จตุรัสจิมมี่ นักเขียนหนังสือภาพชื่อดังแห่งเมืองอี๋หลาน
เขียนเมื่อ 2018/01/15 00:21
แก้ไขล่าสุด 2024/02/04 06:39
# ศุกร์ 12 ม.ค. 2018
หลังจากที่ตอนที่แล้วแวะพักที่ผิงหลินแล้วเดินเที่ยวโดยไม่ได้ตั้งใจไป https://phyblas.hinaboshi.com/20180113
เราก็นั่งรถไปยังเมืองอี๋หลาน (宜蘭) ซึ่งเป็นเป้าหมายหลักของการเที่ยวคราวนี้
เมื่อออกจากผิงหลินแล้วทะลุผ่านหุบเขาออกมาก็เข้าสู่โลกทางฝั่งตะวันออกของเกาะไต้หวัน ที่นี่เต็มไปด้วยธรรมชาติ บ้านเมืองดูเบาบางกว่าทางตะวันตกมาก
ภาพระหว่างทางจากบนรถก่อนถึงตัวเมืองอี๋หลาน
เป้าหมายที่มาที่นี่จริงๆแล้วมีอยู่อย่างเดียวก็คือจตุรัสจิมมี่ (幾米廣場)
จิมมี่ (幾米) หรือจิมมี่ เลี่ยว (Jimmy Liao) ชื่อจริงคือเลี่ยวฝูปิน (廖福彬) เป็นนักเขียนหนังสือภาพชื่อดังชาวไต้หวัน เกิดปี 1958 ที่เมืองอี๋หลาน
จตุรัสจิมมี่ถูกสร้างขึ้นมาเพราะเขาต้องการส่งเสริมการท่องเที่ยวให้กับบ้านเกิดของตัวเอง เปิดให้เข้าชมตั้งแต่ปี 2013 เป็นสถานที่จัดแสดงศิลปะที่เกี่ยวข้องกับผลงานของเขา สถานที่ตั้งอยู่ทางตะวันตกของสถานีรถไฟ แม้แต่ตัวสถานีเองก็ถูกตกแต่งให้เข้ากันไปด้วย
พวกเราเดินทางมาถึงเมืองอี๋หลาน จอดรถตรงลานจอดรถใกล้ๆจตุรัสจิมมี่เพื่อจะลงไปเดินเที่ยว ค่าจอดรถ ๑๕ บาท
ที่จอดรถดูโล่งๆ ดูแล้วน่าจะไม่ใช่เวลาที่คนมาเที่ยวกันมาก คงเพราะเป็นวันธรรมดา
เริ่มชมจากของที่อยู่ฝั่งตะวันออก คือฝั่งสถานีรถไฟก่อน
สถานที่พวกนี้สร้างขึ้นตามโดยใช้ฉากและตัวละครในหนังสือที่เขาเขียน
向左走・向右走 ผู้หญิงเลี้ยวซ้าย ผู้ชายเลี้ยวขวา
เดินมาถึงตรงนี้เป็นร้านขายของ
ต่อมาอีกหน่อยเจอศูนย์แนะนำการท่องเที่ยวที่นี่
ถัดมาเป็นสถานีรถไฟซึ่งถูกแต่งให้เข้าบรรยากาศเช่นกัน
จากนั้นข้ามไปฝั่งตรงข้าม
ตรงนี้เรียกว่าป่าติวติวตาง (丟丟噹森林)
มีรถไฟแขวนอยู่ข้างบน นี่ก็มาจากเรื่องที่เขาเขียน
ข้างใต้รถไฟมีร้านค้าตั้งอยู่มากมาย เดินเล่นซื้อของได้
จากนั้นก็เดินย้อนกลับไปจากทางนี้
ผ่านตรงนี้มีตู้ขายไปรษณียบัตร
ตรงนี้ก็เป็นร้านขายของ ชื่อท่าเปลี่ยนรถแห่งความสุข (幸福轉運站, ซิ่งฝูจว่านยวิ่นจ้าน)
ข้างในก็ขายของที่เกี่ยวกับผลงานของจิมมี่
ตรงนี้เป็นลานเด็กเล่น
เสร็จแล้วก็เดินข้ามกลับมาฝั่งที่จอดรถ ตรงนั้นได้เจอร้านเสี่ยวหลงเปาร้านนึง ก็เลยแวะทาน
