เที่ยวเมืองอังวะ เมืองหลวงเก่าที่เหลือเพียงแต่ซาก
เขียนเมื่อ 2015/09/20 20:42
แก้ไขล่าสุด 2021/09/28 16:42
#อาทิตย์ 2 ส.ค. 2015
หลังจากที่ตอนที่แล้วได้ไปชมเมืองซะไกง์เมืองหลวงเก่ากันมาแล้ว https://phyblas.hinaboshi.com/20150918
คราวนี้มาต่อที่เมืองหลวงเก่าอีกแห่งคือเมืองอังวะ
คำว่าอังวะเป็นชื่อที่เรียกในภาษาไทย ส่วนชื่อในภาษาพม่าเรียกว่า "อินวา" (အင်းဝ) แต่ชื่อที่รู้จักกันดีในหมู่ชาวตะวันตกมาตั้งแต่สมัยโบราณคือ Ava ซึ่งเริ่มมาจากภาษาโปรตุเกส โดยชาวโปรตุเกสซึ่งเข้ามาในระยะแรกๆ
เที่ยวมาถึงตรงนี้เวลาได้ล่วงเลยมาจนเกือบเที่ยงแล้ว ท้องฟ้าตอนนี้ยังคงปกคลุมด้วยเมฆอยู่เช่นเคย
คงต้องร้องเพลงต่อจากตอนเช้าว่า "ฟ้าลุ่มอิรวดียามนี้มีแต่เมฆ..."
ว่าไปแล้วในเพลง "ผู้ชนะสิบทิศ" นั้นมีการกล่าวถึงเมืองอย่างตองอูหรือเมืองแปร ซึ่งทุกคนคงจะคุ้นหูกันดีอยู่แล้ว อย่างที่รู้ได้จากเพลงนี้คือบุเรงนองเผาเมืองแปรให้มันวอดวาย
เราไม่เคยอ่านนิยายหรือดูละครเรื่องผู้ชนะสิบทิศ เคยแต่อ่านประวัติศาสตร์จริงๆของช่วงนั้น ซึ่งก็จะเห็นได้ว่าในยุคนั้นพม่ากำลังอยู่ในช่วงวุ่นวายหลังจากที่อาณาจักรพุกามล่มสลายลงมาแล้วเป็นเวลานาน
ช่วงศตวรรษที่ 16 มีอาณาจักรหลักๆอยู่ได้แก่อังวะ แปร ตองอู แล้วก็ยังมีพะโค (หงสาวดี) ของชาวมอญ
สำหรับตองอู เมืองแปร พะโค นั้นเราไม่มีโอกาสได้ไปในครั้งนี้เพราะอยู่ห่างลงไปทางใต้ แผนคราวนี้เมืองที่จะไปเที่ยวมีแค่เมืองที่อยู่ทางเหนือเท่านั้น ซึ่งมีแค่อังวะ
ตองอูนั้นก็คืออาณาจักรของบุเรงนอง ซึ่งตอนหลังเอาชนะแล้วก็รวบรวมพม่าเป็นปึกแผ่น ส่วนเมืองแปรนั้นเป็นแค่หัวเมืองสำคัญเมืองหนึ่งที่เดิมทีแยกตัวออกมาจากอาณาจักรอังวะในปี 1482 หากเทียบกันแล้วก็ไม่ได้ถึงกับเด่นเท่าไหร่ แต่กลับมีบทบาทมากในนิยาย แล้วก็ในเพลง
จากที่เล่าไปในตอนที่แล้ว อาณาจักรอังวะก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 1364 โดยพระเจ้าธะโดมีนพะยา โดยสืบทอดอำนาจต่อจากอาณาจักรปินยาและซะไกง์
อังวะตั้งอยู่ในตำแหน่งที่ดีมากเพราะเป็นจุดตัดระหว่างแม่น้ำอิรวดีกับแม่น้ำมยิแง (မြစ်ငယ်မြစ်) ซึ่งสามารถใช้เป็นพรมแดนธรรมชาติ ตอนที่สร้างเมืองอังวะมีการขุดคลองล้อมโดยให้ตัวเมืองอยู่ในวงปิดระหว่างคลองกับแม่น้ำสองสายทำให้เมืองมีสภาพเป็นเกาะกลางน้ำ
