมา บรรยากาศตึงๆที่ให้ความรู้สึกแตกต่างไปจากตอนที่กำลังเขินอายอยู่เมื่อครู่ ความรู้สึกแบบนี้ราวกับ... ที่สัมผัสได้ตอนอยู่ที่ลานกว้างเมื่อวานคืนก่อนนั้น
“หืม? ทำไมเหรอ? นี่เราพูดอะไรไม่ดีออกไปงั้นเหรอ?”
“...หลบไป”
โคโนะกันตัวผมออกเบาๆและจ้องไปยังความมืดเบื้องหน้า ...นี่มันอะไรน่ะ? เกิดอะไรขึ้นกัน?
ทันใดนั้นหัวใจผมก็เต้นแรงขึ้นมาทันที ความร้็สึกแบบนี้มัน... เหมือนกันกับก่อนหน้านี้... ไม่ทันไรก็มีชายคนหนึ่งวิ่งตัดผ่านความมืดเข้ามา
“แฮ่...!!!”
ชายคนนั้นพุ่งตรงเข้ามาเรื่อยๆ... ไอ้สภาวการณ์แบบนี้มัน...!
“ฮึ่ม”
ในขณะที่ผมยังกำลังตกใจอยู่นั้น โคโนะกลับรู้สึกตัวอย่างรวดเร็วพลันเหวี่ยงมือไปข้างหน้าพร้อมปรากฏโซ่ที่ส่องประกายแสงสว่างจางๆออกมาพุ่งออกไป
กึ๊ง! เสียงโลหะกระทบกันก้องดังตัดผ่านความมืดเข้ามา โซ่ที่โคโนะปล่อยออกไปได้แหวกว่ายผ่านอากาศเข้าไปทำท่าจะมัดชายคนนั้นแต่ก็พลาดจังหวะไป นี่ถ้าเป็นคนธรรมดาล่ะก็คงจะโดนโซ่มัดแล้วล้มลงไปกองกับพื้นโดยไม่อาจขัดขืนได้แล้วเป็นแน่ แต่ชายคนนี้กลับ...
“ก๊าซซซซ...!!!”
ชายคนนั้นเปล่งเสียงคำรามพร้อมกับกระโดดขึ้นสูง... น่าจะสูงถึงกว่าราวๆสองเมตร
“ล้อเล่นน่ะ!?”
ผมอุทานขึ้นอย่างตกตะลึง
ร่างนั้นพุ่งตรงมายังโคโนะ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รีบก้าวถอยหลังไปเบาๆด้วยท่าทีสงบนิ่งอย่างเคย พร้อมปล่อยโซ่ไปยังชายคนนั้นอีกครั้ง คราวนี้โซ่สามารถมัดถูกตัวชายคนนั้นซึ่งกำลังอยู่กลางอากาศได้สำเร็จ ในที่สุดทุกอย่างก็จบลง... ทั้งหมดนั้นกินเวลาเพียงไม่กี่วินาที
“...เรียบร้อย”
โคโนะกล่าวขึ้นหลังจากทุกอย่างเรียบร้อยลง
“หมอนี่มันอะไรกันน่ะ? ดูยังไงก็ไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆเลยแบบนี้...”
ผมถามโคโนะขึ้นอย่างกังวล
“ไม่รู้สิ”
โคโนะก็ดูเหมือนจะไม่รู้เช่นกัน
“แล้วจะทำยังไงต่อล่ะ? พาไปหาตำรวจมั้ย...?”
“เรื่องนั้นคงจะไม่ได้หรอกนะ”
จู่ๆก็มีเสียงหญิงสาวดังขึ้น พอหันไปก็พบคิฟุเนะ มิโอะยืนอยู่
“ขอบใจที่ช่วยรับภาระให้นะ ชั้นขอรวบตัวชายคนนั้นไปล่ะ”
“ทำไมเหรอ?”
โคโนะถาม
“ชายคนนี้มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นเหยื่อของพิธีนั่น ไม่อย่างนั้นคิดว่าจะเป็นอะไรอย่างอื่นได้อีกล่ะ”
“...รับทราบ”
“เดี๋ยวสิ! นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ หนุ่มน้อย”
“จะไม่เกี่ยวกับไงกันล่ะ เรื่องที่พวกคุณกำลังค้นหาอยู่น่ะมันเกี่ยวกับแม่ของผมนะ”
“จริงน่ะเหรอ? จะว่ายังไงดีล่ะ?”