ร้านนี้ใช้ตู้แบบนี้ในการสั่งอาหาร ต้องกดเลือกแล้วหยอดเหรียญ เพิ่งเคยเจอแบบนี้ในไต้หวันครั้งแรก แต่ถ้าเป็นที่ญี่ปุ่นจะเจอเยอะกว่า
ใช้เวลารอนานมากกว่าเสี่ยวหลงเปาจะมา ในที่สุดก็ได้กิน ที่จริงมีสั่งแกงไปด้วยแต่เขาบอกว่าหมดก็เลยเปลี่ยนเป็นชาแดง
แล้วระหว่างรออยู่พอดีได้เจอคนไต้หวันคนหนึ่งที่เรียนภาษาไทย เขาเห็นพวกเราคุยภาษาไทยก็เลยมาทักขอชวนคุย เห็นบอกว่าเคยไปอยู่ไทยมา ๒ ปี ชอบไทยก็เลยหัดเรียนภาษา เขาพูดได้แล้วในระดับนึง
เขามีให้ดูหนังสือที่เขาใช้เรียนด้วย เราก็เลยขอถ่ายรูปไว้ด้วย เขาดูจะตั้งใจพยายามเรียนเต็มที่ มีขีดคั่นคำด้วย เขาบอกว่าภาษาไทยยากตรงที่ไม่รู้เขตแบ่งคำอยู่ตรงไหน ต้องมาขีดแบ่งเอาเอง
แต่เท่าที่ดู เล่มนี้เขียนไม่ค่อยดีนักหรอก เพราะอยู่ดีๆมาสอนคำที่ไม่เห็นจำเป็นต้องรู้อย่าง "กล้องปัญญาอ่อน" (傻瓜相機) คนไทยเองยังไม่ค่อยเข้าใจว่าหมายถึงอะไรเลย แล้วก็หลักการเขียนเสียงอ่านก็แปลกๆมั่วๆไม่ได้มาตรฐาน อย่าง "สวน" เขียนเป็น suẃn แบบนี้จะอ่านถูกได้หรือเปล่านะ
อย่างไรก็ตาม เห็นมีคนสนใจเรียนภาษาไทยแบบนี้ก็รู้สึกดีใจ
กินเสร็จก็ได้เวลาออกเดินทางไปต่อ เป้าหมายต่อไปคือลุยขึ้นบนเขากลางเกาะไต้หวันตอนเหนือ https://phyblas.hinaboshi.com/20180117
หลังจากที่ตอนที่แล้วแวะพักที่ผิงหลินแล้วเดินเที่ยวโดยไม่ได้ตั้งใจไป https://phyblas.hinaboshi.com/20180113
เราก็นั่งรถไปยังเมืองอี๋หลาน (宜蘭) ซึ่งเป็นเป้าหมายหลักของการเที่ยวคราวนี้
เมื่อออกจากผิงหลินแล้วทะลุผ่านหุบเขาออกมาก็เข้าสู่โลกทางฝั่งตะวันออกของเกาะไต้หวัน ที่นี่เต็มไปด้วยธรรมชาติ บ้านเมืองดูเบาบางกว่าทางตะวันตกมาก
ภาพระหว่างทางจากบนรถก่อนถึงตัวเมืองอี๋หลาน
เป้าหมายที่มาที่นี่จริงๆแล้วมีอยู่อย่างเดียวก็คือจตุรัสจิมมี่ (幾米廣場)
จิมมี่ (幾米) หรือจิมมี่ เลี่ยว (Jimmy Liao) ชื่อจริงคือเลี่ยวฝูปิน (廖福彬) เป็นนักเขียนหนังสือภาพชื่อดังชาวไต้หวัน เกิดปี 1958 ที่เมืองอี๋หลาน
จตุรัสจิมมี่ถูกสร้างขึ้นมาเพราะเขาต้องการส่งเสริมการท่องเที่ยวให้กับบ้านเกิดของตัวเอง เปิดให้เข้าชมตั้งแต่ปี 2013 เป็นสถานที่จัดแสดงศิลปะที่เกี่ยวข้องกับผลงานของเขา สถานที่ตั้งอยู่ทางตะวันตกของสถานีรถไฟ แม้แต่ตัวสถานีเองก็ถูกตกแต่งให้เข้ากันไปด้วย
พวกเราเดินทางมาถึงเมืองอี๋หลาน จอดรถตรงลานจอดรถใกล้ๆจตุรัสจิมมี่เพื่อจะลงไปเดินเที่ยว ค่าจอดรถ ๑๕ บาท