ว่ากันว่าในปี 1313 ตอนที่พระเจ้าธีหะธูก่อตั้งอาณาจักรปินยานั้นเขาได้เล็งตำแหน่งที่เมืองอังวะนี้ไว้แต่เพราะโหรทำนายว่าตำแหน่งไม่เป็นมงคลก็เลยต้องเลื่อนตำแหน่งที่ตั้งเมืองหลวงปินยาไปหลายกิโลเมตร
ในปี 1527 อังวะได้พ่ายแพ้ให้กับอาณาจักรไทใหญ่ แล้วทางไทใหญ่ก็ส่งคนของตัวเองมาตั้งเป็นกษัตริย์อังวะเสียเองทำให้อังวะกลายเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรไทใหญ่ไป ส่วนเมืองแปรเองก็ตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของไทใหญ่ไปด้วย
แต่ต่อมาความพยายามกอบกู้ชาติโดยราชวงศ์ตองอูก็เริ่มต้นขึ้นโดยพระเจ้าตะเบงชะเวตี้ โดยตีพะโคแตกในปี 1539 และตีเมืองแปรแตกในปี 1542
จากนั้นถึงสมัยพระเจ้าบุเรงนอง ปี 1555 ก็ตีอังวะแตก ทำให้อังวะกลับมาเป็นของพม่าอีกครั้ง ราชวงศ์ตองอูรวมประเทศเป็นหนึ่งเดียวได้สำเร็จ
หลังจากนั้นราชวงศ์ตองอูยังได้นำอังวะกลับมาใช้เป็นเมืองหลวงด้วยเป็นระยะเวลานานกว่าร้อยปีในช่วงปลายยุคของราชวงศ์
พอมาถึงช่วงราชวงศ์อลองพญา เมืองอังวะก็มีช่วงที่ถูกใช้เป็นเมืองหลวง คือในปี 1765 จนถึงปี 1783 จากนั้นก็มีการย้ายไปที่อมรปุระแล้วก็ย้ายกลับมาอังวะอีกทีในปี 1821 จนถึงปี 1842 ก็ย้ายกลับไปยังอมรปุระอีกที
ดังนั้นจึงเรียกได้ว่าอังวะเป็นเมืองหลวงเก่าที่สำคัญเต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ยาวนานมาก อย่างไรก็ตามในปี 1838 อังวะเจอแผ่นดินไหวทำให้เสียหายอย่างหนัก หลังจากนั้นก็ถูกทิ้งร้างไปเลย
ปัจจุบันอังวะกลายเป็นเพียงหมู่บ้านเล็กๆ แต่ก็กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญแห่งหนึ่งของประเทศเพราะเต็มไปด้วยโบราณสถานที่หลงเหลือจากสมัยที่ยังรุ่งโรจน์
การเที่ยวอังวะนั้นสามารถมาได้ง่ายจากเมืองมัณฑะเลย์ แต่ระหว่างมัณฑะเลย์กับอังวะนั้นมีแม่น้ำมยิเงคั่นอยู่และสะพานที่จะข้ามไปนั้นก็อยู่ไกล ทำให้เส้นทางถนนที่จะไปสู่อังวะนั้นต้องอ้อมไกล ดังนั้นนักท่องเที่ยวจึงมักจะนั่งรถมาจอดที่ท่าเรือซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตัวเมืองอังวะแล้วนั่งเรือข้ามไปเที่ยวอังวะอีกที
รถพาเราข้ามสะพานข้ามแม่น้ำอิรวดีกลับมาฝั่งมัณฑะเลย์ โดยสะพานที่ข้ามคราวนี้เป็นสะพานเก่า ต่างจากขามาที่ข้ามโดยสะพานใหม่ สะพานเก่านี้ชื่อว่าสะพานอังวะ ถูกสร้างขึ้นตั้งแต่ปี 1934 ถูกทำบายในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองและสร้างใหม่ในปี 1954