“อย่ามากลบเกลื่อนน่ะ บอกมาซะดีๆ”
“ไม่ได้หรอก ชั้นเองก็อยู่ในหน้าที่ด้วยน่ะสิ อีกอย่างนะ ถึงจะถามไปแล้วได้อะไรล่ะ? อย่างเธอที่ขนาดเมื่อกี้ยังได้แค่ยืนดูอยู่เฉยๆโดยไม่อาจทำอะไรได้นี่นะ? บอกไปแล้วจะทำอะไรได้เหรอ?”
คำพูดนั้นได้เสียดแทงเข้าไปกลางใจผม...
“............”
“ถึงจะแค้นแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์น่ะ ที่สำคัญนะ การมาจับชายคนนั้นก็ถือเป็นงานอดีเรกส่วนหนึ่งด้วย”
“งานอดีเรก?”
“ใช่ ถ้าปล่อยให้บุคคลอันตรายแบบนั้นหลุดออกไปได้โลกก็คงเดือดร้อนแย่ใช่มั้ยล่ะ ถึงได้ต้องมาจับก่อนที่จะมีเรื่องขึ้นมา เอาเถอะไม่ต้องไปสนใจในรายละเอียดหรอก ชั้นขอพาชายคนนี้ไปล่ะนะ”
พูดจบเธอก็หันไปยังชายคนนั้นที่ถูกโซ่ของโคโนะรัดอยู่ มองดูว่าสงบลงจากที่อาละวาดเมื่อครู่นี้แล้ว จากนั้นก็ออกแรงยกขึ้นแบก
“แล้วเจอกัน”
เธอกล่าวทักทายสั้นๆแล้วเดินจากไป ผมได้แต่มองโดยไม่อาจส่งเสียงออกไปห้ามได้ ได้แต่แค้นใจตัวเองที่ไม่มีน้ำยาทำอะไรได้นอกจากแค่มองอย่างเดียว
“บ้าเอ๊ย... อยากแข็งแกร่งขึ้นจริงๆ”
อยากที่จะแข็งแกร่งขึ้น ไม่ต้องถึงขั้นไร้เทียมทานแข็งแกร่งกว่าใครๆ หากแต่เพียงแค่สามารถที่จะปกป้องผู้คนรอบข้างให้ได้เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ก็รู้หรอกว่าอาจจะขอเกินตัวไปหน่อย แต่ผมก็ยังอยากได้พลังนั้น...
--------------------
ตอนเช้าพอผมตื่นขึ้นและเดินออกจากห้องมาก็เห็นมากินะกับซายะซังกำลังคุยอะไรกันท่าทางสนุกอยู่ แต่พอผมเดินเข้ามาหาก็กลับทำลับๆล่อๆแล้วบอกว่าไม่มีอะไร ...น่าสงสัยจริงๆ ซายะซังยังถามว่าตอนเที่ยงว่างหรือเปล่าเพราะอาจจะนัดไปทำอะไรสักหน่อย แต่ก็ไม่ยอมบอกว่าอะไร ...ตกลงว่ามีอะไรกันแน่นะนี่?
พอออกมาจากบ้านระหว่างทางไปโรงเรียนก็เจอโคโนะ เธอจึงชวนขึ้นมาฝึกที่ดาดฟ้ากันแต่เช้า
“อย่าใจลอย”
“อื้อ เข้าใจแล้ว”
“สลายธนูนั่นแล้วเอาใหม่”
“เข้าใจแล้ว”
ผมทำตามที่โคโนะบอก
“เธอน่ะยังอ่อนแออยู่ ยังเป็นแค่เด็กฝึกหัด เป็นแค่ปลาซิวปลาสร้อยเท่านั้น”
“คงงั้นล่ะนะ”
“แต่ว่ามีพลังอยู่”
“หมายถึงธนูนี่เหรอ?”