ที่จอดรถดูโล่งๆ ดูแล้วน่าจะไม่ใช่เวลาที่คนมาเที่ยวกันมาก คงเพราะเป็นวันธรรมดา
เริ่มชมจากของที่อยู่ฝั่งตะวันออก คือฝั่งสถานีรถไฟก่อน
สถานที่พวกนี้สร้างขึ้นตามโดยใช้ฉากและตัวละครในหนังสือที่เขาเขียน
向左走・向右走 ผู้หญิงเลี้ยวซ้าย ผู้ชายเลี้ยวขวา
เดินมาถึงตรงนี้เป็นร้านขายของ
ต่อมาอีกหน่อยเจอศูนย์แนะนำการท่องเที่ยวที่นี่
ถัดมาเป็นสถานีรถไฟซึ่งถูกแต่งให้เข้าบรรยากาศเช่นกัน
จากนั้นข้ามไปฝั่งตรงข้าม
ตรงนี้เรียกว่าป่าติวติวตาง (丟丟噹森林)
มีรถไฟแขวนอยู่ข้างบน นี่ก็มาจากเรื่องที่เขาเขียน
ข้างใต้รถไฟมีร้านค้าตั้งอยู่มากมาย เดินเล่นซื้อของได้
จากนั้นก็เดินย้อนกลับไปจากทางนี้
ผ่านตรงนี้มีตู้ขายไปรษณียบัตร
ตรงนี้ก็เป็นร้านขายของ ชื่อท่าเปลี่ยนรถแห่งความสุข (幸福轉運站, ซิ่งฝูจว่านยวิ่นจ้าน)
ข้างในก็ขายของที่เกี่ยวกับผลงานของจิมมี่
ตรงนี้เป็นลานเด็กเล่น
เสร็จแล้วก็เดินข้ามกลับมาฝั่งที่จอดรถ ตรงนั้นได้เจอร้านเสี่ยวหลงเปาร้านนึง ก็เลยแวะทาน
ร้านนี้ใช้ตู้แบบนี้ในการสั่งอาหาร ต้องกดเลือกแล้วหยอดเหรียญ เพิ่งเคยเจอแบบนี้ในไต้หวันครั้งแรก แต่ถ้าเป็นที่ญี่ปุ่นจะเจอเยอะกว่า
ใช้เวลารอนานมากกว่าเสี่ยวหลงเปาจะมา ในที่สุดก็ได้กิน ที่จริงมีสั่งแกงไปด้วยแต่เขาบอกว่าหมดก็เลยเปลี่ยนเป็นชาแดง
แล้วระหว่างรออยู่พอดีได้เจอคนไต้หวันคนหนึ่งที่เรียนภาษาไทย เขาเห็นพวกเราคุยภาษาไทยก็เลยมาทักขอชวนคุย เห็นบอกว่าเคยไปอยู่ไทยมา ๒ ปี ชอบไทยก็เลยหัดเรียนภาษา เขาพูดได้แล้วในระดับนึง
เขามีให้ดูหนังสือที่เขาใช้เรียนด้วย เราก็เลยขอถ่ายรูปไว้ด้วย เขาดูจะตั้งใจพยายามเรียนเต็มที่ มีขีดคั่นคำด้วย เขาบอกว่าภาษาไทยยากตรงที่ไม่รู้เขตแบ่งคำอยู่ตรงไหน ต้องมาขีดแบ่งเอาเอง
แต่เท่าที่ดู เล่มนี้เขียนไม่ค่อยดีนักหรอก เพราะอยู่ดีๆมาสอนคำที่ไม่เห็นจำเป็นต้องรู้อย่าง "กล้องปัญญาอ่อน" (傻瓜相機) คนไทยเองยังไม่ค่อยเข้าใจว่าหมายถึงอะไรเลย แล้วก็หลักการเขียนเสียงอ่านก็แปลกๆมั่วๆไม่ได้มาตรฐาน อย่าง "สวน" เขียนเป็น suẃn แบบนี้จะอ่านถูกได้หรือเปล่านะ
อย่างไรก็ตาม เห็นมีคนสนใจเรียนภาษาไทยแบบนี้ก็รู้สึกดีใจ
กินเสร็จก็ได้เวลาออกเดินทางไปต่อ เป้าหมายต่อไปคือลุยขึ้นบนเขากลางเกาะไต้หวันตอนเหนือ https://phyblas.hinaboshi.com/20180117