ข้ามสะพานมาแล้วก็เลี้ยวลงใต้ต่อมาจนถึงท่าเรือ เห็นสภาพท่าเรือแล้วรู้ได้เลยว่าระดับน้ำขึ้นสูงกว่าปกติ มีบ้านเรือนจมอยู่ใต้น้ำ
ค่าเรือคือ ๑๐๐๐ จ๊าด เรือลำที่เราเห็นตอนแรกที่มาถึงนั้นเต็มแล้วจึงต้องรอเรือถัดไปซึ่งก็เว้นช่วงไม่นานนัก มีคนมารอขึ้นเรืออยู่ไม่น้อย ซึ่งก็เป็นชาวต่างชาติซะส่วนใหญ่
แล้วเรือก็มา
เมื่อเรือเคลื่อนเข้ามาใกล้ถึงฝั่งอังวะก็เห็นบ้านเรือนหลายหลังจมน้ำอยู่
พอมาถึงก็เจอรถม้าอยู่เป็นจำนวนมากมาย นักท่องเที่ยวแต่ละคนต่างก็จับจองรถม้าของตัวเอง โดยมากจะนั่งสองคนต่อคัน ค่าโดยสารนั้นเป็นมาตรฐานอยู่แล้วคือ ๘๐๐๐ จ๊าดต่อคัน จ้างให้ไปไหนก็ได้ในนี้เป็นเวลา ๒ ชั่วโมง เรื่องนี้คนขับแท็กซีบอกเราชัดเจนตั้งแต่ก่อนนั่งเรือมา ถึงอย่างนั้นมาถึงก็ยังมีเล่นตุกติกเช่นบอกว่า ๘๐๐๐ จ๊าดนั่งไปได้แค่ชั่วโมงเดียว แต่พอค้านไปเขาก็ยอมให้เป็น ๒ ชั่วโมง
สำหรับสถานที่เที่ยวในนี้โดยหลักๆแล้วมีอยู่ ๔ แห่ง
- หมู่เจดีย์ยะดะนาซีมี (ရတနာဆီမီးဘုရား)
- วิหารบากะยา (ဗားကရာကျောင်း)
- หอคอยนานมยิน (နန်းမြင့်မျှော်စင်)
- วัดมะฮาอองมเยโบนซาน (မဟာအောင်မြေဘုံစံကျောင်း)
ไม่ว่าใครจะมาก็ต้องชม ๔ แห่งนี้ ซึ่งเวลา ๒ ชั่วโมงที่วางไว้ก็ดูจะลงตัวพอดีเลย อย่างไรก็ตามที่จริงแล้วในนี้ยังมีพวกเจดีย์เล็กๆที่มีความสำคัญน้อยกว่า แล้วก็ยังมีพิพิธภัณฑ์ด้วย แต่ดูแล้วเวลาไม่พอที่จะแวะก็เลยไม่ได้แวะ
คนที่ขับให้เรานั้นเป็นคุณลุงที่ดูแล้วอายุมากพอสมควรแต่ก็ดูยังแข็งแรงดีอยู่ เมื่อได้รถม้าแล้วก็ออกเดินทางเลย ค่ารถม้าจ่ายทันทีตั้งแต่ก่อนขึ้น ต่างจากรถม้าที่พุกามที่จ่ายหลังจากลง
ระหว่างทางผ่านพิพิธภัณฑ์โบราณคดีอังวะ แต่เราไม่ได้แวะเข้าไป
แล้วก็ผ่านเจดีย์ชเวซีโกน (ရွှေစည်းခုံဘုရား) ชื่อเจดีย์นี้เหมือนกับชเวซีโกนที่พุกามเลย แต่ชเวซีโกนของที่นี่ไม่มีอะไรเด่น ไม่ใช่จุดที่คนจะต้องแวะเข้าไปชม แค่ถ่ายรูประหว่างผ่านก็พอ
ระหว่างทางเส้นทางที่ผ่านเท่าที่เห็นค่อนข้างเงียบสงบมีแต่ธรรมชาติซะมาก บ้านคนไม่ค่อยเยอะ ชาวบ้านแถวนี้ทำปศุสัตว์กัน
มาถึงเป้าหมายแรกคือหมู่เจดีย์ยะดะนาซีมีแล้ว