“ใช่ เธอไม่ได้ไร้พลังหรอก แต่ถ้าสู่จริงๆละก็หากเจอกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่ายังไงก็คงไม่มีทางชนะ ดังนั้นให้มองหาจุดที่ตัวเองจะเหนือกว่าเอาไว้”
“จุดที่ตัวเองจะเหนือกว่า?”
“ให้คิดว่าอะไรที่เหนือกว่า อะไรที่ด้อยกว่า เล่นให้อยู่บนจุดที่เราเหนือกว่า และในขณะเดียวกันก็ป้องกันไม่ให้โดนในส่วนที่ด้อยกว่า ให้ตัดสินด้วยไพ่ที่อยู่ในมือ คนที่หวังพึ่งไพ่โจ๊กเกอร์ทั้งที่ไม่ได้มีอยู่ในมือนั้นคือคนโง่”
“จุดที่เราจะเหนือกว่างั้นเหรอ... อืม...”
ผมคิดถึงสิ่งที่ตัวเองจะพอทำได้ ทำยังไงถึงจะใช้พลังที่ตัวเองพอมีอยู่ให้เป็นประโยชน์ได้นะ ตอนนี้ยังอ่อนแออยู่ ดังนั้นล่ะ จะต้องชดเชยในส่วนที่มีไม่เพียงพอนั้นให้ได้ก่อน ทำยังไงถึงจะเพิ่มพลังนี้ขึ้นมาได้นะ
“ขอบใจนะ เริ่มจะมีกำลังใจขึ้นมาแล้ว”
“อื้อ ไม่เป็นไร”
แม้ว่าจะมีกำลังใจขึ้นมา แต่ก็ยังไม่รู้สักนิดอยู่ดีว่าจะทำอะไรต่อไปดี การมีเป้าหมายที่แน่นอนในระดับหนึ่งเหมือนอย่างตอนนี้น่าจะได้ผลยิ่งกว่าที่จะไปหาความแข็งแกร่งอย่างลมๆแล้งๆ
--------------------
“ฮ้าว...”
ชิโอริส่งเสียงครางขึ้นอย่างเบื่อหน่ายภายในห้องใต้ดินที่ผู้คนต่างทำงานกันอย่าขวักไขว่
“อยู่ตรงนั้นมันรบกวนนะรู้มั้ย?”
สึซึโนะทักขึ้น
“ช่วยไม่ได้ก็มันว่างนี่นา โลกนี้ช่างน่าเบื่อจริงๆ”
“ถ้าว่างขนาดนั้นละก็ จะมาช่วยกันหน่อยได้มั้ยล่ะคะ?”
“ได้สิ ให้ช่วยอะไรล่ะ? ถ้าเรื่องการวิจัยละก็คงไม่รู้เรื่องหรอกนะ และก็อย่าลืมว่าผมก็ยังเป็นเด็กอยู่ด้วย”
“พูดอะไรน่ะ? ก็เพราะเป็นเด็กนั่นล่ะ จะช่วยตามหาแมวให้หน่อยได้มั้ย?”
“แมว? หมายถึงแมวดำตัวนั้นเหรอ?”
“ใช่ ทางนี้กำลังงานล้นมือ ถ้าช่วยได้ละก็จะขอบใจมากเลย”
“แมวเหรอ... เข้าใจแล้ว ก็ยังดีกว่าเก็บตัวอยู่ในห้องใต้ดินแบบนี้ล่ะนะ”
--------------------
เสียงออดดังขึ้น ทุกคนต่างลุกขึ้นจากที่แล้วจัดเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับบ้านหรือไปทำกิจกรรมชมรมกัน
“โคโนะ”
ผมหันไปทักโคโนะในขณะที่กำลังจัดเก็บข้าวของอยู่
“อะไร?”
“ตอนนี้เดี๋ยวจะไปเริ่มต่อจากเมื่อเช้าได้หรือเปล่า?”
“วันนี้มีธุระน่ะ ดังนั้นเอานี่ไป”
“นี่มัน?”
“เมนูการฝึกน่ะ เขียนสิ่งที่จำเป็นเอาไว้ในนี้แล้ว”
“แต่โคโนะเคยบอกไว้ว่าห้ามฝึกคนเดียวไม่ใช่เหรอ?”