เราเดินไม่นานก็เสร็จ ระหว่างที่รอเพื่อนผู้ร่วมเดินทางสำรวจอย่างละเอียดอยู่นั้นก็ไปเดินเล่นที่ทุ่งหญ้าข้างๆแถวนั้น เจอวัวที่คนเขาเลี้ยงไว้จึงเข้าไปถ่ายใกล้ๆ
หลังจากที่ท้องฟ้ามีฝนตั้งเค้ามานานในที่สุดก็เริ่มมีหยดน้ำปรอยตกลงมา แต่ก็ไม่ได้หนักจนทำให้ใครต้องกางร่ม
รถม้ามุ่งหน้าต่อไปสู่เป้าหมายต่อไป
นั่นคือวิหารบากะยา ที่นี่ถูกสร้างในปี 1834 โดยใช้ไม้สัก มีการแกะสลักลวดลายบนไม้มากมายดูแล้วสวยงาม เป็นสถาปัตยกรรมที่เยี่ยมยอด
หลังคาของศาลาทำออกมาได้สวยงาม
ตัวอาคารซึ่งทำจากไม้นั้นดูแล้วสวยงาม
ลวดลายต่างๆที่แกะสลักบนผิวไม้อย่างวิจิตร
เข้ามาชมด้านในอาคารก็พบว่ามีการแกะสลักอยู่มากมาย
แม้แต่ที่พื้นก็มีลวดลาย
ภายในนี้ยังมีสามเณรกำลังนั่งเรียนหนังสืออยู่ด้วย เราได้แต่มองจากห่างๆไม่ได้เข้าไปใกล้และไม่กล้าส่งเสียงรบกวน
ข้างๆมีเจดีย์ริมน้ำอยู่ ถ่ายสะท้อนน้ำสวยงาม
เสร็จแล้วก็เดินทางย้อนกลับไปทางเดิมเพื่อเลี้ยวไปเข้าย่านในกำแพงเมืองเก่า
เดินผ่านประตูเมืองเก่า
เข้ามาด้านในกำแพงแล้ว ภายในนี้ก็เห็นเจดีย์อยู่ประปรายระหว่างทาง
ระหว่างทางเส้นทางที่ผ่านนั้นเริ่มดูเคว้งและรถม้าก็แล่นช้าพอสมควร เรามองรอบข้างจนไม่มีอะไรให้มองแล้วก็เลยตัดสินใจหยิบเกมมาเล่นต่อ ซึ่งก็มีเวลาสักพักในการเล่นเพราะรถม้าค่อนข้างช้า แม้ขนาดภายในตัวเมืองจะไม่ได้กว้างสักเท่าไหร่แต่ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร ตรงนี้เล่นถึงตอนที่เจอศัตรูอาละวาดภายในหอสมุดและกำลังต่อสู้อยู่ https://phyblas.hinaboshi.com/20150819
มาถึงหอคอยนานมยิน หอนี้สูง ๓๐ เมตร ถูกสร้างขึ้นโดยเป็นส่วนหนึ่งของพระราชวังที่สร้างขึ้นในปี 1822 ปัจจุบันยังคงหลงเหลืออยู่โดยมีลักษณะเด่นคือเอียง
ด้านบนปิดไม่ให้ขึ้น
เสร็จแล้วก็มาต่อกันที่สุดท้ายคือวัดมะฮาอองมเยโบนซาน
ที่นี่เป็นวิหารสีเหลืองสวยงาม
ชั้นล่างของวิหารนั้นข้างในว่างเปล่าไม่มีอะไร
ขึ้นมาด้านบน
เข้าไปในอาคาร ในนี้มีแกะสลักอยู่บ้างแต่ไม่มาก
มองข้ามไปทางโน้นมีเจดีย์สีขาว
มองไปตรงนี้เห็นแม่น้ำอิรวดี
เห็นสะพานอังวะได้ชัด
เมื่อเสร็จแล้วก็นั่งรถม้ากลับมาที่เรือ เวลาที่ใช้ทั้งหมดก็ประมาณ ๒ ชั่วโมงพอดี
ออกเรือเพื่อเดินทางกลับ ระหว่างทางก็ถ่ายภาพสะพานอังวะพร้อมกับเนินเขาซะไกง์ได้
แล้วก็กลับมาถึงฝั่ง ซึ่งแท็กซีก็กำลังรอเราอยู่ เรารีบขึ้นแท็กซีเพื่อไปยังถัดไปซึ่งเป็นสุดท้ายของวันนี้นั่นคืออมรปุระ https://phyblas.hinaboshi.com/20150922
หลังจากที่ตอนที่แล้วได้ไปชมเมืองซะไกง์เมืองหลวงเก่ากันมาแล้ว https://phyblas.hinaboshi.com/20150918
คราวนี้มาต่อที่เมืองหลวงเก่าอีกแห่งคือเมืองอังวะ
คำว่าอังวะเป็นชื่อที่เรียกในภาษาไทย ส่วนชื่อในภาษาพม่าเรียกว่า "อินวา" (အင်းဝ) แต่ชื่อที่รู้จักกันดีในหมู่ชาวตะวันตกมาตั้งแต่สมัยโบราณคือ Ava ซึ่งเริ่มมาจากภาษาโปรตุเกส โดยชาวโปรตุเกสซึ่งเข้ามาในระยะแรกๆ
เที่ยวมาถึงตรงนี้เวลาได้ล่วงเลยมาจนเกือบเที่ยงแล้ว ท้องฟ้าตอนนี้ยังคงปกคลุมด้วยเมฆอยู่เช่นเคย
คงต้องร้องเพลงต่อจากตอนเช้าว่า "ฟ้าลุ่มอิรวดียามนี้มีแต่เมฆ..."
ว่าไปแล้วในเพลง "ผู้ชนะสิบทิศ" นั้นมีการกล่าวถึงเมืองอย่างตองอูหรือเมืองแปร ซึ่งทุกคนคงจะคุ้นหูกันดีอยู่แล้ว อย่างที่รู้ได้จากเพลงนี้คือบุเรงนองเผาเมืองแปรให้มันวอดวาย
เราไม่เคยอ่านนิยายหรือดูละครเรื่องผู้ชนะสิบทิศ เคยแต่อ่านประวัติศาสตร์จริงๆของช่วงนั้น ซึ่งก็จะเห็นได้ว่าในยุคนั้นพม่ากำลังอยู่ในช่วงวุ่นวายหลังจากที่อาณาจักรพุกามล่มสลายลงมาแล้วเป็นเวลานาน
ช่วงศตวรรษที่ 16 มีอาณาจักรหลักๆอยู่ได้แก่อังวะ แปร ตองอู แล้วก็ยังมีพะโค (หงสาวดี) ของชาวมอญ
สำหรับตองอู เมืองแปร พะโค นั้นเราไม่มีโอกาสได้ไปในครั้งนี้เพราะอยู่ห่างลงไปทางใต้ แผนคราวนี้เมืองที่จะไปเที่ยวมีแค่เมืองที่อยู่ทางเหนือเท่านั้น ซึ่งมีแค่อังวะ
ตองอูนั้นก็คืออาณาจักรของบุเรงนอง ซึ่งตอนหลังเอาชนะแล้วก็รวบรวมพม่าเป็นปึกแผ่น ส่วนเมืองแปรนั้นเป็นแค่หัวเมืองสำคัญเมืองหนึ่งที่เดิมทีแยกตัวออกมาจากอาณาจักรอังวะในปี 1482 หากเทียบกันแล้วก็ไม่ได้ถึงกับเด่นเท่าไหร่ แต่กลับมีบทบาทมากในนิยาย แล้วก็ในเพลง
จากที่เล่าไปในตอนที่แล้ว อาณาจักรอังวะก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 1364 โดยพระเจ้าธะโดมีนพะยา โดยสืบทอดอำนาจต่อจากอาณาจักรปินยาและซะไกง์
อังวะตั้งอยู่ในตำแหน่งที่ดีมากเพราะเป็นจุดตัดระหว่างแม่น้ำอิรวดีกับแม่น้ำมยิแง (မြစ်ငယ်မြစ်) ซึ่งสามารถใช้เป็นพรมแดนธรรมชาติ ตอนที่สร้างเมืองอังวะมีการขุดคลองล้อมโดยให้ตัวเมืองอยู่ในวงปิดระหว่างคลองกับแม่น้ำสองสายทำให้เมืองมีสภาพเป็นเกาะกลางน้ำ