“ห้ามใช้ไสยเวทถ้าเราไม่อยู่ด้วยนะ รักษากฎด้วยล่ะ แล้วเจอกัน บ๊ายบาย”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ”
ผมส่งเสียงเรียก แต่โคโนะก็รีบเดินออกจากห้องไป ช่วยไม่ได้แฮะ คงได้แต่ไปฝึกตามที่เขียนไว้
--------------------
ผมขึ้นไปที่ดาดฟ้าและฝึกอยู่คนเดียวจนเวลาผ่านไปสักพักหนึ่งจนโทรศัพท์ดังขึ้น จากซายะซังนั่นเอง...
“ฮัลโหล โทวยะซัง”
“ครับ ทำไมหรือครับ?”
“จำที่ฉันพูดตอนเช้าได้มั้ยคะ?”
“ที่ว่าจะมาเรียกให้ไปไหนน่ะหรือครับ?”
“ใช่ ตอนนี้เลย ช่วยมาที่หน้าสถานีหน่อยได้มั้ยคะ?”
“ตอนนี้เลยหรือครับ?”
“จะรออยู่นะคะ ฮึๆๆๆ”
“เอ๋? เดี๋ยวนะครับ ซายะซัง?
แล้วซายะซังก็วางโทรศัพท์ไปทั้งๆอย่างนั้น ว่าแต่เสียงหัวเราะตอนท้ายสุดนั่นมันอะไรกัน...
“ยังไงก็เถอะ ไปดีกว่า”
--------------------
ผมมาถึงตรงหน้าสถานีเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่พบซายะซังเลย พอโทรไปก็ไม่รับสายด้วย
“แปลกจริง นี่มันอะไรกันนะ?”
ผมวางสายโทรศัพท์แล้วก็ลองวนเดินดูรอบๆก็ยังคงไม่พบซายะซัง หรือว่าจะโดนแกล้งซะแล้ว คงไม่น่าเป็นอย่างนั้นไปได้หรอกน่ะ ลองโทรดูอีกทีดีกว่า...
“หืม...?”
พอผมจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาซายะซังอีกครั้ง จังหวะนั้นก็รู้สึกได้ว่ามีใครกำลังดึงแขนเสื้ออยู่
“อะไรน่ะ?”
พอหันกลับไปมองก็พบเด็กสาวที่ไม่คุ้นหน้าคนหนึ่งยืนอยู่... ไม่สิ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน... หรือว่าไม่เคยกันแน่นะ..
====================
--------------------
รวมศัพท์ท้ายตอน
慌てふためく あわてふためく แตกตื่นโกลาหล,อุตลุด
ドタバタ ส่งเสียวเจี๊ยวจ๊าวโดยร้องตะโกนหรือกระโดดโลดเต้น,อึกทึกครึกโครม
裏腹 うらはら ตรงข้ามกัน,ของคู่กัน (แต่ตรงกันข้ามกัน)
搦める からめる จับกุม,จับมัดไม่ให้เคลื่อนไหว
搦め捕る からめとる จับมัด
擦れる すれる กระทบกัน,เสียดสีกัน,เสียดสีกันจนขาด,ถลอก,สึก,กร้านโลกและเหลี่ยมจัด
ジタバタ ดิ้นรน,ขัดขืน,ดีดดิ้น
小童 こわっぱ เด็กๆ,เด็กรับใช้
--------------------
หากใครอ่านตอนนี้จบแล้วรู้สึกว่าเนื้อหาดูรวบรัดท่านคงไม่ได้คิดไปเอง เพราะตอนนี้ค่อนข้างจะตัดรวบเนื้อหาไปเยอะมากกว่าตอนที่ผ่านมาจริงๆ แต่เนื้อหาสำคัญยังคงพยายามไม่ตัดไป จากนี้ไปเนื้อเรื่องจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆคงจะรวบรัดแบบตอนนี้ได้ยาก
สำหรับเซอร์ไพรส์ที่พูดถึงเอาไว้ก็ได้ปรากฏออกมาแล้ว ถามกันเล่นๆว่าชอบนัทสึกิผมยาวแบบตอนแรกหรือว่าตอนหลังตัดผมแล้วอย่างในภาพสุดท้ายนี้มากกว่ากัน