ว่ากันว่าในปี 1313 ตอนที่พระเจ้าธีหะธูก่อตั้งอาณาจักรปินยานั้นเขาได้เล็งตำแหน่งที่เมืองอังวะนี้ไว้แต่เพราะโหรทำนายว่าตำแหน่งไม่เป็นมงคลก็เลยต้องเลื่อนตำแหน่งที่ตั้งเมืองหลวงปินยาไปหลายกิโลเมตร
ในปี 1527 อังวะได้พ่ายแพ้ให้กับอาณาจักรไทใหญ่ แล้วทางไทใหญ่ก็ส่งคนของตัวเองมาตั้งเป็นกษัตริย์อังวะเสียเองทำให้อังวะกลายเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรไทใหญ่ไป ส่วนเมืองแปรเองก็ตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของไทใหญ่ไปด้วย
แต่ต่อมาความพยายามกอบกู้ชาติโดยราชวงศ์ตองอูก็เริ่มต้นขึ้นโดยพระเจ้าตะเบงชะเวตี้ โดยตีพะโคแตกในปี 1539 และตีเมืองแปรแตกในปี 1542
จากนั้นถึงสมัยพระเจ้าบุเรงนอง ปี 1555 ก็ตีอังวะแตก ทำให้อังวะกลับมาเป็นของพม่าอีกครั้ง ราชวงศ์ตองอูรวมประเทศเป็นหนึ่งเดียวได้สำเร็จ
หลังจากนั้นราชวงศ์ตองอูยังได้นำอังวะกลับมาใช้เป็นเมืองหลวงด้วยเป็นระยะเวลานานกว่าร้อยปีในช่วงปลายยุคของราชวงศ์
พอมาถึงช่วงราชวงศ์อลองพญา เมืองอังวะก็มีช่วงที่ถูกใช้เป็นเมืองหลวง คือในปี 1765 จนถึงปี 1783 จากนั้นก็มีการย้ายไปที่อมรปุระแล้วก็ย้ายกลับมาอังวะอีกทีในปี 1821 จนถึงปี 1842 ก็ย้ายกลับไปยังอมรปุระอีกที
ดังนั้นจึงเรียกได้ว่าอังวะเป็นเมืองหลวงเก่าที่สำคัญเต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ยาวนานมาก อย่างไรก็ตามในปี 1838 อังวะเจอแผ่นดินไหวทำให้เสียหายอย่างหนัก หลังจากนั้นก็ถูกทิ้งร้างไปเลย
ปัจจุบันอังวะกลายเป็นเพียงหมู่บ้านเล็กๆ แต่ก็กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญแห่งหนึ่งของประเทศเพราะเต็มไปด้วยโบราณสถานที่หลงเหลือจากสมัยที่ยังรุ่งโรจน์
การเที่ยวอังวะนั้นสามารถมาได้ง่ายจากเมืองมัณฑะเลย์ แต่ระหว่างมัณฑะเลย์กับอังวะนั้นมีแม่น้ำมยิเงคั่นอยู่และสะพานที่จะข้ามไปนั้นก็อยู่ไกล ทำให้เส้นทางถนนที่จะไปสู่อังวะนั้นต้องอ้อมไกล ดังนั้นนักท่องเที่ยวจึงมักจะนั่งรถมาจอดที่ท่าเรือซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตัวเมืองอังวะแล้วนั่งเรือข้ามไปเที่ยวอังวะอีกที
รถพาเราข้ามสะพานข้ามแม่น้ำอิรวดีกลับมาฝั่งมัณฑะเลย์ โดยสะพานที่ข้ามคราวนี้เป็นสะพานเก่า ต่างจากขามาที่ข้ามโดยสะพานใหม่ สะพานเก่านี้ชื่อว่าสะพานอังวะ ถูกสร้างขึ้นตั้งแต่ปี 1934 ถูกทำบายในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองและสร้างใหม่ในปี 1954
ข้ามสะพานมาแล้วก็เลี้ยวลงใต้ต่อมาจนถึงท่าเรือ เห็นสภาพท่าเรือแล้วรู้ได้เลยว่าระดับน้ำขึ้นสูงกว่าปกติ มีบ้านเรือนจมอยู่ใต้น้ำ
ค่าเรือคือ ๑๐๐๐ จ๊าด เรือลำที่เราเห็นตอนแรกที่มาถึงนั้นเต็มแล้วจึงต้องรอเรือถัดไปซึ่งก็เว้นช่วงไม่นานนัก มีคนมารอขึ้นเรืออยู่ไม่น้อย ซึ่งก็เป็นชาวต่างชาติซะส่วนใหญ่
แล้วเรือก็มา
เมื่อเรือเคลื่อนเข้ามาใกล้ถึงฝั่งอังวะก็เห็นบ้านเรือนหลายหลังจมน้ำอยู่
พอมาถึงก็เจอรถม้าอยู่เป็นจำนวนมากมาย นักท่องเที่ยวแต่ละคนต่างก็จับจองรถม้าของตัวเอง โดยมากจะนั่งสองคนต่อคัน ค่าโดยสารนั้นเป็นมาตรฐานอยู่แล้วคือ ๘๐๐๐ จ๊าดต่อคัน จ้างให้ไปไหนก็ได้ในนี้เป็นเวลา ๒ ชั่วโมง เรื่องนี้คนขับแท็กซีบอกเราชัดเจนตั้งแต่ก่อนนั่งเรือมา ถึงอย่างนั้นมาถึงก็ยังมีเล่นตุกติกเช่นบอกว่า ๘๐๐๐ จ๊าดนั่งไปได้แค่ชั่วโมงเดียว แต่พอค้านไปเขาก็ยอมให้เป็น ๒ ชั่วโมง
สำหรับสถานที่เที่ยวในนี้โดยหลักๆแล้วมีอยู่ ๔ แห่ง
- หมู่เจดีย์ยะดะนาซีมี (ရတနာဆီမီးဘုရား)
- วิหารบากะยา (ဗားကရာကျောင်း)
- หอคอยนานมยิน (နန်းမြင့်မျှော်စင်)
- วัดมะฮาอองมเยโบนซาน (မဟာအောင်မြေဘုံစံကျောင်း)
ไม่ว่าใครจะมาก็ต้องชม ๔ แห่งนี้ ซึ่งเวลา ๒ ชั่วโมงที่วางไว้ก็ดูจะลงตัวพอดีเลย อย่างไรก็ตามที่จริงแล้วในนี้ยังมีพวกเจดีย์เล็กๆที่มีความสำคัญน้อยกว่า แล้วก็ยังมีพิพิธภัณฑ์ด้วย แต่ดูแล้วเวลาไม่พอที่จะแวะก็เลยไม่ได้แวะ
คนที่ขับให้เรานั้นเป็นคุณลุงที่ดูแล้วอายุมากพอสมควรแต่ก็ดูยังแข็งแรงดีอยู่ เมื่อได้รถม้าแล้วก็ออกเดินทางเลย ค่ารถม้าจ่ายทันทีตั้งแต่ก่อนขึ้น ต่างจากรถม้าที่พุกามที่จ่ายหลังจากลง
ระหว่างทางผ่านพิพิธภัณฑ์โบราณคดีอังวะ แต่เราไม่ได้แวะเข้าไป
แล้วก็ผ่านเจดีย์ชเวซีโกน (ရွှေစည်းခုံဘုရား) ชื่อเจดีย์นี้เหมือนกับชเวซีโกนที่พุกามเลย แต่ชเวซีโกนของที่นี่ไม่มีอะไรเด่น ไม่ใช่จุดที่คนจะต้องแวะเข้าไปชม แค่ถ่ายรูประหว่างผ่านก็พอ
ระหว่างทางเส้นทางที่ผ่านเท่าที่เห็นค่อนข้างเงียบสงบมีแต่ธรรมชาติซะมาก บ้านคนไม่ค่อยเยอะ ชาวบ้านแถวนี้ทำปศุสัตว์กัน
มาถึงเป้าหมายแรกคือหมู่เจดีย์ยะดะนาซีมีแล้ว
เราเดินไม่นานก็เสร็จ ระหว่างที่รอเพื่อนผู้ร่วมเดินทางสำรวจอย่างละเอียดอยู่นั้นก็ไปเดินเล่นที่ทุ่งหญ้าข้างๆแถวนั้น เจอวัวที่คนเขาเลี้ยงไว้จึงเข้าไปถ่ายใกล้ๆ
หลังจากที่ท้องฟ้ามีฝนตั้งเค้ามานานในที่สุดก็เริ่มมีหยดน้ำปรอยตกลงมา แต่ก็ไม่ได้หนักจนทำให้ใครต้องกางร่ม
รถม้ามุ่งหน้าต่อไปสู่เป้าหมายต่อไป
นั่นคือวิหารบากะยา ที่นี่ถูกสร้างในปี 1834 โดยใช้ไม้สัก มีการแกะสลักลวดลายบนไม้มากมายดูแล้วสวยงาม เป็นสถาปัตยกรรมที่เยี่ยมยอด
หลังคาของศาลาทำออกมาได้สวยงาม
ตัวอาคารซึ่งทำจากไม้นั้นดูแล้วสวยงาม
ลวดลายต่างๆที่แกะสลักบนผิวไม้อย่างวิจิตร
เข้ามาชมด้านในอาคารก็พบว่ามีการแกะสลักอยู่มากมาย
แม้แต่ที่พื้นก็มีลวดลาย
ภายในนี้ยังมีสามเณรกำลังนั่งเรียนหนังสืออยู่ด้วย เราได้แต่มองจากห่างๆไม่ได้เข้าไปใกล้และไม่กล้าส่งเสียงรบกวน
ข้างๆมีเจดีย์ริมน้ำอยู่ ถ่ายสะท้อนน้ำสวยงาม
เสร็จแล้วก็เดินทางย้อนกลับไปทางเดิมเพื่อเลี้ยวไปเข้าย่านในกำแพงเมืองเก่า
เดินผ่านประตูเมืองเก่า
เข้ามาด้านในกำแพงแล้ว ภายในนี้ก็เห็นเจดีย์อยู่ประปรายระหว่างทาง
ระหว่างทางเส้นทางที่ผ่านนั้นเริ่มดูเคว้งและรถม้าก็แล่นช้าพอสมควร เรามองรอบข้างจนไม่มีอะไรให้มองแล้วก็เลยตัดสินใจหยิบเกมมาเล่นต่อ ซึ่งก็มีเวลาสักพักในการเล่นเพราะรถม้าค่อนข้างช้า แม้ขนาดภายในตัวเมืองจะไม่ได้กว้างสักเท่าไหร่แต่ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร ตรงนี้เล่นถึงตอนที่เจอศัตรูอาละวาดภายในหอสมุดและกำลังต่อสู้อยู่ https://phyblas.hinaboshi.com/20150819
มาถึงหอคอยนานมยิน หอนี้สูง ๓๐ เมตร ถูกสร้างขึ้นโดยเป็นส่วนหนึ่งของพระราชวังที่สร้างขึ้นในปี 1822 ปัจจุบันยังคงหลงเหลืออยู่โดยมีลักษณะเด่นคือเอียง
ด้านบนปิดไม่ให้ขึ้น
เสร็จแล้วก็มาต่อกันที่สุดท้ายคือวัดมะฮาอองมเยโบนซาน
ที่นี่เป็นวิหารสีเหลืองสวยงาม
ชั้นล่างของวิหารนั้นข้างในว่างเปล่าไม่มีอะไร
ขึ้นมาด้านบน
เข้าไปในอาคาร ในนี้มีแกะสลักอยู่บ้างแต่ไม่มาก
มองข้ามไปทางโน้นมีเจดีย์สีขาว
มองไปตรงนี้เห็นแม่น้ำอิรวดี
เห็นสะพานอังวะได้ชัด
เมื่อเสร็จแล้วก็นั่งรถม้ากลับมาที่เรือ เวลาที่ใช้ทั้งหมดก็ประมาณ ๒ ชั่วโมงพอดี
ออกเรือเพื่อเดินทางกลับ ระหว่างทางก็ถ่ายภาพสะพานอังวะพร้อมกับเนินเขาซะไกง์ได้
แล้วก็กลับมาถึงฝั่ง ซึ่งแท็กซีก็กำลังรอเราอยู่ เรารีบขึ้นแท็กซีเพื่อไปยังถัดไปซึ่งเป็นสุดท้ายของวันนี้นั่นคืออมรปุระ https://phyblas.hinaboshi.com/20150922